Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Alkoholizm po polsku: brudny, obleśny, upodlony. Żulczyk jak zwykle pisze potoczyście i książkę czyta się przeważnie dobrze, choć pełna jest ona dopowiedzeń, wyjaśnień, powtórzeń. Nie ma tam zbyt wiele przestrzeni na niuans i interpretację.


Dwa drobiazgi:
Zdaję sobie oczywiście sprawę, że główny bohater do zachlany bej, jednak drażnią mnie u tego autora charakterystyki kobiet. Bez makijażu, ładna, brzydka, zgrabna, umalowana, rozczochrana, wyglądająca staro, zadbana…

Bardziej osobiste przemyślenie niż ocena: książki ukazujące nałóg w takim stadium degrengolady mogą w niektórych czytelnikach wywoływać fałszywe przeświadczenie, że problem ich nie dotyczy - w końcu do takiego upadku mi jeszcze daleko

Alkoholizm po polsku: brudny, obleśny, upodlony. Żulczyk jak zwykle pisze potoczyście i książkę czyta się przeważnie dobrze, choć pełna jest ona dopowiedzeń, wyjaśnień, powtórzeń. Nie ma tam zbyt wiele przestrzeni na niuans i interpretację.


Dwa drobiazgi:
Zdaję sobie oczywiście sprawę, że główny bohater do zachlany bej, jednak drażnią mnie u tego autora charakterystyki...

Pełna mroku i napięcia opowieść o wynaturzeniach władzy, od imperializmu, przez naukę, przyrodę aż po relacje ze słabszymi i dziećmi.
Największą siłą tej książki jest głos, język głównego bohatera, narratora. Mocny, szczery, pełen wyższości i pogardy. Przez historię jesteśmy wiedzeni monologiem człowieka, którego nie sposób lubić, a jednak od lektury nie sposób się oderwać.
Yanagihara ponadto tak kunsztownie, szczegółowo i malarsko opisuje świat, ze staje się on w głowie czytelnika namacalny.

Pełna mroku i napięcia opowieść o wynaturzeniach władzy, od imperializmu, przez naukę, przyrodę aż po relacje ze słabszymi i dziećmi.
Największą siłą tej książki jest głos, język głównego bohatera, narratora. Mocny, szczery, pełen wyższości i pogardy. Przez historię jesteśmy wiedzeni monologiem człowieka, którego nie sposób lubić, a jednak od lektury nie sposób się...

Mroczna, brutalna historia, której wiele stron przeczytałam ze wstrzymanym oddechem.

Gabriel Tallent kreśli przejmujący, wielowymiarowy portret ofiary. Główna bohaterka, Turtle to ogromna siła i słabość jednocześnie. Zło może być głęboko zagnieżdżone, oswojone, bliższe i dające większe poczucie bezpieczeństwa niż dobro. Zło lub rodzaj wypaczonej miłości, które na zawsze łączą ofiarę z katem.

Większa część akcji osadzona jest w bujnej, dzikiej i często niebezpiecznej przyrodzie północnej Kalifornii. Przyroda niesie zagrożenie, ale też schronienie i ukojenie. Turtle znacznie lepiej czuje się w naturze, którą potrafi okiełznać, niż wśród ludzi, w cywilizacji. Wychowywana przez ojca-potwora, lepiej radzi sobie w lesie lub strzelając z karabinu niż w szkolnej ławce.

Bardzo filmowa powieść, opowiadana obrazami, cięciami, z aktami i znaną z kina strukturą akcji i kumulowania napięcia. Gdzieś z tyłu głowy pobrzękiwał mi film „Snowtown” Justina Kurzela, a z pewnością w obydwu przypadkach towarzyszyły mi bardzo podobne odczucia grozy, niepokoju, przygnębienia. A mimo to nie sposób się oderwać.

Mroczna, brutalna historia, której wiele stron przeczytałam ze wstrzymanym oddechem.

Gabriel Tallent kreśli przejmujący, wielowymiarowy portret ofiary. Główna bohaterka, Turtle to ogromna siła i słabość jednocześnie. Zło może być głęboko zagnieżdżone, oswojone, bliższe i dające większe poczucie bezpieczeństwa niż dobro. Zło lub rodzaj wypaczonej miłości, które na zawsze...