Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niebywałym aktem odwagi ze strony Anandy Devi było opowiedzenie o przemocy wobec kobiet z perspektywy jej sprawcy przy jednoczesnym braku ambicji napisania powieści psychologicznej. Źródła mizoginii narratora są tutaj ledwie zarysowane, nie dowiadujemy się w zasadzie niczego o jego dzieciństwie czy młodości przed założeniem rodziny. I bynajmniej nie jest to zarzut. Narracja, choć retrospektywna, koncentruje się na emocjach i postawach (anty)bohatera aktualnych w momencie opowiadania historii (czym można wyjaśnić nieco banalną stałość postaci o ocenie własnych czynów), dzięki czemu „Zielone sari” rzeczywiście pozwala czytelnikowi spojrzeć w głąb despotycznego męża i ojca jego własnymi oczami, to jest z uwzględnieniem ograniczeń jego autopercepcji. Owszem, maczystowski zestaw racjonalizacji pogardy i przemocy jest dość przewidywalny, ale autorce udało się odmalować wiarygodny obraz rozczarowania i bezradności, na którą te pogarda i przemoc są odpowiedzią. Powieść nie pyszni się przy tym samym byciem książką na ważny i aktualny temat i nie zapomina, że jest powieścią – choć interesujące wątki wyłaniają się z chaotycznego monologu doktora Bissama powoli, to dzieje się to w odpowiednich momentach i historia skutecznie angażuje czytelnika. Owszem, "Zielone sari" cechuje pewna przewidywalność, a nawet banał, jednak ich stężenie można uznać za optymalne biorąc pod uwagę niewielką objętość książki - nie znudzą i nie zdążą podrażnić.

Niebywałym aktem odwagi ze strony Anandy Devi było opowiedzenie o przemocy wobec kobiet z perspektywy jej sprawcy przy jednoczesnym braku ambicji napisania powieści psychologicznej. Źródła mizoginii narratora są tutaj ledwie zarysowane, nie dowiadujemy się w zasadzie niczego o jego dzieciństwie czy młodości przed założeniem rodziny. I bynajmniej nie jest to zarzut....

Zarówno w "Żarcie", jak i w "Nieznośnej lekkości bytu" pojawia się motyw króciutkiego, pozornie mało istotnego, tekstu, który zostaje źle zrozumiany i doprowadza do konfliktu skutkującego końcem dotychczasowego życia głównego bohatera. Być może Milan Kundera o tym właśnie marzył - chciał napisać krótki i nieistotny tekst, którego nieprawidłowa interpretacja sprawi, że autor straci panowanie nad swoim losem.
Uczynię mu zadość i zastrzelę go. Oczywiście, prastarym zwyczajem, w chwili aresztowania powinienem mieć przy sobie jakąś książkę - może "Mapę i terytorium"? To byłby chyba, nomen omen, niezły żart.
W sądzie powiem, że to zabójstwo to lincz za "Święto nieistonośći".
Uprzedzając niedzielnych znawców literatury: "Buszującego w zbożu" nie napisał John Lennon.

Zarówno w "Żarcie", jak i w "Nieznośnej lekkości bytu" pojawia się motyw króciutkiego, pozornie mało istotnego, tekstu, który zostaje źle zrozumiany i doprowadza do konfliktu skutkującego końcem dotychczasowego życia głównego bohatera. Być może Milan Kundera o tym właśnie marzył - chciał napisać krótki i nieistotny tekst, którego nieprawidłowa interpretacja sprawi, że autor...

Skoro doscrollowałeś(aś) aż tutaj to pewnie wiesz o czym przede wszystkim jest ta książka. I o tym ona jest dobra, wybitna wręcz. A reszta… reszta to coś, co zanosi się na artyzm a wychodzi na kicz. Tylko nie mogłem jakoś dać niższej oceny, i to mimo rażącej mizoandrii tej powieści. Jakbym zaznaczył „przeciętna”, to to by było przysłowiowe już chyba chowanie „…Greya” w okładkach Joyce’a.

Skoro doscrollowałeś(aś) aż tutaj to pewnie wiesz o czym przede wszystkim jest ta książka. I o tym ona jest dobra, wybitna wręcz. A reszta… reszta to coś, co zanosi się na artyzm a wychodzi na kicz. Tylko nie mogłem jakoś dać niższej oceny, i to mimo rażącej mizoandrii tej powieści. Jakbym zaznaczył „przeciętna”, to to by było przysłowiowe już chyba chowanie „…Greya” w...