Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pablo Picasso opuścił świat ponad 142 lata temu, a mimo tego nie ma dnia, w którym ktoś nie wspominałby jego imienia i nie podziwiał jego prac, chociażby ogromnej pracy "Guernica" w Muzeum Reina Sofia w Madrycie.

Młody Picasso przybył z Hiszpanii do Francji w wieku 19 lat. Jego życiu od tego momentu przyjrzała się pisarka i tropicielka powiazań sztuki z jej tłem społecznym, Annie Cohen- Solal. Autorka postanowiła spróbować zrozumieć zmagania i poszukiwania tożsamości artystycznej Pabla, kształtującej się właśnie od 1900 roku, gdy oficjalnie wkroczył w dorosłość, przez kolejne burzliwe lata, aż do śmierci. Annie Cohen- Solal opiera swoje absorbujące poszukiwania na niezliczonych pytaniach, ustaleniach bazujących na dokumentach pozyskanych z archiwów np. Muzeum Picassa w Paryżu czy archiwów policyjnych.

Od ponad wieku, twórczość Pabla Picassa prowokuje, eksperymentuje, skłania otoczenie do dyskusji, burzy konwenanse. Niewątpliwie, jeszcze za życia stał się artystą w pełnym tego słowa znaczeniu i warto o tym poczytać.

Pablo Picasso opuścił świat ponad 142 lata temu, a mimo tego nie ma dnia, w którym ktoś nie wspominałby jego imienia i nie podziwiał jego prac, chociażby ogromnej pracy "Guernica" w Muzeum Reina Sofia w Madrycie.

Młody Picasso przybył z Hiszpanii do Francji w wieku 19 lat. Jego życiu od tego momentu przyjrzała się pisarka i tropicielka powiazań sztuki z jej tłem...

Podczas ostatnich zimowych wieczorów sięgałam po "Amazonki Mosadu". W książce zadbano o chronologię wydarzeń, ciekawie i wielowymiarowo opisano role fascynujących kobiet w tajnych misjach od samych początków funkcjonowana izraelskich służb wywiadowczych. Każdą z opisanych bohaterek można... trzeba uznać za legendę! W Mosadzie nazywa się je "wojowniczkami", podczas gdy "agentki" to osoby współpracujące z zewnatrz.

Szczególnie zapadł mi w pamięć, a nawet chwycił za serce, rozdział poświęcony Jehudit Nisijahu, która w 1960 roku jako pierwsza wojowniczka Mosadu dołączyła do zespołu operacyjnego z rangą i odpowiedzialnością dorównując mężczyznom. Ta tylko z wyglądu niepozorna kobieta, brała udział w najsłynniejszej akcji izraelskich służb, a było to uprowadzenie Adolfa Eichmana z Argentyny.

Względem "Amazonek Mosadu" miałam spore oczekiwania, ale to co przeczytałam przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Poza mniej lub bardziej szczegółowymi opisami misji niemożliwych z udziałem wojowniczek płci żeńskiej, ze stron książki wyłaniają się portrety prawdziwych kobiet, z krwi i kości, budzących nieskończenie wiele emocji.

Podczas ostatnich zimowych wieczorów sięgałam po "Amazonki Mosadu". W książce zadbano o chronologię wydarzeń, ciekawie i wielowymiarowo opisano role fascynujących kobiet w tajnych misjach od samych początków funkcjonowana izraelskich służb wywiadowczych. Każdą z opisanych bohaterek można... trzeba uznać za legendę! W Mosadzie nazywa się je "wojowniczkami", podczas gdy...

Legendy miejskie - ciekawią, intrygują, budzą uśmiechy o natężeniu wszelkiego kalibru. Tymczasem, według fabuły książki Toshikazu Kawaguchi, w rozbudowanej i zagmatwanej sieci uliczek Tokio kryje się maleńka kawiarnia o niezwykłych właściwościach podróżowania się w czasie. W kolejnych rozdziałach, japoński autor uwzględnił cztery różne, choć delikatnie przeplatające się ze sobą opowieści. Poza głównym motywem, warto podkreślić, że dotyczą kilku najważniejszych typów relacji międzyludzkich, a co się z tym wiąże, miłości poddawanych rozmaitym próbom. Wśród bohaterów, jak sugeruje spis treści na początku, znajdziemy dziewczynę i jej chłopaka mierzących się z ich ambicjami, dojrzałe małżeństwo zmagające się z poważną chorobą jednego z nich, rodzeństwo broniące się przed przeznaczeniem oraz matkę i córkę próbujące znaleźć drogę do siebie nawzajem.

Niebywałego uroku książce nadaje pięknie skonstruowana oprawa całokształtu fabuły obfitująca w elementy kultury japońskiej, a także drobne wstawki historyczne dotyczące m.in. początków powstawania kawiarni w Japonii oraz odmian kawy i sposobów jej parzenia. Ze swojej strony mam mieszane uczucia tylko do jednej rzeczy. Tłumaczka zdecydowała się przetłumaczyć japońskie słowo „ryokan” na „zajazd”. Nie jest to zły wybór, gdyż oznacza ono obiekt noclegowo-gastronomiczny, często położony nieopodal onsenów - kąpielisk z wodami termalnymi. Co ciekawe, jako najstarszy hotel na świecie, „Księga rekordów Guinnesa” podaje właśnie jeden z japońskich ryokanów. Myślę jednak, że po tego rodzaju literaturę sięgają przede wszystkim miłośnicy Kraju kwitnącej wiśni i poradziliby sobie z przyswojeniem tej wielokrotnie powtarzającej się w tekście autentycznej nazwy określającej obiekt hotelarski.

Niezależnie od tego czy podróże w czasie są możliwe czy nie, „Zanim wystygnie kawa” może skłaniać do refleksji i odbywania, od czasu lub raz a dobrze, swoich osobistych podróży w czasie, we własnych myślach, do miejsc oraz ludzi, których już nie ma lub którzy się po prostu zmienili. Toshikazu Kawaguchi wielokrotnie mnie i zaskoczył, a także dostarczył wielu wzruszeń podczas lektury tej niewielkiej książki o potężnej treści. Gdybym miała rozpocząć jej czytanie od nowa, zwróciłabym większą uwagę na ilość cukru dosypywanego do kawy przez tych bohaterów, którzy słodzili.

Legendy miejskie - ciekawią, intrygują, budzą uśmiechy o natężeniu wszelkiego kalibru. Tymczasem, według fabuły książki Toshikazu Kawaguchi, w rozbudowanej i zagmatwanej sieci uliczek Tokio kryje się maleńka kawiarnia o niezwykłych właściwościach podróżowania się w czasie. W kolejnych rozdziałach, japoński autor uwzględnił cztery różne, choć delikatnie przeplatające się ze...