Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zastanawiałam się dość długo jak Wam przedstawić tę książkę i właściwie od czego zacząć. Wyjątkowo nie jest to dla mnie proste i nie dlatego, że książka została źle napisana, wręcz przeciwnie. Może dlatego, że książka sama w sobie nie jest łatwa. Zwłaszcza dla tych, którzy nie zetknęli się z podobnym problemem. Dlatego właśnie uważam, że tego typu książki są nam wszystkim potrzebne. Nie tylko tym, którzy mają problem z alkoholem, czy DDA, ale też dla tych, którzy nie zetknęli się z alkoholizmem w żaden sposób. Po co? Chociażby dla przestrogi, lub uświadomienia ile musi dokonać człowiek który chce się uwolnić od ciężkiego nałogu. Odnoszę wrażenie, że łatwo nam skreślić takie osoby, odsunąć się ewentualnie wspomnieć „o żulu” z ironicznym uśmiechem na twarzy. Są też osoby, zwłaszcza młode, które sięgając po alkohol wypierając możliwość wejścia w nałóg. To jest bardzo smutne, bo nie zdajemy sobie sprawy ile lęku, ile cierpienia spotkało tego człowieka, nim sięgnął dna.

„Halt (…)” to książka, nie tylko uświadamiająca, ale również zabierająca nas do świata ludzi walczących z uzależnieniem. Wreszcie możemy przejść przez ściany Ośrodka Terapii Leczenia Uzależnień i zobaczyć szerzej pracę terapeutów, lekarzy a przede wszystkim pacjentów.

Oczywiście to nie wszystko! Autor przedstawia swoje przemyślenia, odczucia, oraz zmusza czytelnika do głębokiej refleksji.
A co z warsztatem pisarskim? I to jest coś co mnie w tej książce ujęło. Autor jakby używa dwóch stylów. Pierwszy, z którym się stykamy, to bardzo poetyckie opisy. Jakub nie boi się bawić słowami, które z pod jego palców wypływają z taką lekkością. Ewidentnie widać, że jest to osoba oczytana i utalentowana. Głęboko wierzę, że jeśli autor zechciałby napisać więcej książek, odnalazłby się w każdym rodzaju. Osobiście widzę go w obyczajówkach, dramatach, kryminałach a nawet w fantasy. Kibicuję mu z całego serca😉 Wracając do tematu, drugi styl to zasadnicze opisy z tematyki psychologii uzależnień. Tam nie ma miejsca na zabawę słowami, dostajemy sporą dawkę suchej wiedzy, która każdemu z nas się przyda.
Jeśli jeszcze nie mieliście okazji czytać, sięgajcie po nią. Ale pamiętajcie, że przejście przez tę książkę to też zajrzenie w głąb siebie i własnych uzależnień. 😊

Zastanawiałam się dość długo jak Wam przedstawić tę książkę i właściwie od czego zacząć. Wyjątkowo nie jest to dla mnie proste i nie dlatego, że książka została źle napisana, wręcz przeciwnie. Może dlatego, że książka sama w sobie nie jest łatwa. Zwłaszcza dla tych, którzy nie zetknęli się z podobnym problemem. Dlatego właśnie uważam, że tego typu książki są nam wszystkim...

Witajcie moi drodzy, dzisiaj przychodzę do Was z drugą częścią Trylogii Mitrys. Mam nadzieję, że pamiętacie mój post pierwszej części : „Mrok we krwi”, byłam bardzo zachwycona i nadal jestem. 😊 Mam nadzieję, że nie będę spoilerować, choć chętnie opowiedziałabym wam wszystko co tam mnie zachwyciło. <3
„Czempion Semaela” to książka, w której stanowczo głównym bohaterem staje się NORAN. Autor pozwala nam dokładniej przyjrzeć się tej postaci. Zrozumieć jego przeszłość, dylematy, zobaczyć przemianę jaka w nim zachodzi, poczuć istotę mroku z jaką musi się zmagać. Oczywiście Paweł Kopijer również poświęcił trochę czasu Winei, jednak nie za wiele. Na szczęście możemy poznać to co najważniejsze, czyli jej przeszłość, oraz zobaczy jej dojrzalszą formę. Winea w pierwszej części jest mniej dojrzała od tej z drugiej. No i co najważniejsze poczęstował nas masą akcji. Musze przyznać, że to mi bardzo imponuje. Uwielbiam sytuacje, w których wydaje nam się, że już wszystko wiemy a tu bum 😊 I tego właśnie spodziewajcie się podczas czytania drugiej części. Polecam jego książki, kto czytał pierwszą część niech jeszcze bardziej skupi się przy drugiej bo jest wymagająca. Wciągająca, ale też można z łatwością pogubić się. Autor mocno stawia na akcję, więc nie zanudzicie się 😊 Ponownie nadmienię, że nadal podoba mi się styl i słownictwo jakim autor dysponuje. Ci co nie przeczytali pierwszej części niech to zrobią, bo druga jest jeszcze lepsza od pierwszej, ale przede wszystkim jest kontynuacją, połączeniem puzzli i odpowiedzią na wiele nurtujących mnie pytań, które męczyły mnie po przeczytaniu „Mroku we krwi”.

Witajcie moi drodzy, dzisiaj przychodzę do Was z drugą częścią Trylogii Mitrys. Mam nadzieję, że pamiętacie mój post pierwszej części : „Mrok we krwi”, byłam bardzo zachwycona i nadal jestem. 😊 Mam nadzieję, że nie będę spoilerować, choć chętnie opowiedziałabym wam wszystko co tam mnie zachwyciło. <3
„Czempion Semaela” to książka, w której stanowczo głównym bohaterem staje...

FANTASY! To coś co kocham! Dlatego często, ten gatunek oceniam dość surowo. Książka z jaką do Was przychodzę, z pewnością należy do tych, które warto przeczytać.
To nie jest tylko historia dwóch bohaterów, (Norana i Skry) o których możemy wyczytać z opisu. To nowy ŚWIAT, ze swoimi Kontynentami, różnymi rasami ludzi oraz zwierząt, obyczajami, wstrętną polityką a pomiędzy nimi MAGIA i MROK.
Autor nie tylko w sposób finezyjny opisuje nowy świat, do którego chce nas porwać, przede wszystkim nie zapomina o emocjach. To coś o czym niejednokrotnie autorzy fantasy ZAPOMINAJĄ! Tak, jego postacie mają emocje i to nie tylko bohaterowie. Mają różne charaktery, bywają tajemnicze a jednocześnie tak ludzkie.
Pomimo dokładnych opisów terenu, wyglądu postaci czy funkcjonujących obyczajów, nie jest NUDNO. Przede wszystkim Paweł Kopijer wciąga nas w wir wojen, tajemniczych misji, dziwnych zadań i nagłych nie przewidzianych zmian.
Prócz bohaterów, jest tyle fajnych postaci jak np. Leśniad, czy dowodzący Druwian. Lubię również postać Najstarszego i Karana. Choć temu ostatniemu autor poświęcił bardzo mało stron to muszę przyznać, że jest równie intrygujący jak jeden z głównych bohaterów Noran. Skra, a później Winea również wywołuje we mnie emocje, choć bardziej te negatywne. To postać, która swoim zachowaniem wręcz irytuje mnie. Ale to dobrze! Lubię gdy postacie wywołują we mnie jakiekolwiek emocje, gdyby jednak tak nie było, oznaczało by, że książka jest beznadziejna 😊
Na co najbardziej zwróciłam uwagę podczas tej wyjątkowej podróży? Na język, którym dysponuje pisarz. Nie jest trudny czy ciężki. Jest naprawdę ładny i lekki. Bogate słownictwo zachęciło mnie jeszcze bardziej. Ewidentnie autor, bawi się językiem. Co więcej w moim odczuciu zdaje sobie sprawę z tego, że czytelnicy pewnych słów mogą nie znać, dlatego w bardzo inteligentny sposób przemyca ich tłumaczenie. Dla mnie ten zabieg jest naprawdę imponujący.
Skoro już przekazałam Wam mój zachwyt, teraz czas na negatywne emocje – czyli co mi się nie podobało! Z pewnością brakowało im dokładniejszego, a raczej bardziej krwawego opisów walk. Oczywiście one były krwawe, ale ja lubię skrajność w takich opisach. A w moim odczuciu i tylko moim, brakowało tej „pikanterii”, takiej jaką stosuje w swoich książkach np. Joe Abercrombie. Brakowało mi również prawdziwego czarnego humoru w niektórych wypowiedziach Norana.
Jak sami widzicie negatywne wzmianki z mojej strony to nic innego jak tylko osobisty gust, który każdy ma zupełnie inny.

Czekam na kolejną część bo „Mrok we krwi” to dopiero początek!
Z całego serca polecam! Ode mnie dla autora magiczne 10 pkt <3

FANTASY! To coś co kocham! Dlatego często, ten gatunek oceniam dość surowo. Książka z jaką do Was przychodzę, z pewnością należy do tych, które warto przeczytać.
To nie jest tylko historia dwóch bohaterów, (Norana i Skry) o których możemy wyczytać z opisu. To nowy ŚWIAT, ze swoimi Kontynentami, różnymi rasami ludzi oraz zwierząt, obyczajami, wstrętną polityką a pomiędzy...