Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Właśnie przeczytałam "Sekretny dziennik lasu" i jestem prawie gotowa, aby spakować swój mały tobołek z rzeczami i wprowadzić się do Przemysława Barszcza, co by snuł  mi dalej swoje piękne gawędy o przyrodzie.

Wcześniej nie słyszałam  o dzienniku, ale ta książka powinna mieć godną i zacną promocję, bo nie znam innej tak wspaniałej baśni o pięknie otaczającego nas świata. I cudownie czytać o wszystkich procesach, które zachodzą w świecie przyrody, o zależnościach, niezwykle bogatym świecie natury, przy którym "Gra o Tron" i "Sukcesja" są nudne jak obserwowanie paska pięciogodzinnej aktualizacji Windowsa. W tej niepozornej książce dostałam całą masę odkrywczych informacji,które zmieniły moje postrzeganie lokalnej flory i fauny. Swoją drogą,czy wiecie, że mamy w Polsce mikro drapieżnego ssaka, który zimą zmniejsza rozmiar mózgu i głowy, aby oszczędzać energię (tak, wiem, że nasza scena polityczna wyraźnie pokazuje, że zna i stostuje taką metodę całorocznie...)?? Dodatkowo, "Dziennik" napisany jest w sposób iście poetycki, ale z jajem i silnymi nawiązaniami do nowoczesnego świata! Całość brzmi lekko i wciągająco, trochę jakbym czytała intymny dziennik autora o jego wielkiej pasji wobec przyrody.To powinna być lektura obowiązkowa dla wszystkich. Nakazałabym musowe przeczytanie od deski do deski pod rygorem bana na sojowe maciatto, Tik-Toka, Netflixa i czteropaki. Niesamowita opowieść o wyjątkowości naszego ekosystemu, o bliskości natury, o szacunku do przyrody oraz o błędach, które popełniamy . Absolutnie nie wiedziałam w jak bogatym, dzikim , skomplikowanym i wyjątkowym ekosystemie żyjemy. Niebywałe, jak w prosty, acz nie pozbawiony pewnej naukowości sposób, można opisać bliski nam świat. Dodam, że nasz lokalny i mikro świat, który z każdą stroną odkrywamy na nowo.

Właśnie przeczytałam "Sekretny dziennik lasu" i jestem prawie gotowa, aby spakować swój mały tobołek z rzeczami i wprowadzić się do Przemysława Barszcza, co by snuł  mi dalej swoje piękne gawędy o przyrodzie.

Wcześniej nie słyszałam  o dzienniku, ale ta książka powinna mieć godną i zacną promocję, bo nie znam innej tak wspaniałej baśni o pięknie otaczającego nas świata. I...

Gdzie śpiewają raki" opowiada o determnacji człowieka porzuconego i wykluczonego społecznie, który siłę do życia odnajduje w naturze. Żyjąc zgodnie z jej rytmem i prawami odkrywa jej piękno, dzikość i niezwykłość. Przyroda kształtuje ewolucję bohaterki, ta zaś z wdzięcznością i szacunkiem wychwala piękno i skomplikowane systemy świata roślin i zwierząt. Uwielbienie z jakim bohaterowie odnoszą się do ekosystemu bagien i pietyzm z jakim odnoszą się do świata flory i fauny (nie chcę spoilerować, ale każdy kto doczyta do końca ten zrozumie oczywiste powiązanie z niepowaznymzielnikiem) urzekają literacko. Poza opowieścią o majestacie Matki Natury i trudach bagiennego życia(poza głównym nurtem społecznym) jest to również historia o sile kobiet. I o uprzedzeniach i o miłości. I o ukojeniu jakie daje dzikie życie według własnych reguł.

Może to nie jest literatura najwyższych lotów, bardziej przyjemna książka na wieczór z herbatą, ale doceniam pochwałę inności i opis peryferyjnych społeczności amerykańskich oraz swoiste zmierzenie się z legendą niestrudzonych męskich bohaterów. Przyroda ma tu swoje godne miejsce i zachwyca, a ludzka część opowieści bardzo przypomina mi oszałamiający (i niedoceniony) film "Bestie z południowych krain". Może to nie jest najbardziej oczywiste porównanie, ale początku lektury miałam przed oczami kadry z tego filmu.

Gdzie śpiewają raki" opowiada o determnacji człowieka porzuconego i wykluczonego społecznie, który siłę do życia odnajduje w naturze. Żyjąc zgodnie z jej rytmem i prawami odkrywa jej piękno, dzikość i niezwykłość. Przyroda kształtuje ewolucję bohaterki, ta zaś z wdzięcznością i szacunkiem wychwala piękno i skomplikowane systemy świata roślin i zwierząt. Uwielbienie z...

Natura to nie tylko piękne soczyście zielone rośliny. Albo te wielokolorowe kwiaty, które bezpruderyjnie kuszą zapylaczy. Cisi bohaterowie ekosystemu czasem miewają całkiem zwyczajne i nijakie kolory, ale za to z wielką mocą walczą o przetrwanie w warunkach trudniejszych niż są w stanie wymyślić hollywoodzcy reżyserzy filmów apokaliptycznych.
Jakim twardzielem superherosem trzeba być, aby przetrwać latami w klimacie arktycznym? Jak zmyślna musi byc natura, jeśli potrafi zaplanować leśne modyfikacje, symbiozy i procesy, aby trwać w środowisku skutym lodem. Jak pięknie dzika i nieokiełznana potrafi być natura i Arktyka?

"Arktyczne marzenia" to nie tylko super i hiper nagrodzona pozycja, ale to głęboka, pełna szacunku gawęda o lodowej geografii. Potęgą tej książki jest zarówno reporterskie i mocno naukowe podejście, ale również poetycka refleksja nad najdrobniejszymi elementami flory i fauny na Arktyce.
Sporo tu historycznych opowieści o zderzeniu człowieka z naturą, ale i o współczesności i potrzebie człowieka, aby zdominować wszystko co dzikie. Niestety, skutki człowieczej działalności są już widoczne..."Arktyczne marzenia" zostały napisane w 1986, więc część zjawisk mogła się nieco przedawnić, zapewne pojawiło się multum nowych problemów, ale wierzę, że natura nie złożyła broni i wciąż dzielnie walczy z najbardziej zaciekłym szkodnikiem- człowiekiem.

Czuła to opowieść, ale trzeba mieć dobry nastrój, aby móc w pełni czerpać z mądrości w niej zawartej.

Natura to nie tylko piękne soczyście zielone rośliny. Albo te wielokolorowe kwiaty, które bezpruderyjnie kuszą zapylaczy. Cisi bohaterowie ekosystemu czasem miewają całkiem zwyczajne i nijakie kolory, ale za to z wielką mocą walczą o przetrwanie w warunkach trudniejszych niż są w stanie wymyślić hollywoodzcy reżyserzy filmów apokaliptycznych.
Jakim twardzielem...