Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na Bukowskiego pierwszy raz natknęłam się pod koniec liceum i towarzyszył mi jakoś do połowy studiów. Nie mogłam uwierzyć w to, że w jego tekstach potrafiłam znaleźć odzwierciedlenie swoich myśli. Momentami nazywał dosadnie dokładnie to, co działo się w mojej głowie, ale czego nie potrafiłam wyrazić. Przechodziłam przez bardzo trudny okres i poniekąd się z nim utożsamiałam.

Potem na dłuższy czas nieplanowanie rozstalam się z Bukowskim, aż do teraz, kiedy to sporo rzeczy udało mi się poukładać.

Szmira nie zrobiła na mnie większego wrażenia, ale po przeczytaniu naszło mnie sporo refleksji na temat odbioru twórczości Bukowskiego.

Jest coś niesamowicie pociągającego w wizerunku pijaka artysty, wulgarnego, szczerego do bólu, niedostosowanego społecznie, ale jednak tak bardzo ludzkiego.

Stwierdzam, że Bukowski staje się tym bardziej atrakcyjny, im bardziej mamy nasrane w głowie.

Na Bukowskiego pierwszy raz natknęłam się pod koniec liceum i towarzyszył mi jakoś do połowy studiów. Nie mogłam uwierzyć w to, że w jego tekstach potrafiłam znaleźć odzwierciedlenie swoich myśli. Momentami nazywał dosadnie dokładnie to, co działo się w mojej głowie, ale czego nie potrafiłam wyrazić. Przechodziłam przez bardzo trudny okres i poniekąd się z nim...