Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z twórczością Pauliny Hendel spotkałam się po raz pierwszy właśnie przy tej książce. Wiem, że nie jest to jej debiut i ma na koncie trzytomowy cykl "Zapomniana księga". Podobno warto sprawdzić, co pewnie za jakiś czas zrobię. Od jakiegoś czasu częściej czytam książki fantasy więc i drugą część niedługo zacznę. Dzięki takiej książce fajnie jest się oderwać od rzeczywistości.

Magda z pozoru wydaje się zwykłą dwudziestolatką/ Pochodzi z małego miasteczka, gdzie mieszka z rodzicami i pracuje się rodzinnej księgarni. Sielanka prawda? Nic bardziej mylnego. Dziewczyna ma w rodzinie wujka Feliksa, któremu czasami pomaga w zabiciu nawich. Są to bardzo niebezpieczne, pośmiertne istoty, które trzeba bardzo szybko unieszkodliwić. Chociaż Feliks nie chce narażać młodej dziewczyny, to Magda i tak stara się pomóc rozwiązać niebezpieczną zagadkę.

Pierwszym wielkim plusem jest okładka książki. Rzadko (niestety) pojawiają się tak kreatywne okładki. Pięknie wycięty napis Żniwiarz przykuwa uwagę.

Fabuła książki to polowanie na demony i upiory. Autorka na szczęście nie użyła potworów z popularnych zagranicznych produkcji. Nie będę ukrywać, że książka przyciągnęła mnie słowiańskimi wierzeniami. Myślałam, że autorka nie poradzi sobie z tym wyzwaniem. Dobrze, że się pomyliłam. W książce spotykamy bezkosty, porońce, zmory czy zwidy, znane z ludowych opowieści. Pusta noc pokazuje czytelnikowi jak Magda i Feliks walczą z demonami używając konkretnych ziół oraz zaklęć.
Oczywiście pojawia się wątek miłosny między Magdą a Mateuszem. Trochę drętwe były te dialogi między nimi. Kolejny plus za to, że romans nie wychodził na pierwszy plan w książce.

Magda choć bardzo odważna, przebojowa i przyjacielska bywa niestety czasami zbyt dziecinna. Jest też uparta, ale nie zaliczę tego do wad. Właśnie dlatego, że mieszka w małym miasteczku, każdy uznaje ją za dziwaka. Przez co, nie ma zbyt wielu znajomych.
Feliks jest silnym i nieustraszonym żniwiarzem. Ma także dużą wiedzę na temat rożnych demonów. Brakuje mu po prostu obycia z drugim człowiekiem, dlatego też nawet z własną rodziną trudno mu się porozumieć.
W książce przez chwilę pojawia się postać ciotki Jadwigi. Żałuję tylko, że ciotka pojawia się na tak krótko, ponieważ mogła wnieść do książki więcej sarkazmu i ciętej riposty.

Choć książka jest napisana lekko, szybko i przyjemnie się ją czyta, jest niestety bardzo przewidywalna. Tego kto jest czarnym charakterem można domyślić się w 1/4 książki. A szkoda! Gdyby było w niej trochę więcej tajemnicy, moim zdaniem książka jeszcze lepiej by wypadła.

Moim zdaniem książkę warto przeczytać. Jest dobra nie tylko dla młodzieży, ale także dla tych trochę starszych ;).

Z twórczością Pauliny Hendel spotkałam się po raz pierwszy właśnie przy tej książce. Wiem, że nie jest to jej debiut i ma na koncie trzytomowy cykl "Zapomniana księga". Podobno warto sprawdzić, co pewnie za jakiś czas zrobię. Od jakiegoś czasu częściej czytam książki fantasy więc i drugą część niedługo zacznę. Dzięki takiej książce fajnie jest się oderwać od rzeczywistości....

Książki fantasy od zawsze bardzo lubiłam, ale rzadko która przypadła mi do gustu. Długi czas wahałam się z kupieniem tej książki. Bałam się, że zrażę się do autorki, oraz bałam się, że książka mnie bardzo zawiedzie. Szamanka nie rozczarowała mnie, a wręcz przeciwnie - zachwyciła.
Ida to młoda dziewczyna, pochodzi z rodu czarodziejów, wróżbitów i telepatów. Rodzice bardzo by chcieli, aby córka wykazała choć odrobinę magii. Nic z tego, Ida uważa magię za stek bzdur. Dziewczyna uwalnia się od swoich apodyktycznych rodziców, wyprowadza się do akademika i zaczyna studia. Niestety pech nadal nie opuszcza Idy, towarzyszy jej nieustannie. Wbrew temu co Ida by chciała, widzi zmarłych. Ida zaczyna pobierać lekcje od swojej ciotki Tekli.
Dzięki narracji, która przez większość czasu jest prowadzona przez Idę, bardzo dobrze poznajemy bohaterkę. Dziewczyna nie jest jak inne nastolatki, potrafi o siebie zadbać w samodzielnym życiu. Autorka świetnie wykreowała postać ciotki Tekli. Jest ona nietypową postacią w całej książce i zawsze ma ciętą ripostę pod ręką. Przy rozmowach Tekli i Idy nie jednokrotnie uśmiech pojawił mi się na twarzy. Martyna Raduchowska pokazała wielki dystans do kreowanych przez nią postaci. Przez dużą dawkę ironii, sarkazmu i czarnego humoru, można złapać oddech czytając książkę. Dobrym pomysłem było upersonifikowanie Pecha. Przez te zabieg Pech także staje się bohaterem w książce. Jestem niezmiernie wdzięczna autorce, że nie było romansu w książce, który mógłby popsuć bardzo fajnie zbudowaną historię.
Książkę czyta się bardzo szybko, jest napisana w lekki i przyjemny dla czytelnika sposób. Szamanka ma kilka dłuższych rozdziałów, każdy z nich ma tytuł, który wskazuje czego można się spodziewać. Wielki plus za wspaniałe rysunki! One dodatkowo umilają czytanie.
Podsumowując, Szamanka to niezwykle zabawna i przyjemna historia młodej dziewczyny. Książka idealnie nadaje się do spędzenia z nią wieczoru. Chętnie przeczytam kolejne tomy, mam nadzieję, że będą równie dobre jak ten. Szczególnie polecam ją osobom, która chciałyby sobie poprawić humor.

Książki fantasy od zawsze bardzo lubiłam, ale rzadko która przypadła mi do gustu. Długi czas wahałam się z kupieniem tej książki. Bałam się, że zrażę się do autorki, oraz bałam się, że książka mnie bardzo zawiedzie. Szamanka nie rozczarowała mnie, a wręcz przeciwnie - zachwyciła.
Ida to młoda dziewczyna, pochodzi z rodu czarodziejów, wróżbitów i telepatów. Rodzice bardzo...

Nie wiedziałam czego się spodziewać po tej książce. Bałam się, że książka mnie nie wciągnie, będzie nudny wątek miłosny. Ta powieść mega mnie zaskoczyła! Śmiało mogę powiedzieć, że jest jedną z lepszych pozycji, które przeczytałam.
Książka opowiada o młodej dziewczynie Nikki, która jest córką indyjskich imigrantów. Dziewczyna szuka swojego miejsca na ziemi, pracuje w barze, który nie ma perspektyw na dalsze funkcjonowanie. Kiedy rzuciła studia prawnicze rozczarowała swoją rodzinę, a w szczególności swojego ojca. Przypadkowo znajduje ogłoszenie o pracę na stanowisko nauczyciela pisania i czytania w ośrodku dla Pendżabskich imigrantów. Nikki czuje, że to będzie zawód, który nada sens jej życiu. To, co zaczyna się dziać na zajęciach przechodzi jej najśmielsze oczekiwania.
Społeczeństwo indyjskie jakie jest, każdy z Nas wie, bądź zdaje sobie sprawę. Kobiety mają ograniczoną rolę w życiu. Autorka świetnie pokazała jak młode dziewczyny wychodzą przed szereg i starają się zrobić coś więcej w swoim życiu niż aranżowane małżeństwo i gromadka dzieci. To jak zostały pokazane tytułowe wdowy bardzo mnie zaskoczyło. Jak się okazuję potrafią nieźle fantazjować! Historie opisane przez "uczennice" Nikki nie są przesadzone, nie ma w nich zbyt dużo erotyzmu, są z poczuciem humory i pozostawiają duże pole popisu wyobraźni czytelnika.
Nie tylko pikantnymi historiami w tej książce człowiek żyje. Balli Kaur Jaswal pokazała także problemy wschodniej społeczności. Pokazane jest jak szybko informacje rozpowszechniają się w tak zamkniętym środowisku, kobiety nie mają prawa mieć własnego zdania na jakikolwiek temat.
Wątek sensacji/ kryminału także się pojawia i jak na książkę z takim tematem, jest bardzo fajnie wprowadzony i rozwinięty. Co najważniejsze nie przesłania głównego wątku książki, czyli zderzenia dwóch kultur, Zachodu i Wchodu.
Książke szybko się czyta. Autorka nie zanudza czytelnika zbyt obszernymi opisami postaci czy otoczenia. Czytając tę lekturę uśmiech co chwilę pojawiał mi się na twarzy. A podobno śmiech to bardzo dobra rzecz :). Wybierając "Pikantne historie dla pendżabskich wdów"na pewno się nie zawiedziecie.

Nie wiedziałam czego się spodziewać po tej książce. Bałam się, że książka mnie nie wciągnie, będzie nudny wątek miłosny. Ta powieść mega mnie zaskoczyła! Śmiało mogę powiedzieć, że jest jedną z lepszych pozycji, które przeczytałam.
Książka opowiada o młodej dziewczynie Nikki, która jest córką indyjskich imigrantów. Dziewczyna szuka swojego miejsca na ziemi, pracuje w...