Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Powolny człowiek" nie należy do opowieści pięknych, lecz wartych przeczytania. Jest to historia smutna, prawdziwa, ale i poruszająca problemy, nad którymi nie chcemy się zastanawiać , gdy nas nie dotyczą. W rzeczywistości współczujemy, ale na codzień staramy się o tym nie myśleć. Coetzee podjął temat bardzo realistyczny, przytłaczający, lecz jak zwykle ujął mnie swoim językiem literackim i mądrymi pointami w każdym rozdziale. Polecam!

"Powolny człowiek" nie należy do opowieści pięknych, lecz wartych przeczytania. Jest to historia smutna, prawdziwa, ale i poruszająca problemy, nad którymi nie chcemy się zastanawiać , gdy nas nie dotyczą. W rzeczywistości współczujemy, ale na codzień staramy się o tym nie myśleć. Coetzee podjął temat bardzo realistyczny, przytłaczający, lecz jak zwykle ujął mnie swoim...

Nie rozumiem zachwytu nad Schmittem. Nie jest to pierwsza jego książka w moich rękach. Dalej postanowiłam nie sprawdzać. Po prostu się poddaję. Nie twierdzę, że jest zły, ale nie mogę stwierdzić bym była w nim zakochana.

Nie rozumiem zachwytu nad Schmittem. Nie jest to pierwsza jego książka w moich rękach. Dalej postanowiłam nie sprawdzać. Po prostu się poddaję. Nie twierdzę, że jest zły, ale nie mogę stwierdzić bym była w nim zakochana.

Zmęczyłam! Mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony podoba mi się język Coetzeego, i dlatego nie zniechęcam się do następnych książek jego autorstwa. Z drugiej strony nie rozumiem istnienia tej książki i jej formy, która nie podbiła mojego serca. Mam wrażenie, że autor próbuje nas przekonać, że sam do siebie ma dystans mówiąc o sobie mało pochlebnie, a jest wręcz odwrotnie. Nie wypada mu mówić o sobie nazbyt pozytywnie. Choć między wierszami wcale skromny nie jest. Próbując rozgryźć lekturę wydaję mi się, że autor przedstawia fałszywy obraz samego siebie, usprawiedliwia się, a przy tym zastanawiam się co jest jego zdaniem, a co być może innych. Jeśli mam ją traktować jako biografię to na pewno książce nie wierzę, jeśli fikcję- to mało interesującą. Po za tym bufoniasto brzmi uśmiercanie siebie samego, wymienianie dzieł i napominanie o Noblu. Może gdyby napisana była w osobie pierwszej widziałabym to inaczej... Recenzja na okładce i sama okładka bardzo mnie zachęciły do przeczytania jej. Niestety książka nie intryguje tak mocno jak jej oprawa.

Zmęczyłam! Mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony podoba mi się język Coetzeego, i dlatego nie zniechęcam się do następnych książek jego autorstwa. Z drugiej strony nie rozumiem istnienia tej książki i jej formy, która nie podbiła mojego serca. Mam wrażenie, że autor próbuje nas przekonać, że sam do siebie ma dystans mówiąc o sobie mało pochlebnie, a jest wręcz...