rozwiń zwiń
Przemysław

Profil użytkownika: Przemysław

Świdnica Mężczyzna
Status Czytelnik
Aktywność 4 godziny temu
91
Przeczytanych
książek
109
Książek
w biblioteczce
29
Opinii
243
Polubień
opinii
Świdnica Mężczyzna
Dodane| Nie dodano

Opinie


Na półkach:

Wojna kiereszuje nie tylko jej uczestników, ale całe pokolenia. Te wojenne i kolejne. Ludzi, którzy tylko przypadkiem znaleźli się gdzieś na marginesie tej wojny, tak jak Vladan Borojević - 11-letni syn serbskiego oficera jugosłowiańskiej armii i Słowenki. Bohater "Mojej Jugosławii" po blisko 20 latach od wybuchu wojny w Jugosławii rusza tropem swojego zaginionego/zmarłego ojca - poszukiwanego zbrodniarza wojennego. Poszukiwania są przyczynkiem do znalezienia własnej tożsamości, rozliczenia i zrozumienia przeszłości, analizy skomplikowanych relacji w bałkańskim kotle. To też wreszcie opowieść o porażająco głębokiej samotności.
Książka mocna i przejmująca. Napisana w sposób bardzo przystępny, momentami wręcz niemal infantylny, aby po chwili zaskoczyć przenikliwością, dającymi do myślenia obrazami ludzkich postaw, sądów, zaniechań...
Zdecydowanie warto przeczytać, a przy okazji zgłębić przyczyny tragicznego konfliktu, który w centrum Europy rozegrał się pod koniec XX wieku. To tak niedawno, a mam wrażenie, że niewielu z nas dziś o nim pamięta.

Wojna kiereszuje nie tylko jej uczestników, ale całe pokolenia. Te wojenne i kolejne. Ludzi, którzy tylko przypadkiem znaleźli się gdzieś na marginesie tej wojny, tak jak Vladan Borojević - 11-letni syn serbskiego oficera jugosłowiańskiej armii i Słowenki. Bohater "Mojej Jugosławii" po blisko 20 latach od wybuchu wojny w Jugosławii rusza tropem swojego zaginionego/zmarłego...

więcej Pokaż mimo to


Na półkach:

Akurat za kilka dni wybieram się na Słowację w góry. Niestety (a może na szczęście?) nie w Trybecz. Choć podobno akurat w maju nic złego nie powinno się przytrafić, bo zła sława „Słowackiego Trójkąta Bermudzkiego” uaktywnia się między listopadem i marcem...
Nie jestem fanem horrorów, ale czy „Szczelina” aby na pewno nim jest? W powieści Kariki rzeczywistość i potwierdzone fakty z wcale nieodległej historii przeplatają się być może z fikcją, a może tylko subiektywnymi odczuciami bohaterów. Autor oddaje głos Igorowi, który ponoć sam go odnalazł i poprosił o utrwalenie jego mrożącej krew w żyłach historii. Igor to świeżo upieczony magister i początkujący bloger, który nie mogąc znaleźć lepszej pracy trafił na staż przy rozbiórce budynku po starym szpitalu psychiatrycznym w Żylinie. To właśnie tam przypadkowo odkrywa sejf, w którym znajdują się gramofonowe płyty z nagraniem rozmów i dokumentacja medyczna niejakiego Waltera Fishera. Ten trafił do tego psychiatryka krótko przed wybuchem II wojny światowej i - co sami możecie sprawdzić szperając w internecie – zarówno on, jak i jego historia są autentyczne. Nieszczęśnik zagubił się w Trybeczu – w sumie niewielkim paśmie górskim, w którym ponoć trudno się zagubić. Przepadł jak kamień w wodę, aby niespodziewanie odnaleźć się po kilku miesiącach. Był wycieńczony, poraniony, poparzony, a przede wszystkim śmiertelnie przerażony, w trudnym do wytłumaczenia, zdiagnozowania i wyleczenia stanie psychicznym. Okazuje się, że i wcześniej i później podobnych zagadkowych zdarzeń w Trybeczu odnotowano więcej. Niektórzy, tak jak Fisher przypłacili obcowanie z Trybeczem szaleństwem, po innych zaginął jakikolwiek ślad...
Dokumenty medyczne i zapis z gramofonowych płyt wciąga Igora w zagadkową historię, która najpierw ma być jedynie ciekawym tematem do blogosfery, ale wkrótce pochłania go bez reszty.
Powieść długo snuje się, umiarkowanie zaciekawia, ale delikatnie oplata czytelnika. Z każdą stroną coraz mocniej. Coraz bardziej nie można się od niej oderwać. Wciąga, hipnotyzuje, aż wreszcie zupełnie zniewala i szaleńczo pędzi do finału, który wciąż pozostawia z pytaniem: co jest rzeczywistością, a co fikcją...

Akurat za kilka dni wybieram się na Słowację w góry. Niestety (a może na szczęście?) nie w Trybecz. Choć podobno akurat w maju nic złego nie powinno się przytrafić, bo zła sława „Słowackiego Trójkąta Bermudzkiego” uaktywnia się między listopadem i marcem...
Nie jestem fanem horrorów, ale czy „Szczelina” aby na pewno nim jest? W powieści Kariki rzeczywistość i potwierdzone...

więcej Pokaż mimo to


Na półkach:

Odsłuchana w formie audiobooka kapitalnie przeczytanego przez Leszka Filipowicza. Zacznę od końca, bo dopiero w ostatnich słowach lektora dotarła do mnie informacja, że książka ukazała się nakładem wydawnictwa Krytyka Polityczna. I znakomicie się stało, że dowiedziałem się o tym już po lekturze, bo dzięki temu nie podszedłem do niej ani z dystansem, ani z nieufnością. Sądzę bowiem, że gdzieś podskórnie obawiałbym się jakiegoś trudnego do zaakceptowania przeze mnie bełkotu, jaki dość często wylewa się z internetowych łamów największego lewicowego dziennika w Polsce, jak tytułuje się właśnie Krytyka Polityczna...

I cóż tu można napisać? Po prostu świetna pozycja. Znakomita praca że źródłami. Napisana jak wartka powieść sensacyjna, tak, że nawet niespecjalnie zainteresowani historią z pewnością zostaną wciągnięci w wartką akcję. Smutna opowieść o drodze do wybuchu II wojny światowej, której główny szlak wiódł przez konferencję w Monachium, gdzie rzekomo w imię ratowania pokoju europejskie mocarstwa z Anglią i Francją na czele wysłały małe Czechy w objęcia Adolfa Hitlera. Choć może trudno w to uwierzyć, ale sposób, w jaki Anglicy i Francuzi zdradzili Polskę we wrześniu 1939 to w sumie niewinne igraszki przy tym, jak rozegrali Czechów. Notabene, swoją cegiełkę dołożyliśmy i my, Polacy, o czym raczej staramy się nie pamiętać...

Książka Piotra M. Majewskiego zdecydowanie zmienia optykę na pogardliwą ocenę, że Czesi kwiatami witali wkraczający Wehrmacht. Z drugiej strony, nie pierwszy i pewnie nie ostatni raz ukazał się czeski pragmatyzm. Oczywiście można go różnie oceniać, ale dla otoczonych większymi sąsiadami Czechów była to chyba jednak jedyna słuszna droga. Jeśli mały naród chce przetrwać nie może i nie powinien szafować zanadto swoją krwią, bo nie ma jej za wiele. Paskudna kalkulacja, ale w trosce o to, by trwać i dać nadzieję kolejnym pokoleniom.

Nam Polakom, a zwłaszcza rządzącej klasie politycznej (każdej od 1989 roku!) rzut oka na sytuację przededniu wybuchu II wojny światowej też jest bardzo przydatny. Warto sobie każdego dnia powtarzać, że w polityce międzynarodowej nie ma się przyjaciół, a jedynie interesy, których trzeba skutecznie bronić. Z nikim nie należy się spoufalać, ale też nikomu nie dać odczuć, że nam na nim nie zależy. No i oczywiście, że wszystkie ustalenia i pakty, są tylko dokumentami, a w żadnej mierze gwarantami naszego bezpieczeństwa.

Odsłuchana w formie audiobooka kapitalnie przeczytanego przez Leszka Filipowicza. Zacznę od końca, bo dopiero w ostatnich słowach lektora dotarła do mnie informacja, że książka ukazała się nakładem wydawnictwa Krytyka Polityczna. I znakomicie się stało, że dowiedziałem się o tym już po lekturze, bo dzięki temu nie podszedłem do niej ani z dystansem, ani z nieufnością. Sądzę...

więcej Pokaż mimo to

Więcej opinii

Aktywność użytkownika Przemysław Grzyb

z ostatnich 3 m-cy

Tu pojawią się powiadomienia związane z aktywnością użytkownika w serwisie


statystyki

W sumie
przeczytano
91
książek
Średnio w roku
przeczytane
11
książek
Opinie były
pomocne
243
razy
W sumie
wystawione
90
ocen ze średnią 7,2

Spędzone
na czytaniu
473
godziny
Dziennie poświęcane
na czytanie
11
minut
W sumie
dodane
0
cytatów
W sumie
dodane
0
książek [+ Dodaj]