Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moje spotkanie z tą książką to efekt próby wyjścia poza moje utarte ścieżki czytelnicze. Czasem trafia się na perełkę, czasem na "Lubieżność".
Nie wiem gdzie zacząć. Nie doczytałam do końca, mój miernik zniesmaczenia zabił na alarm mniej więcej w połowie. Mogło być ciekawie, zwłaszcza że pierwsze opinie tutaj są pozytywne; obawiam się teraz że nie są zupełnie szczere.
Uważam, że literatura ma szczególny cel. Gdy czytam chcę się czegoś nauczyć, może śmiać się lub płakać, poczuć coś. W przypadku "Lubieżności" widzę tylko zgorzkniałego bohatera, nie mogę nabrać do niego sympatii. Nie pomagają niesmaczne, chybione i "głębokie" porównania, pretensjonalność ani hipokryzja. Słowem - od anonimowych wylewów żali na forach w internecie gdzie krytykuje się wszystko i wszystkich (oprócz siebie, tego słusznego i sprawiedliwego) różni się to może bardziej wyszukanym językiem. A i to zawsze jest połączone z jakimś tanim Weltschmerzem więc przyjemności z tego nie ma.

Moje spotkanie z tą książką to efekt próby wyjścia poza moje utarte ścieżki czytelnicze. Czasem trafia się na perełkę, czasem na "Lubieżność".
Nie wiem gdzie zacząć. Nie doczytałam do końca, mój miernik zniesmaczenia zabił na alarm mniej więcej w połowie. Mogło być ciekawie, zwłaszcza że pierwsze opinie tutaj są pozytywne; obawiam się teraz że nie są zupełnie...

Krótkie opowiadanie które zostaje z Tobą na dłużej.
Co może sprawić, że staniemy się "robakiem"? Sama rozumiem tą metaforę jako przestrogę. Czy traktowanie własnych marzeń, potrzeb i życie własnym życiem nie jest istotne? Główny bohater zatraca się w szarej codzienności i goni za groszem by utrzymywać rodzinę. Widzi ich jako słabych, nie mogących zadbać o siebie. Sam bierze na siebie brzemię odpowiedzialności za nich przez co jego egzystencja przestaje mieć znaczenie - czym bowiem różnimy się od karaluchów? Oczywiście wieloma rzeczami; jednak w tym przypadku chodzi o zdolność do odczuwania wyższych emocji. Karaluch chce przeżyć, żerować na resztkach; człowiek zaś ma potrzebę by naprawdę ŻYĆ.
Czy jednak dbanie o rodzinę czyni z niego tego złego? Nie, to samo w sobie jest szlachetne. Ale jak się okazuje, ten stan rzeczy jest niepotrzebny i sztuczny. Po "przemianie" głównego bohatera wychodzi na jaw że ojciec mógł pracować, siostra mogła robić coś ponad strojenie się i spacerowanie a i matka znalazła sobie dodatkowe zajęcie. Bohater popełnił błąd, bo wcześniej nie zdał sobie sprawy z tego że rezygnuje z życia bez potrzeby. Rodzina zaś wykorzystała młodego mężczyznę by mieć lżejszy żywot. A przecież aktywność dobrze na nich wpłyneła i zdawali się być szczęśliwsi.
Kafka nie jest jednak optymistyczny w swoich utworach i ten nie jest wyjątkiem. Rodzina staje się samodzielna i szybko zapomina o tym, że kiedyś Gregor poświęcał się dla nich; sami nie są w stanie okazać mu tej dobroci. Nie są mu nic winni, nie jest ich synem. Chcą jedynie by zniknął. I tak umiera, powoli, sam, a rodzina wchodzi w nowy etap wspaniałej i obiecującej przyszłości.
Czego uczy nas ta historia? Nie bądź "karaluchem".

Krótkie opowiadanie które zostaje z Tobą na dłużej.
Co może sprawić, że staniemy się "robakiem"? Sama rozumiem tą metaforę jako przestrogę. Czy traktowanie własnych marzeń, potrzeb i życie własnym życiem nie jest istotne? Główny bohater zatraca się w szarej codzienności i goni za groszem by utrzymywać rodzinę. Widzi ich jako słabych, nie mogących zadbać o siebie. Sam...

Krótka książka której udaje się uchwycić nieuchwytne emocje. Ponadto doskonały portret ludzi których być może znamy lub którymi jesteśmy.

Krótka książka której udaje się uchwycić nieuchwytne emocje. Ponadto doskonały portret ludzi których być może znamy lub którymi jesteśmy.