Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O "Mistrzu i Małgorzacie" dowiedziałam się w liceum. Wtedy też uznałam, że jest to najlepsza z lektur szkolnych, jakie przeczytałam. Ba! Nawet jedna z najlepszych książek, jakie kiedykolwiek dane mi było czytać. Dzisiaj po skończeniu ostatniej strony, gdy to na spokojnie - już nie pod presją szkoły - mogłam rozkoszować się tą cudowną opowieścią, zrozumiałam, że dopiero teraz zagościła w moim sercu na dobre.

Piękne jest to, że każdy może rozumieć ten utwór na swój sposób i bez względu na interpretacje, każda będzie trafna, bo pochodząca prosto z duszy czytelnika. I uwielbiam to, że pomimo poruszania poważnych tematów, autor przedstawił je bez zbędnego patosu, a wręcz w taki sposób, aby nas czegoś nauczyć, jak i rozbawić.

Nie będę się rozpisywać nad treścią powieści, którą znaczna większość zna prawie na pamięć. Czuję, że jeszcze nieraz będę wracać do dzieła Bułhakowa, za każdym razem zakochując się w niej jeszcze bardziej.

O "Mistrzu i Małgorzacie" dowiedziałam się w liceum. Wtedy też uznałam, że jest to najlepsza z lektur szkolnych, jakie przeczytałam. Ba! Nawet jedna z najlepszych książek, jakie kiedykolwiek dane mi było czytać. Dzisiaj po skończeniu ostatniej strony, gdy to na spokojnie - już nie pod presją szkoły - mogłam rozkoszować się tą cudowną opowieścią, zrozumiałam, że dopiero...

O kupieniu książki zadecydował fakt, iż akcja odgrywa się w klinice psychiatrycznej. Zaintrygował mnie opis zachęcający do sięgnięcia po tą pozycję. Jakby tego było mało reklamująca ją "Czarna seria" spowodowała u mnie poczucie wewnętrznego przymusu przeczytania tej powieści. Tak więc książka znalazła się w moich rękach czekając na swoją kolej. Zaś na półce nie leżała długo.

Obecnie, gdy lektura jest już za mną, mam co do niej mieszane uczucia. Złożoność kryminału, którą zawsze oceniałam na ogromny plus, tutaj zamieniła się w mały chaos. Po kilkuset stronach musiałam momentami robić krótkie przerwy, aby posklejać w swojej głowie wszystkie relacje łączące danych bohaterów. Ponadto niektóre zdarzenia oraz zachowania wprawiały mnie w osłupienie. Czytając o tym, co się działo w szpitalu psychiatrycznym miałam wrażenie, że autorka nie do końca doszkoliła się w tym temacie i nie ma pojęcia, jak wyglądają realia panujące w takich miejscach. Zarys psychologiczny i mentalność postaci też jakby nie współgrały z rzeczywistością.

Mimo to, takich "błędów" nie było za wiele, a patrząc na całość, polski kryminał wyszedł bardzo zgrabnie. Nie żałuję czasu spędzonego nad tą książką i wiedząc, że to był dopiero debiut autorki, zastanawiam się nad kupnem następnej.

O kupieniu książki zadecydował fakt, iż akcja odgrywa się w klinice psychiatrycznej. Zaintrygował mnie opis zachęcający do sięgnięcia po tą pozycję. Jakby tego było mało reklamująca ją "Czarna seria" spowodowała u mnie poczucie wewnętrznego przymusu przeczytania tej powieści. Tak więc książka znalazła się w moich rękach czekając na swoją kolej. Zaś na półce nie leżała...

Po przeczytaniu "Domofonu" pierwsze co mi przyszło na myśl, to pytanie: "Co to k... było?!". A nacechowane ono było zachwytem i zdumieniem. Nigdy bym się nie spodziewała, że ta książka może uderzyć tak pozytywną energią w moje - jak widać, nawet przeze mnie nieodgadnione - gusta. Wiele miesięcy przeleżała na półce nim zdecydowałam się dowiedzieć, co w sobie kryje. Aż w końcu stało się. I przepadłam. Jedyne co potrafiło odciągnąć mnie od lektury, to wykorzystany pułap wygodnych pozycji dających mi komfort czytania. Bez dwóch zdań jest to wciągająca, surrealistyczna opowieść, straszna a przy tym dziwacznie przyjemna. Do tego czytana późnymi wieczorami doskonale bawiła się moimi emocjami.
Stopniowe budowanie napięcia, charakterystyka bohaterów, zawarta psychologia i dobrze ujęta współczesna problematyka blokowisk, a wszystko spięte w jedną historię, która potrafi napędzić strachu. Nie do końca zgadzam się z mianem horroru, a już z pewnością nie stereotypowego. To coś więcej, takie jakby małe studium lęków, strachu i zła ukrywających się w czarnej chmurze naszych umysłów.

Po przeczytaniu "Domofonu" pierwsze co mi przyszło na myśl, to pytanie: "Co to k... było?!". A nacechowane ono było zachwytem i zdumieniem. Nigdy bym się nie spodziewała, że ta książka może uderzyć tak pozytywną energią w moje - jak widać, nawet przeze mnie nieodgadnione - gusta. Wiele miesięcy przeleżała na półce nim zdecydowałam się dowiedzieć, co w sobie kryje. Aż w...