Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„W otchłani dwa cienie przedzierają się po omacku przez gęsty dławiący mrok. Ich ręce odnajdują się i światło spływa potokiem jak sto złotych urn, z których sypie się słońce”
Te dwa zdania kończą historię Achillesa i Patroklosa. Zdania, które mnie zmiażdżyły.
Zwlekałem bardzo długo z dokończeniem tej książki. Znając opowieści o Achillesie z lekcji języka polskiego, wiedziałem jak skończy się również i ta powieść. Nie było mi łatwo przebrnąć do końca, czując mocne przywiązanie do bohaterów.
Smutek, szok, irytacja, ale również łzy szczęścia- to emocje towarzyszące mi podczas śledzenia losów dwójki głównych bohaterów. Nie sądziłem że popularna młodzieżówka będzie w stanie wzbudzić we mnie ogromny wachlarz emocji.
Książka, pomimo prostego języka, skierowana głównie do młodzieży, nie jest wbrew pozorom łatwa w zrozumieniu. Nie analizując głębiej jej sensu, widzimy tylko historię dwóch młodzieńców, pomiędzy którymi rodzi się uczucie miłości. Otoczenie nie zawsze im sprzyja. Mimo to Achilles i Patroklos mają odwagę na to, aby spać pod jednym namiotem. Nie interesują ich plotki. Chcą być razem.
Historia, mimo ciężkiego i bardzo smutnego zakończenia, jest bardzo pozytywne. Zakończenie to wywołało u mnie bardzo pozytywne emocje. Pojawiły się nawet łzy.

„W otchłani dwa cienie przedzierają się po omacku przez gęsty dławiący mrok. Ich ręce odnajdują się i światło spływa potokiem jak sto złotych urn, z których sypie się słońce”
Te dwa zdania kończą historię Achillesa i Patroklosa. Zdania, które mnie zmiażdżyły.
Zwlekałem bardzo długo z dokończeniem tej książki. Znając opowieści o Achillesie z lekcji języka polskiego,...

Druga część komiksu niezwykłego.
Kiedy zacząłem go czytać nie potrafiłem się od niego oderwać, dopóki nie dotarłem do ostatniej strony.
Myślę że historia Nicka i Charliego jest nieco przerysowana. Wszystko pięknie się układa. Oni żyją w swoim idealnym świecie, w którym nie ma złych historii.
Pomimo tego jest to komiks który uwielbiam czytać. Chyba każdy czasem potrzebuje zobaczyć przed oczami, chociaż na krótką chwilę, obraz takiego idealnego świata, w którym wiecznie jesteśmy szczęśliwi. Nie ma w tym nic złego.

Druga część komiksu niezwykłego.
Kiedy zacząłem go czytać nie potrafiłem się od niego oderwać, dopóki nie dotarłem do ostatniej strony.
Myślę że historia Nicka i Charliego jest nieco przerysowana. Wszystko pięknie się układa. Oni żyją w swoim idealnym świecie, w którym nie ma złych historii.
Pomimo tego jest to komiks który uwielbiam czytać. Chyba każdy czasem potrzebuje...

Po długiej przerwie wróciłem do czytania serii Time Riders.
Czy było warto?
Myślę, że tak. Co prawda jest to książka skierowana głównie do młodzieży, jednak w dalszym ciągu czytało mi się ją bardzo przyjemnie.
"Miasto Cieni" nieco mnie zszokowało. Bardziej niż inne części. Dzieje się tu sporo, autor wciąż płynnie i zgrabnie wplata różne fakty z przeszłości do powieści science-fiction. Tworzy historię, która wydaje się prawdziwa. Historia, która naprawdę mogła mieć miejsce.
Brakowało mi Alexa Scarrowa. Jego książki są naprawdę dobre. Nie jestem aż tak stary, żeby powieści młodzieżowe nie robiły na mnie wrażenia.
Napisałem wcześniej że powieść ta mnie zszokowała. Tak było, nie spodziewałem się tego co się tu wydarzyło. Nie spodziewałem się tego, że autor właśnie w taki sposób napisze dalsze losy głównych bohaterów.
Alex musiał mieć bardzo dobrą wizję na swoich bohaterów już od samego początku, albo nie miał już pomysłu na to jak napisać historię Sal, Maddy i Lincolna. Tego nie wiem. Ale wiem, że na pewno warto przeczytać tę część i już zabieram się za czytanie kolejnej.

Po długiej przerwie wróciłem do czytania serii Time Riders.
Czy było warto?
Myślę, że tak. Co prawda jest to książka skierowana głównie do młodzieży, jednak w dalszym ciągu czytało mi się ją bardzo przyjemnie.
"Miasto Cieni" nieco mnie zszokowało. Bardziej niż inne części. Dzieje się tu sporo, autor wciąż płynnie i zgrabnie wplata różne fakty z przeszłości do powieści...