Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeszcze przed przeczytaniem książki oglądałam dwie jej ekranizacje, które mnie do tego zachęciły. Początkowo muszę przyznać, że bardzo denerwowało mnie to zgorszenie, jednak w miarę jak akcja postępowała do przodu, książka zaczynała mi się coraz bardziej podobać. Szczególnie wspaniale zarysowane postaci, u jednych sztuka manipulacji, u innych naiwność i głupota przekraczająca wszelkie granice. Najlepsze jednak było zakończenie - takie, jak należałoby chcieć, bo sprawiedliwe. Wszystkie postaci mnie odrzucają, natomiast najbardziej denerwująca była dla mnie Cecylia, nie mogłam jej znieść. Smutne jest to, że taki obraz społeczeństwa francuskiego XVIII wieku jest prawdziwy i wierny oryginałowi. Książka natomiast wspaniała, majstersztyk.

Jeszcze przed przeczytaniem książki oglądałam dwie jej ekranizacje, które mnie do tego zachęciły. Początkowo muszę przyznać, że bardzo denerwowało mnie to zgorszenie, jednak w miarę jak akcja postępowała do przodu, książka zaczynała mi się coraz bardziej podobać. Szczególnie wspaniale zarysowane postaci, u jednych sztuka manipulacji, u innych naiwność i głupota...

Uwielbiam ten zbiór, bo są tutaj chyba wszystkie jej wiersze, a przynajmniej większość. Kocham tę myśl, że można się tak po prostu w nich zatopić i zapomnieć, gdzie się jest i że jest świat poza tą książką.

Uwielbiam ten zbiór, bo są tutaj chyba wszystkie jej wiersze, a przynajmniej większość. Kocham tę myśl, że można się tak po prostu w nich zatopić i zapomnieć, gdzie się jest i że jest świat poza tą książką.

Wspaniała, jedna z naintymniejszych opowieści, jakie czytałam w swoim życiu. Poświatowska jest dla mnie poetyckim mistrzem. To smutne, że całe życie zmagała się z chorobą serca, ale jednocześnie prawdopodobnie nie pisałaby bez tej strasznej udręki, bez smutku, choroby i przerażenia. Takich książek się nie czyta z kamienną twarzą, przez nie płynie się pośród własnych gorzkich łez. Bardzo zachęcam do przeczytania :)

Wspaniała, jedna z naintymniejszych opowieści, jakie czytałam w swoim życiu. Poświatowska jest dla mnie poetyckim mistrzem. To smutne, że całe życie zmagała się z chorobą serca, ale jednocześnie prawdopodobnie nie pisałaby bez tej strasznej udręki, bez smutku, choroby i przerażenia. Takich książek się nie czyta z kamienną twarzą, przez nie płynie się pośród własnych...