Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zastanawiam się czy ta historia nie uleci mi z pamięci i nie zginie w tłumue innych wyczytanych. Pomyślałam jednak, że ten dyskretny urok prowincji roku 1900, wieloetnicznej i jakże zmysłowej to niewątpliwy atut. Obraz miasta labiryntu z domem jak zwinięty, wielogłowy smok, gdzie w kuchni praży się kawę w metalowej kuli, a w salonie dach zrobiony jest w formie witrażu uwiódł mnie. No i jeszcze pięknie rozpisany motyw iluzji - tych, którymi jesteśmy zwodzeni i tych, które sami tworzymy. Wbrew pozorom nie jest to zatem opowieść błaha, ale taka, że mam ochotę nadal o niej myśleć i doszukiwać się w jwj zakamarkach sekrecików i znaczeń;-)

Zastanawiam się czy ta historia nie uleci mi z pamięci i nie zginie w tłumue innych wyczytanych. Pomyślałam jednak, że ten dyskretny urok prowincji roku 1900, wieloetnicznej i jakże zmysłowej to niewątpliwy atut. Obraz miasta labiryntu z domem jak zwinięty, wielogłowy smok, gdzie w kuchni praży się kawę w metalowej kuli, a w salonie dach zrobiony jest w formie witrażu...

Ze świata wykreowanego przez Patti Smith nie chciało się wychodzić. Książkę tę nosiłam ze sobą jak talizman. Jej optyka zmieniała rzeczywistość tak, że nie tracąc realności stawała się magiczna. A przecież pierwsze zdanie ,,Pisać o niczym wcale nie jest tak łatwo" zmroziło mnie. Szybko odtajałam, bo takie książki o niczym to sens w czystej postaci.

Ze świata wykreowanego przez Patti Smith nie chciało się wychodzić. Książkę tę nosiłam ze sobą jak talizman. Jej optyka zmieniała rzeczywistość tak, że nie tracąc realności stawała się magiczna. A przecież pierwsze zdanie ,,Pisać o niczym wcale nie jest tak łatwo" zmroziło mnie. Szybko odtajałam, bo takie książki o niczym to sens w czystej postaci.

Po raz pierwszy miałam wrażenie że ktoś tak trafnie ponazywał doświadczenia, krajobrazy, przedmioty, smaki i zapachy znane każdemu z pewnego pokolenia. Nie spowodowało to jednak, że czytanie tej książki było przyjemne. Pomimo to lektura nie pozostawiła mnie obojętną - historia pozornie banalna, szara, a smutna, niemal nie do zniesienia. Najstraszniejsze to, co codzienne, pozornie zwyczajne - powtarzalność, obojętność, bylejakość. I ten język, który własnym nurtem niósł od pierwszej do ostatniej strony i hipnotyzował - taka opowieść niepowstrzymana. I to wszystko w banalnej historii chłopca bez własciwości i jego małego życia gdzieś pomiędzy późnym PRL a tym co potem.

Po raz pierwszy miałam wrażenie że ktoś tak trafnie ponazywał doświadczenia, krajobrazy, przedmioty, smaki i zapachy znane każdemu z pewnego pokolenia. Nie spowodowało to jednak, że czytanie tej książki było przyjemne. Pomimo to lektura nie pozostawiła mnie obojętną - historia pozornie banalna, szara, a smutna, niemal nie do zniesienia. Najstraszniejsze to, co codzienne,...