Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobra. Nieszablonowa. Wciągająca. Te i wiele innych pięknych słów nie opisują książki K. N. Haner. Fabuła sklecona na kolanie, postaci, relacje między nimi, a nawet dialogi płytsze niż kałuża po wiosennej mżawce. Losy bohaterów budzą współczucie, ale nie z takich powodów, z których powinny. Jest mi po ludzku przykro, że te postaci w ogóle zasiliły szeregi kreacji literackich.
Niskiej oceny nie uratuje nawet moja miłość i ogromny szacunek do słowa pisanego. To musi być 1/10.

Dobra. Nieszablonowa. Wciągająca. Te i wiele innych pięknych słów nie opisują książki K. N. Haner. Fabuła sklecona na kolanie, postaci, relacje między nimi, a nawet dialogi płytsze niż kałuża po wiosennej mżawce. Losy bohaterów budzą współczucie, ale nie z takich powodów, z których powinny. Jest mi po ludzku przykro, że te postaci w ogóle zasiliły szeregi kreacji...

Dzieje się. Mięsistej fabuły tyle, co w filmowej części drugiej „Diuny”. Więcej romansu, emocji i zwrotów akcji niż w części pierwszej, ale czy właśnie nie tego oczekujemy od tego gatunku?
Kogo nie rozczarowało Fourth Wing, ten i tu znajdzie sporo dobra dla siebie.

Dzieje się. Mięsistej fabuły tyle, co w filmowej części drugiej „Diuny”. Więcej romansu, emocji i zwrotów akcji niż w części pierwszej, ale czy właśnie nie tego oczekujemy od tego gatunku?
Kogo nie rozczarowało Fourth Wing, ten i tu znajdzie sporo dobra dla siebie.

„Kosodom” to drugi tom serii „Żniwa śmierci” autorstwa Neala Shustermana. Z każdą kolejną publikacją autor nie przestaje mnie zachwycać. Mogę porównać to do zauroczenia czy zakochania, kiedy nie dostrzega się wad ukochanej osoby. Tak samo czuję się względem tych książek. Czytam je z szybko bijącym sercem i różowymi okularami na oczach, nawet nie chcąc dostrzegać jakichkolwiek błędów. Wierzę wręcz, że ich tam nie ma.

Neal Shusterman po raz kolejny pokazuje nam inną wizję otaczającego nas świata, a właściwie wizję jego możliwej przyszłości. Ludzie stali się nieśmiertelni, lecz pomimo tego śmierć nadal jest obecna w ich codzienności. Umrzeć jest stosunkowo łatwo. Po kilku dniach następuje odrodzenie z pełną sprawnością organizmu. Problem zaczyna się w momencie, gdy dochodzi do zbioru, który w skrócie oznacza śmierć bez możliwości powrotu. Jest to konieczne ze względu na możliwe przeludnienie. Zbiorami zajmuje się grupa wybrańców – kosiarze. Należą do niej Citra i Rowan, których poznaliśmy w pierwszym tomie serii. W „Kosodomie” spotykamy też wiele innych postaci – starych i nowych. W przypadku „Podzielonych” (inna seria autora) darzyłam sympatią nawet czarne charaktery i uważałam to za niezwykłą umiejętność - potrafić stworzyć postać tak, że pomimo jej złego postępowania nadal jest lubiana. Nie spodziewałam się, że poza tym ten autor sprawi również, że inną postać wręcz znienawidzę całym sercem, co stało się w przypadku „Kosodomu”. Ciekawym okazał się również wątek wprowadzenia do lektury perspektywy Thunderheada, bytu panującego nad utrzymaniem świata w równowadze. System zobowiązał się częściowo nie ingerować w samodzielność społeczeństwa. Jednak kiedy wszystko zawodzi nawet on otwarcie rozpacza nad nieuniknionym upadkiem ludzkości, co skutkuje pozostawieniem nas w napięciu i oczekiwaniu na kontynuację historii…

Mimo początkowego znudzenia warto przebrnąć przez mniej interesującą część książki, by dotrzeć do… soczystej literatury. Autor porusza też ważne kwestie moralne, w końcu poruszamy się w sferze dotyczącej śmierci, a więc tematu delikatnego. Dodatkowo zostajemy uraczeni obrazem konfliktów oraz spisków na wyższych szczeblach władzy. Nie jest to głównym wątkiem, ale podane jest w interesujący i przystępny sposób. To nie jest TYLKO lektura na leniwe popołudnie. Moim zdaniem może doprowadzić ona do ciekawych refleksji, a z całą pewnością momentami przyspieszy bicie serca czytelnika. Wystarczy postawić się na miejscu bohaterów – ile w świecie nieśmiertelności byłoby dla mnie warte ludzkie życie?

„Kosodom” to drugi tom serii „Żniwa śmierci” autorstwa Neala Shustermana. Z każdą kolejną publikacją autor nie przestaje mnie zachwycać. Mogę porównać to do zauroczenia czy zakochania, kiedy nie dostrzega się wad ukochanej osoby. Tak samo czuję się względem tych książek. Czytam je z szybko bijącym sercem i różowymi okularami na oczach, nawet nie chcąc dostrzegać...