Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historia Geralta i Ciri nabiera coraz szybszego pędu. Każde kolejne niebezpieczeństwo czyhające na tych bohaterów, jest bardziej niebezpieczne. Ponadto dowiadujemy się w tej części kilku zaskakujących rzeczy. Kolejny tom Wiedźmina który trzyma poziom w porównaniu do poprzednich książek. Nic tylko polecić :)

Historia Geralta i Ciri nabiera coraz szybszego pędu. Każde kolejne niebezpieczeństwo czyhające na tych bohaterów, jest bardziej niebezpieczne. Ponadto dowiadujemy się w tej części kilku zaskakujących rzeczy. Kolejny tom Wiedźmina który trzyma poziom w porównaniu do poprzednich książek. Nic tylko polecić :)

Kolejna część przygód Geralta i kolejna książka, która staje się klasyką. Drugi tom sagi znacznie lepszy niż Krew Elfów, akcja w końcu nabiera rozpędu i możemy się spodziewać, że będzie tylko gorzej. Na plus powolne budowanie akcji, by potem czytelnika wrzucić na głęboką wodę. Charyzmatycznie postacie np. nilfgaardzkich żołnierzy, rozciągnięte tajemnice, które mają trzymać czytelnika w napięciu. Czas pogardy jest naprawdę świetny, do tej pory tylko Ostatnie życzenie uważam, za lepszą książkę.

Kolejna część przygód Geralta i kolejna książka, która staje się klasyką. Drugi tom sagi znacznie lepszy niż Krew Elfów, akcja w końcu nabiera rozpędu i możemy się spodziewać, że będzie tylko gorzej. Na plus powolne budowanie akcji, by potem czytelnika wrzucić na głęboką wodę. Charyzmatycznie postacie np. nilfgaardzkich żołnierzy, rozciągnięte tajemnice, które mają trzymać...

Widać, że Tomasz Piątek poświęcił mnóstwo czasu na porządny dziennikarski research. Problemem tej książki są hipotezy. Pomimo kilkuset odnośników do źródeł brakuje udokumentowania tych hipotez i postawienia tez popartych dowodami. Niektóre argumenty są trochę śmieszne, jak D'Amato i ojciec Jannigera, bo łączy ich wspólny szpital. Ponadto po opisaniu afery podsłuchowej mam takie wrażenie, jakby Piątek interesował się tylko tym, komu zależało na jej ujawnieniu, a nie to, co politycy tam rzeczywiście mówili. Traktuje ich trochę jak niewinne owieczki, które niestety okropnie wyrażały się o narodzie.

Widać, że Tomasz Piątek poświęcił mnóstwo czasu na porządny dziennikarski research. Problemem tej książki są hipotezy. Pomimo kilkuset odnośników do źródeł brakuje udokumentowania tych hipotez i postawienia tez popartych dowodami. Niektóre argumenty są trochę śmieszne, jak D'Amato i ojciec Jannigera, bo łączy ich wspólny szpital. Ponadto po opisaniu afery podsłuchowej mam...