Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Specyficzny strumień myślowy, przypomina mi trochę styl Myśliwskiego. Plus zakończenie daje dużo możliwości do interpretacji.

Specyficzny strumień myślowy, przypomina mi trochę styl Myśliwskiego. Plus zakończenie daje dużo możliwości do interpretacji.

Kasieńka
Ach, Kasieńka.
Czytałam ją pierwszy raz w pociągu powrotnym z Warszawy. Byłam oczarowana. Choć to książka dedykowana nastolatkom, to te przestarzałe nastolatki też coś z niej wyciągną. 😊
Autorka Sarah Crossan prowadzi narrację moim ostatnio ulubionym stylem - wierszowaną prozą. Mam poczucie, że każde słowo jest tam przemyślane i na miejscu, a książkę dzięki temu czyta się koło trzech godzin. Fabuła dotyka tematu emigracji i rozpadu rodziny. Jest też o dojrzewaniu, pierwszej miłości, przyjaźni i odkrywaniu siebie.
Tytułowa Kasieńka jest młodą dziewczyną, która razem z matką przybywa do Anglii, by zacząć nowe życie. Ich najważniejszym postanowieniem i celem jest odnalezienie ojca Kasi, który kilka lat wstecz je zostawił. Przybywając do obcego kraju obie przeżywają trudny czas. Kasia, próbuje się odnaleźć w nowym środowisku doświadczając „uroków” dojrzewania i odrzucenia jako cudzoziemka, matka Kasi ze spełnionej śpiewaczki w Polsce, ląduje w szpitalu opiekując się starszymi osobami, które nie chcą jej pomocy. Ich życie toczy się między małym obskurnym mieszkaniem, szkołą i ulicami miasta, po których chodzą szukając ojca Kasi. Ucieczką od problemów dla Kasieńki, okazuje się być pływanie i William.
Świat Kasieńki jest smutny. Dziewczyna chce iść dalej z wielkim pragnieniem szczęścia swojego i mamy, a mama wciąż żyje w przeszłości, pełna gniewu i rozczarowania. Mnie ta historia porusza, bo posmakowałam i życia na emigracji i odrzucenia, i trudnego dzieciństwa i braku zrozumienia, ale też i dobrych ludzi na swojej drodze. Kasieńka też na takich trafiała.
Polecam tę książkę, na dosłownie jeden jesienny wieczór z kubkiem gorącej herbaty.

Kasieńka
Ach, Kasieńka.
Czytałam ją pierwszy raz w pociągu powrotnym z Warszawy. Byłam oczarowana. Choć to książka dedykowana nastolatkom, to te przestarzałe nastolatki też coś z niej wyciągną. 😊
Autorka Sarah Crossan prowadzi narrację moim ostatnio ulubionym stylem - wierszowaną prozą. Mam poczucie, że każde słowo jest tam przemyślane i na miejscu, a książkę dzięki temu...

Sięgnęłam po tę książkę tuż po zakończeniu szkoły podyplomowej. To właśnie na jednych z ostatnich zajęć, usłyszałam o tej historii. Tak bardzo zafascynował mnie styl, którym autorka, Sarah Crossan, pisze, że jeszcze w pociągu powrotnym z Warszawy do Torunia, przeczytałam „Kasieńkę”. Ale o tym innym razem.
„Tippi i ja”, to wierszowana opowieść, która tak bardzo do mnie przemawia, że pomyślałam, iż też tak kiedyś spróbuję, porzuciwszy wszystkie historie, które zaczęłam pisać miedzy pracą, szkołą, a remontem domu.

Jeśli chodzi o samą fabułę, to tytułowa Tippi i Grace - główna bohaterka - to nastoletnie siostry syjamskie, które mierzą się przede wszystkim z przeżyciem. I o tym czytamy. Ale nie tylko, bo będąc tak innym od wszystkich, muszą prze
trwać też w codziennym życiu, z codziennymi problemami i z ludźmi, którzy nie są ze sobą zrośnięci od bioder w dół. Mamy tutaj na pierwszy strzał i odrzucenie i lęk, i strach, a także dysfunkcje w rodzinie i brak pieniędzy, przez który dziewczynki muszą iść do szkoły. W szkole przez większość osób, poza parą fantastycznych przyjaciół, również „wyrzutków”, uznawane są za dziwolągi, których trzeba się raczej wystrzegać.
W książce pojawiają się też piękne wątki zakochania, przyjaźni i wsparcia. A wsparcie, jak się okazuje, jest niezwykle konieczne, bo dziewczyny muszą przejść przez operację rozdzielenia ciał, ze względu na chore serce Grace. Oczywiście to nie jest jedyny wątek w tej książce. Pojawia się w niej też szereg utrudnień, z którymi można się utożsamić. Począwszy od chorej na anoreksję siostry, której nikt nie zauważa, po ojca z chorobą alkoholową. To już nie tematy nieznane, czy tematy tabu.
Jednak mimo tych wszystkich problemów, w tej zwykłej-niezwykłej rodzinie jest miłość, troska i oddanie. Czyli wszystko, by polubić tę historię. :)
Ja ją polecam i to nie tylko nastolatkom, którym dedykowana jest ta pozycja.

Sięgnęłam po tę książkę tuż po zakończeniu szkoły podyplomowej. To właśnie na jednych z ostatnich zajęć, usłyszałam o tej historii. Tak bardzo zafascynował mnie styl, którym autorka, Sarah Crossan, pisze, że jeszcze w pociągu powrotnym z Warszawy do Torunia, przeczytałam „Kasieńkę”. Ale o tym innym razem.
„Tippi i ja”, to wierszowana opowieść, która tak bardzo do mnie...