Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Ej, fajna jest ta książka?" - takie pytanie usłyszałam od jednego z moich znajomych z klasy. Tak się składa, że "Inny świat" figuruje na naszej liście lektur ( dla mnie w porażającej części czarna lista). Czy ta książka jest fajna? Dopiero, gdy ktoś zadał mi to pytanie, uświadomiłam sobie, jak wysoce niestosowne jest nazywanie dzieła Herlinga "fajną książką". Dobrze się czyta? Jak mogłabym odpowiedzieć na to pytanie? Czy książkę o łagrach może się "dobrze czytać". Jest ciekawa? ... Myślę, że tak.
"Inny świat" jest szalenie zajmującym zapisem przeżyć człowieka, który doświadczył niewyobrażalnego cierpienia. Tym bardziej porażającym, że pisanym w prawie całkowicie pozbawionym emocji stylu. Przebrnęłam w liceum przez wiele marnych, bezsensownych tzw. "lektur obowiązkowych", ale niewiele z nich zostawiło we mnie jakiś ślad (poza face palmem odciśniętym na czole po zakończonej lekturze). "Inny świat" z pewnością do nich nie należy...

"Ej, fajna jest ta książka?" - takie pytanie usłyszałam od jednego z moich znajomych z klasy. Tak się składa, że "Inny świat" figuruje na naszej liście lektur ( dla mnie w porażającej części czarna lista). Czy ta książka jest fajna? Dopiero, gdy ktoś zadał mi to pytanie, uświadomiłam sobie, jak wysoce niestosowne jest nazywanie dzieła Herlinga "fajną książką". Dobrze...

Czytając te opowiadania, naszła mnie myśl, że w dobie szybkich i konkretnych informacji, także proza zmierza ku minimalizmowi. Dlatego zbiór Schulza jest tak wyjątkowy. Trudno się go czyta, gdyż obfituje mnogością metafor, bardzo rozbudowanych zdań i bogactwem środków stylistycznych. Odzwyczailiśmy się od takiego pisania. Opowiadania Schulza są niezwykle stylowe. Wyróżnia je plastyczność języka, gdyż autor tworzy pełne, szczegółowe obrazy. Kiedy czytam te opowiadania, wchodzę w inną, oniryczną rzeczywistość, dlatego nie do końca wiem, o co w nich tak naprawdę chodzi, do czego zmierzają. Mimo że nie podbijają mojego serca treścią, to z pewnością są mistrzowskie pod względem formalnym.

Czytając te opowiadania, naszła mnie myśl, że w dobie szybkich i konkretnych informacji, także proza zmierza ku minimalizmowi. Dlatego zbiór Schulza jest tak wyjątkowy. Trudno się go czyta, gdyż obfituje mnogością metafor, bardzo rozbudowanych zdań i bogactwem środków stylistycznych. Odzwyczailiśmy się od takiego pisania. Opowiadania Schulza są niezwykle stylowe. Wyróżnia...

"Gobelin" jest książką, która powstała na fali sukcesu powieści o Harrym Potterze. Widać to w kreacji głównego bohatera, szkoły, do której uczęszcza, czy chociażby grze w piłkę euklidesową, która przywodzi na myśl najpopularniejszy sport magicznego świata - quidditch. Jestem daleka od tego, żeby nazwać tę historię plagiatem, ale inspiracje są widoczne gołym okiem. Niestety autorowi brakuje talentu Rowling, więc w porównaniu tych dwóch książek "Gobelin" wypada blado. O ile Rowling przez wszystkie siedem części tkała skomplikowany, lecz spójny (o ironio) gobelin, o tyle Henry H. Neff ma wyraźny problem z opanowaniem niesfornych nici. Koncept nie jest wyjątkowy oryginalny, ale mimo to ciekawy. Główny bohater Max jest nieco bezbarwny, ale nadrabia to jego przyjaciel David Menlo - jedna z najciekawszych (obok Ronina) postaci. Czarny charakter także zapowiada się bardzo obiecująco, jednak część postaci (zwłaszcza najmłodszych)kuleje pod względem prawdopodobieństwa psychologicznego. Brawa dla autora za nawiązania do mitologii celtyckiej oraz przełożoną na karty powieści fascynację malarstwem (chociaż dla mnie nadal było jej trochę za mało). Książkę czyta się lekko i szybko, jednak od fantastyki wymagam czegoś więcej.

"Gobelin" jest książką, która powstała na fali sukcesu powieści o Harrym Potterze. Widać to w kreacji głównego bohatera, szkoły, do której uczęszcza, czy chociażby grze w piłkę euklidesową, która przywodzi na myśl najpopularniejszy sport magicznego świata - quidditch. Jestem daleka od tego, żeby nazwać tę historię plagiatem, ale inspiracje są widoczne gołym okiem. Niestety...