Jesteśmy społecznością, która kocha książki

..jeżeli to, co mówisz, nie jest piękniejsze od ciszy, lepiej zamilcz.

..jeżeli to, co mówisz, nie jest piękniejsze od ciszy, lepiej zamilcz.

Patrzenie na chmury pod słońce jest bolesne, ale jak większość rzeczy, które przynoszą ból, pomaga.

Patrzenie na chmury pod słońce jest bolesne, ale jak większość rzeczy, które przynoszą ból, pomaga.

Celem nie jest koniec drogi, tylko posuwanie się naprzód.

Celem nie jest koniec drogi, tylko posuwanie się naprzód.

,,Każdy człowiek idzie przez życie sam. Ważne, żeby właściwie wybierać własne drogi i wiedzieć, dokąd prowadzą. Nie możesz iść ścieżką należącą do kogoś innego. Zgubisz się. A raczej- zgubisz siebie.

,,Każdy człowiek idzie przez życie sam. Ważne, żeby właściwie wybierać własne drogi i wiedzieć, dokąd prowadzą. Nie możesz iść ścieżką należ...

Ogólna suma inteligencji jest wartością stałą, a ludzi na Ziemi jest coraz więcej.

Ogólna suma inteligencji jest wartością stałą, a ludzi na Ziemi jest coraz więcej.

,,I naprawdę uważasz, że drugi człowiek da ci szczęście? Zastanów się. Jak możesz uzależniać sens swojego istnienia od drugiego człowieka?

,,I naprawdę uważasz, że drugi człowiek da ci szczęście? Zastanów się. Jak możesz uzależniać sens swojego istnienia od drugiego człowieka?

Ale jeśli jutro rano będzie tu leżał nowy trup... -zaczęła Teresa buntowniczo -A co wolałabyś starego trupa?-zaciekawiła się Lucyna.-W tym upale z dwojga złego lepszy jest nowy.

Ale jeśli jutro rano będzie tu leżał nowy trup... -zaczęła Teresa buntowniczo -A co wolałabyś starego trupa?-zaciekawiła się Lucyna.-W tym u...

Pieniądze nawet diabła zapędzą do roboty. Może i są na świecie tacy, co nie kochają forsy, ale jak dotąd jakoś na żadnego nie trafiłem (s.206).

Pieniądze nawet diabła zapędzą do roboty. Może i są na świecie tacy, co nie kochają forsy, ale jak dotąd jakoś na żadnego nie trafiłem (s.20...

W pierwszym liście była biała kartka. Odwróciłem ją, przysunąłem do twarzy, odsunąłem potem, badając ją pod światło, zauważyłem okrągłą plamkę, która rozmiękczała fakturę papieru, przez co jego kolor ściemniał. Rozpoznałem łzę: mama płakała po moim wyjeździe. W drugim nie było żadnej kartki. W głębi, wciśnięty w zagięcia koperty, tkwił tylko miękki kawałek bladej, żółtej wełny, włochate pasemko moheru, z którego robiła mi w dzieciństwie ubrania na drutach. To znaczyło: tulę się do siebie. W trzecim liście nie było nic. Potrząsałem nim kilka razy, chcąc odnaleźć jakiś szczegół, który może mi umknął. Wreszcie, drąc kopertę, dojrzałem na jej wewnętrznej stronie odcisk szminki, który szeptał: "Całuję cię". Wymowa czwartego była jasna: zawierał szary kamień, trójkątny otoczak o zaokrąglonych brzegach, którego waga wymagała kosztownego znaczka. Mama wyznawała: "Ciężko mi na sercu". Piąty sprawił mi najwięcej problemu: zawierał piórko. Wydawało mi się, że mówi: "Napisz do mnie", ale potem zauważyłem, że to gołębie piórko, które można rozpoznać po zmieniającym się odcieniu: od koloru kości słoniowej u nasady, popielatego na bokach, wreszcie we wszystkich kolorach tęczy na czubku. W takim razie wiadomość można było odczytać jeszcze na dwa sposoby, albo: "Gdzie jesteś?", albo "Wróć", ponieważ gołąb pocztowy ma wracać do domu. Czy za tym drugim kryło się wołanie o pomoc? Szósty list najpierw mnie pocieszył: znajdowałą się w nim stara psia obrożą z popsutym zamknięciem. Mama uspokajała mnie: "Jesteś wolny". Ponieważ była to ostatnia wiadomość, w końcu jednak zwątpiłem - mogła też znaczyć: "Odszedłeś i nic mnie to nie obchodzi:.

W pierwszym liście była biała kartka. Odwróciłem ją, przysunąłem do twarzy, odsunąłem potem, badając ją pod światło, zauważyłem okrągłą plam...