Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczerze mówiąc nie jestem w stanie zrozumieć skąd zachwyty nad tą książką. Powieść jest po prostu miałka, a autor mówiąc kolokwialnie ślizga się po powierzchni fabuły, nie starając się wejść głębiej. Główna bohaterka, Cora, jest nijaka, całkowicie bezpłciowa. Przez prawie 400 stron nie byłem w stanie w żaden sposób utożsamić się z nią czy jej losem. Kolejne postacie, które Cora napotyka na swojej drodze są przedstawione powierzchownie, niczym migawki. Autor w żaden sposób nie stara się ukazać motywacji białych współpracujących z koleją podziemną, co w tamtych czasach wymagało nie lada odwagi i silnej motywacji. Przecież historia Martina i Ethel to gotowy materiał na oddzielną powieść, a tutaj po prostu są, a potem ich nie ma. Tak po prostu. Podobnie rzecz ma się z uczuciem jakie łączyło Corę z Ceasarem, a później Royalem. Nagle autor zaczyna pisać o uczuciu, jakby pojawiło się znikąd. Sprawia to wrażenie jakby Whiteheadowi po prostu nie chciało się opisać rodzącego się uczucia, więć poszedł na skróty wstawiając jedno zdanie, że w międzyczasie to uczucie jakoś tam się rozwinęło. Podobnie rzecz ma się z głównym adwersarzem Cory, czyli Ridgewayem. Jego obsesja na punkcie schwytania Cory jest tak niewiarygodna, że w pewnych momentach śmieszna i znów odniosłem wrażenie, że autorowi po prostu nie chciało się szerzej opisać powodów tej zapalczywości. No i wreszcie sama kolej podziemna. Zupełnie nie rozumiem czemu służyć miało dosłowne potraktowane tej nazwy i przedstawienie jej jako faktycznej kolejki podziemnej, swoistego metra ze stacjami w kolejnych stanach, a nie jako zorganizowanej, tajnej siatki przerzutu niewolników. Takie podejście do tematu nie wniosło moim zdaniem kompletnie nic do powieści, a jedynie jeszcze bardziej ją spłyciło i uprościło.

Podsumowując powieść nie jest nawet przeciętna. Jest po prostu słaba. To co napisałem powyżej to tylko zaznaczenie głównych problemów, bo gdyby szerzej opisać wszystkie słabości tej powieści, to chyba musiałbym napisać książkę objętościowo zbliżoną do "Kolei...".

Wydaje mi się, że popularność powieści Whiteheada wynika chyba z silnej amerykańskiej potrzeby rozgrzeszenia swoich win wobec czarnych i wieków niewolnictwa. Choć ilość nagród i pochwał jaka spłynęła na tę powieść upewnia mnie tylko w przekonaniu, że nie warto czytać książek uhonorowanych pewnymi nagrodami :) Sam Whitehead powinien natomiast zostać raczej dostarczycielem dobrych pomysłów, a pisanie zostawić komuś kto się naprawdę na tym zna.

Szczerze mówiąc nie jestem w stanie zrozumieć skąd zachwyty nad tą książką. Powieść jest po prostu miałka, a autor mówiąc kolokwialnie ślizga się po powierzchni fabuły, nie starając się wejść głębiej. Główna bohaterka, Cora, jest nijaka, całkowicie bezpłciowa. Przez prawie 400 stron nie byłem w stanie w żaden sposób utożsamić się z nią czy jej losem. Kolejne postacie, które...

Wesołą książka przedstawiająca historię odbudowy Warszawy oraz codzienne życie w stolicy PRL. Bogato ilustrowana zdjęciami (często niepublikowanymi nigdzie indziej) z różnych okresów po II wojnie światowej. Zdjęcia przyprawione humorystycznymi komentarzami autorów. Wielkim atutem są "wycinki" z ówczesnych gazet, które pozwalają wczuć się w codzienny rytm ówczesnej Warszawy.

Wesołą książka przedstawiająca historię odbudowy Warszawy oraz codzienne życie w stolicy PRL. Bogato ilustrowana zdjęciami (często niepublikowanymi nigdzie indziej) z różnych okresów po II wojnie światowej. Zdjęcia przyprawione humorystycznymi komentarzami autorów. Wielkim atutem są "wycinki" z ówczesnych gazet, które pozwalają wczuć się w codzienny rytm ówczesnej Warszawy.