Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z natury jestem nonkomformistką, więc staram się nie zachwycać czymś, tylko dlatego, że znakomita większość ludzi na tej planecie uważa coś za arcydzieło, rewelację etc - ba, wręcz budzi to od razu we mnie pewne wątpliwości, wręcz niechęć, zawsze chce zweryfikować obiegową opinię i stworzyć sobie własną. W przypadku "Małego Księcia" muszę przyznać się do porażki - zachwyty nad Nim nie są w żadnym wypadku przesadzone. Najpiękniejsza filozoficzna przypowieść o przyjaźni, mająca mnóstwo kulturowych odwołań, zawierająca pełno mądrych, powszechnie dziś znanych cytatów i egzempli, okraszona wzruszającymi akwarelami autora. Niezwykłą wartością tej książki jest to, iż można ją czytać wiele razy w swoim życiu, w różnym wieku i za każdym razem wydobyć z niej coś zupełnie nowego. Magia na każdej stronie, nostalgiczna podróż do dziecięcego świata. Nie wypada nie przeczytać, zważywszy także na ilość stron. :)
PS Nie polecam tylko niestety nowego przekładu pani Łozińskiej - Małkiewicz, jako że niektóre cytaty (o, zgrozo, nawet najsłynniejsze chyba zdanie "Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu") stają się trudne do rozpoznania! Wielka krzywda dla zdezorientowanego czytelnika, zdaje się, że nigdy nie zrozumiem, po co ulepszać coś, co już jest świetne... A tu jak na złość staje się to niechybnie modą naszych czasów, na domiar złego - nie tylko w literaturze. Ale nie psujmy atmosfery, bo w końcu "słodko jest nocą patrzeć na niebo, gdy kochasz różę, która znajduje się na jednej z gwiazd. Wówczas wszystkie gwiazdy są ukwiecone." . :)

Z natury jestem nonkomformistką, więc staram się nie zachwycać czymś, tylko dlatego, że znakomita większość ludzi na tej planecie uważa coś za arcydzieło, rewelację etc - ba, wręcz budzi to od razu we mnie pewne wątpliwości, wręcz niechęć, zawsze chce zweryfikować obiegową opinię i stworzyć sobie własną. W przypadku "Małego Księcia" muszę przyznać się do porażki - zachwyty...

Niezapomniana lektura mojego dzieciństwa! :)Pamiętam, że byłam bardzo przejęta różnymi zadaniami, w których prawdziwie męskimi umiejętnościami musiała wykazać się Tosia, udając Tomka - szczerze ją wtedy podziwiałam! Czasem nawet dziś, będąc już na studiach, powracam do tej książki i zawsze wtedy robi mi się ciepło na sercu, przypominam sobie pełne radości i wypieków na twarzy chwile z nią spędzone.

Niezapomniana lektura mojego dzieciństwa! :)Pamiętam, że byłam bardzo przejęta różnymi zadaniami, w których prawdziwie męskimi umiejętnościami musiała wykazać się Tosia, udając Tomka - szczerze ją wtedy podziwiałam! Czasem nawet dziś, będąc już na studiach, powracam do tej książki i zawsze wtedy robi mi się ciepło na sercu, przypominam sobie pełne radości i wypieków na...

Postać równie niezwykła, co zapomniana. A szkoda, bo opowiadania Filipowicza zachwycają prostotą, ale wyrafinowaną, zaskakują opisami przyrody, które wreszcie chce się czytać i prawdą, podaną czasem w bezlitosny, ale jakże mądry sposób. Dlatego bardzo cieszą mnie takie inicjatywy wydawnicze zachowujące pamięć, a może nawet ocalające od zapomnienia ważkie postaci dla szeroko pojętej polskiej kultury. Tutaj Filipowicz zaintrygował mnie jako osobowość twórcza, uważny obserwator ludzkich istnień, pisarz w każdym znaczeniu tego słowa, literat z nastrojową pracownią, autorytet czekający zawsze z małą czarną (lub zimnym piwem:)), z równie czarnym kotem na kolanach na młodych autorów i oddanych przyjaciół, którzy sportretowali go w tej książce. Polecam!

Postać równie niezwykła, co zapomniana. A szkoda, bo opowiadania Filipowicza zachwycają prostotą, ale wyrafinowaną, zaskakują opisami przyrody, które wreszcie chce się czytać i prawdą, podaną czasem w bezlitosny, ale jakże mądry sposób. Dlatego bardzo cieszą mnie takie inicjatywy wydawnicze zachowujące pamięć, a może nawet ocalające od zapomnienia ważkie postaci dla szeroko...