Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Nigdy bym się nie spodziewał, że prowadzenie Szkoły Rycerskiej wymaga aż tyle papierkowej roboty - stwierdził, a Karel żachnął się. - Czasami wydaje mi się, że powinniśmy zapomnieć o szkoleniu rycerskim, wystarczy przecież cisnąc wszystkimi tymi papierami w nieprzyjaciela, a nigdy się spod niech nie wygrzebie.

- Nigdy bym się nie spodziewał, że prowadzenie Szkoły Rycerskiej wymaga aż tyle papierkowej roboty - stwierdził, a Karel żachnął się. - Czas...

Nie spytał Gilana, czy ma ochotę na kawę. W końcu Gilan był zwiadowcą. Zwiadowcy zawsze mają ochotę na kawę.

Nie spytał Gilana, czy ma ochotę na kawę. W końcu Gilan był zwiadowcą. Zwiadowcy zawsze mają ochotę na kawę.

- Cztery na pięć. To chyba nieźle, co? Przez kilka sekund patrzył na nią w milczeniu. - Atakowało cię pięciu temudżeińskich wojowników - powiedział w końcu. - Trafiłaś czterech z nich. Piąty najprawdopodobniej cię dopadł. W tej sytuacji cztery na pięć to niezbyt dobry wynik. Nie żyjesz.

- Cztery na pięć. To chyba nieźle, co? Przez kilka sekund patrzył na nią w milczeniu. - Atakowało cię pięciu temudżeińskich wojowników - pow...

Will ponownie zaczął od początku. - Z poczuciem najwyższego spełnienia w sercu... - Już to słyszeliśmy. - Halt... - ostrzegła Pauline. -...staję w waszej szacownej obecności przy tej najznamienitszej ze znamienitszych okazji, by oddać hołd i cześć dwojgu najwybitniejszych i najcenniejszych towarzyszom młodzieńczych lat. - Wielkie nieba - mruknął Halt i zarobił kolejnego mocnego kopniaka w łydkę. - Byłoby z mojej strony wyrazem największej arogancji, gdybym w rzeczonych... - Nie! Nie! Nie! - wykrzyknął starszy zwiadowca, wymachując rękami. - Dosyć! Ani słowa więcej! - Jakiś problem? - zapytał wyniośle Will. Halt przewrócił oczami. - Tak, jest problem! Mówisz, jakbyś połknął słownik, a potem go zwymiotował!

Will ponownie zaczął od początku. - Z poczuciem najwyższego spełnienia w sercu... - Już to słyszeliśmy. - Halt... - ostrzegła Pauline. -...s...

- Mamo, tato... - Mówił zdecydowanym, ale łagodnym tonem. - Jest coś, co muszę wam powiedzieć. - Uśmiechnął się do rodziców. - Spotykam się z kimś. Robert Lightwood spojrzał na syna z lekką irytacją. - Alec, to nie pora... - Owszem. To ważne. Nie tylko spotykam się z kimś... - Słowa wypływały z jego ust, podczas gdy rodzice patrzyli na niego z konsternacją, a Isabelle i Magnus z niemal identycznym zdumieniem. - Spotykam się z Podziemnym. Spotykam się z czar... Magnus ledwo dostrzegalnie pstryknął palcami. Powietrze wokół zamigotało, a on sam wywrócił oczami i osunął się na podłogę jak ścięte drzewo. - Alec! - krzyknęła Maryse i przytknęła dłonie do ust. Isabelle, stojąca najbliżej, uklękła nad bratem. Tymczasem Alec już zaczynał się ruszać. Zamrugał i otworzył oczy. - Co... co... dlaczego leżę na podłodze? - Dobre pytanie. - Siostra spiorunowała go wzrokiem. - Co to było? - Co? - Alec usiadł, trzymając się za głowę. Przez jego twarz przemknął wyraz niepokoju. - Zaczekaj. Czy coś powiedziałem? Zanim zemdlałem? Jace prychnął. - Zastanawialiśmy się, czy Znak Clary działa? Owszem, działa. Alec zrobił przerażoną minę. - Co powiedziałem? - Że się z kimś spotykasz - odezwał się jego ojciec. - Tylko że nie wyjaśniłeś, dlaczego to takie ważne. - Nie jest - zapewnił pospiesznie Alec - To znaczy, z nikim się nie spotykam. I to nie jest ważne. W każdym razie nie byłoby ważne, gdybym się z kimś spotykał, a nie spotykam się. Magnus spojrzał na niego jak na idiotę. - Alec bredzi - stwierdził. - Skutki uboczne działania demonicznych toksyn. Bardzo niefortunne, ale wkrótce będzie dobrze.

- Mamo, tato... - Mówił zdecydowanym, ale łagodnym tonem. - Jest coś, co muszę wam powiedzieć. - Uśmiechnął się do rodziców. - Spotykam się ...

Podczas gdy złoty Wayland przyciągał światło i uwagę, Alexandra Lightwooda można by porównać ze srebrem. [...] A srebro, choć niewielu ludzi o tym wiedziało, było metalem rzadszym od złota.

Podczas gdy złoty Wayland przyciągał światło i uwagę, Alexandra Lightwooda można by porównać ze srebrem. [...] A srebro, choć niewielu ludzi...

- Kolacja! - W drzwiach biblioteki stała Isabelle z łyżką w ręce. - Przepraszam, jeśli przeszkadzam. - Dobry Boże, nadeszła chwila grozy - mruknął Jace. Hodge też wyglądał na przerażonego. - Ja... ja... ja zjadłem bardzo obfite śniadanie - wymamrotał. - To znaczy lunch. Nie dam rady nic w siebie wcisnąć... - Wylałam zupę - oznajmiła Isabelle. - Zamówiłam chińszczyznę na mieście. Jace zeskoczył z biurka i się przeciągnął. - Świetnie. Umieram z głodu. - Może jednak spróbuję zjeść odrobinę - wykrztusił Hodge.

- Kolacja! - W drzwiach biblioteki stała Isabelle z łyżką w ręce. - Przepraszam, jeśli przeszkadzam. - Dobry Boże, nadeszła chwila grozy - m...

Kiedy Maddie pochłonęła swoje kanapki, sięgnął po dzbanek z kawą, stojący na rozgrzanej płycie. Pomyślał, że kawa potrafi wszystkie sprawy ustawić w odpowiedniej perspektywie. Najgorsza maruda musi odzyskać humor, kiedy postawi się przed nią kubek tego gorącego słodkiego napoju. - Kawy? - Nie czekając na odpowiedź, zaczął napełniać kubek Maddie. - Ja nie piję kawy - odparła. Brwi Willa podjechały do góry. - Dlaczego? - spytał. - Wszyscy piją kawę. - Ja nie. Nie lubię tego smaku. [...] - I jak ja mam zrobić z ciebie zwiadowcę?

Kiedy Maddie pochłonęła swoje kanapki, sięgnął po dzbanek z kawą, stojący na rozgrzanej płycie. Pomyślał, że kawa potrafi wszystkie sprawy u...

- Z reguły sprzedaje się ich na targu w Socorro. - Na widok jej spojrzenia zapytał: - Nie znasz geografii? Czego oni uczą te dzieciaki w dzisiejszych czasach? [...] - Nauczyłam się sporo na temat robótek ręcznych - odparła cierpko Maddie. [...] - Hmm. Przypomnij mi o tym, kiedy porwie mi się koszula.

- Z reguły sprzedaje się ich na targu w Socorro. - Na widok jej spojrzenia zapytał: - Nie znasz geografii? Czego oni uczą te dzieciaki w dzi...