Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Q to zupełnie przeciętny chłopak, który spędza swoje życie w towarzystwie dwójki przyjaciół grając w gry komputerowe i skrycie kochając Margo Roth Spiegelman, kiedy pewnej nocy to właśnie ona puka do jego okna i zabiera go do szalonego świata, na jedną krótką intensywną i pełną niespodzianek noc, po której nagle znika, a ślad po niej się urywa.Zostawia za sobą niejasne wskazówki, które pozornie do niczego nie prowadzą, ale uzmysłowiają osiemnastoletniemu chłopcu, że nikt nie jest do końca tym jakim go widzimy, każdy ma swoje drugie oblicze.
Pierwsze 150 stron jest rewelacyjne i po prostu pochłania, aby później wypluć nas, łaknących dalszej akcji, więcej humoru, zabawnych sytuacji na brzeg abyśmy przeczytali kolejne 150 stron, które w moim odbiorze były okrutnie nudne. Choć uwielbiam Greena, lubię taki lekki styl pisania i jego humor te 150 stron to była męka, ale opłacało się przez nie przebrnąć, gdyż na końcu czekała nagroda: 100 cudownych, zabawnych, dowcipnych, wciągających i rewelacyjnych stron, które przeczytałam jednym tchem.
Bohaterowie u Johna, zawsze mają w sobie coś niesamowitego, coś co sprawia, że w mojej wyobrąxni są ludźmi, a nie wyśnionymi ideałami, które nigdy nie mogły by istnieć w naszym świecie. Dialogi są naturalne, niewymuszone, charaktery niepowtarzalne, ale zwyczajne i to lubię. Coś co sprawia, że czytając mogę uwierzyć, że oni istnieją, a nie chodzą w zupełnie innym wymiarze, bo w naszym nie ma miejsca na idealnych bohaterów.
Opowieść ciekawa, zaskakująca, jak zawsze zabawna, ale w tym wszystkim także głęboka. Wnosi coś i nie zostawia po sobie pustki, mimo, że lekka do czytania (oprócz środka) to jest pozycją, nad którą warto się chwile zastanowic i nie przejść koło niej obojętnie.
Co najbardziej lubię w tej książcę? Humor, już o tym wspominałam, ale jest to dla mnie ważny element w książkach. Większość autorów stara się wprowadzić element komiczności, ale niewielu udaje się sprawić aby czytelnik uśmiechnął rozbawiony czytając, a sprawić by zaśmiał się tak szczerze to prawdziwa sztuka, którą Green potrafi.
Gdyby nie to nieszczęsne 150 stron ksiażka zaliczałaby się do ulubiponych, ale cóż?
POlecam każdemu kto choć raz słyszał o Greenie, a ostatnio jest o nim głośno.

Q to zupełnie przeciętny chłopak, który spędza swoje życie w towarzystwie dwójki przyjaciół grając w gry komputerowe i skrycie kochając Margo Roth Spiegelman, kiedy pewnej nocy to właśnie ona puka do jego okna i zabiera go do szalonego świata, na jedną krótką intensywną i pełną niespodzianek noc, po której nagle znika, a ślad po niej się urywa.Zostawia za sobą niejasne...

I jak tu nie zakochać się w Klątwie Tygrysa?
Ostatnia misja, po której wszystko się skończy. Kishan i Ren zostaną ludźmi, a Kelsey zwiąże się z jednym z nich tworząc szczęśliwy związek. Ale nie wszystko jest tak kolorowe, jak w większości serii.
Losy naszych bohaterów komplikują się z każdą stroną, co w moich oczach jest wielkim plusem dla autorki, nie stworzyła banalnej książki z happy endem.
Ostatni dar Durgi zostaje odnaleziony, ale to nie koniec misji. Co jeszcze czeka naszych bohaterów, ale w spokoju spełnić to co jest im przeznaczone?
Styl jak zwykle lekki, dużo opisów, ciekawe dialogi i zabawne wymiany zdań, widoczne zmiany w zachowaniu bohaterów, wiele smutnych wydarzeń. To wszystko składa się na ostatnią część, w której musimy się pożegnać z tym co towarzyszyło nam przez całą serie.
Choć w poprzednich książkach bohaterowie wkurzali i irytowali mnie swoim zachowaniem, to tutaj wszystko się zmieniło.
Kelsey, dziewczyna, która wciąż nie mogła się zdecydować, ukrywała swoje uczucia porównując się do rzodkiewek, okłamująca samą siebie i innych. W tej części okazała się odważną i pełną sprytu osobą i dopiero wtedy nie dziwiłam się dwóm tygrysom, że coś do niej czują.
Kishan, okropnie upierdliwy, czasami bezmyślny i nic nie rozumiejący, teraz okazał się współczującym, kochającym i zabawnym tygrysem. Choć ta ostatnia cecha ustąpiła na rzecz, lekkiego roztkliwiania się nad ukochaną, co było raczej domeną Dhirena.
I na końcu Ren, który wcześniej pokazywał swoją ciemną stronę mocy, egoistyczną, zazdrosną, agresywną, teraz zostawił to za sobą i był tym tygrysem jak w pierwszej części, czułym, kochającym, miłym, uroczym, zabawnym, romantycznym i walczącym do końca.
Jak dla mnie największym plusem była fala złych zdarzeń, autorka nie bała się uśmiercić bohaterów i zrujnować naszych marzeń co do zakończenia.
Gorącą polecam całą serie Klątwy Tygrysa, a ostatnia część, jest chyba moją ulubioną tuż obok pierwszej.

I jak tu nie zakochać się w Klątwie Tygrysa?
Ostatnia misja, po której wszystko się skończy. Kishan i Ren zostaną ludźmi, a Kelsey zwiąże się z jednym z nich tworząc szczęśliwy związek. Ale nie wszystko jest tak kolorowe, jak w większości serii.
Losy naszych bohaterów komplikują się z każdą stroną, co w moich oczach jest wielkim plusem dla autorki, nie stworzyła banalnej...

Szukasz niebanalnej książki, w której nic nie jest oczywiste i nie przeczytasz jej bez chwili namysłu? Jeśli tak sięgnij po to.
Jak zawsze chodziłam po wszystkich bibliotekach jakie mam w pobliżu w poszukiwaniu czegoś co wpadnie mi w oczy. I jakoś zauważyłam "Uprowadzona". Leżała kilkanaście dni na półce, aż nadszedł dla niej czas.
Nie mogę powiedzieć, że czytanie jej jest proste, bo nie jest. Nie przeczytałam jej z nudów, jej się nie da tak czytać. Opowieść Gemmy nie jest banalna, płytka, ani przewidująca, nie opływa w słodką miłość, ani graniczącą z samobójstwem odwagę. Jej opowieść mogła i może być częścią życia każdej z nas.
Czy jest możliwe pokonać swojego porywacza? Czy kiedyś mu przebaczysz? A jeśli on miał rację?
Intrygujące postacie, których charakter odkrywałam do ostatniej strony. Wydarzenia, których nie sposób przewidzieć. Opisy,które sprawiają, że jesteś uczestnikiem akcji. Dialogi, które bawią, wzruszają, zmuszają do myślenia.
Ucieczka od złego świata czy egoizm?
Książka w cudowny sposób pokazuje, że życie nie jest czarno białe i nie wszystko jest oczywiste.

Szukasz niebanalnej książki, w której nic nie jest oczywiste i nie przeczytasz jej bez chwili namysłu? Jeśli tak sięgnij po to.
Jak zawsze chodziłam po wszystkich bibliotekach jakie mam w pobliżu w poszukiwaniu czegoś co wpadnie mi w oczy. I jakoś zauważyłam "Uprowadzona". Leżała kilkanaście dni na półce, aż nadszedł dla niej czas.
Nie mogę powiedzieć, że czytanie jej...