Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakiś czas przed świętami zaczęłam poszukiwania bożonarodzeniowych prezentów dla najbliższych. Z racji tego, że książka to zawsze dobry pomysł, z większym niż zwykle zapałem przeglądałam nowości wydawnicze. W mojej pracy w księgarni czerpię szczególną przyjemność z obserwowania, na które książki czytelnicy czekają z zapartym tchem. Wśród wielu świątecznych długo wyczekiwanych romansów moją uwagę przykuła najnowsza książka Lucindy Riley pod tytułem ,,Drzewo anioła”. Autorka ma na swoim koncie wiele bestsellerów, między innymi bardzo popularną serię Siedem sióstr. Do tej pory wydano cztery części z siedmiu, a czytelniczki tuż po premierze najnowszej pytały, kiedy pojawi się kolejna. Z moich obserwacji wynika, że większość z ulgą przyjęła wiadomość, iż będą mogły uraczyć się inną powieścią autorki, w oczekiwaniu na kontynuację swojej ulubionej serii. Bardzo mnie to zaintrygowało i uznałam tę książkę za świetny prezent dla mojej babci. Twórczość Lucindy Riley interesowała mnie już od dłuższego czasu, ale niekoniecznie miałam ochotę przeczytać jej znaną na całym świecie serię. Stwierdziłam, że przed wręczeniem prezentu babci należałoby upewnić się, że książka rzeczywiście jest warta przeczytania i prezent na pewno jej się spodoba. Czym prędzej zabrałam się do czytania i zdecydowanie tego nie pożałowałam.

Lucinda Riley jest irlandzką pisarką, która dzięki swoim książkom jest znana na całym świecie. Jej pierwsze dzieło powstało, gdy miała 24 lata. Pierwotnie autorka dostała propozycję, by wznowić powieść sprzed kilkunastu lat pod tytułem ,,Not Quite an Angel”, którą wydała pod pseudonimem Lucinda Edmonds. Pisarka tak zatraciła się w poprawianiu książki, że powstała zupełnie nowa pozycja - ,,Drzewo anioła”.

W powieści poznajemy trzy pokolenia kobiet. Akcja rozpoczyna się w święta 1985 roku, gdy Greta Simpson składa wizytę swojemu serdecznemu przyjacielowi, Davidowi Morchmontowi, w posiadłości, w której ona sama kiedyś mieszkała. Okazuje się, że bohaterka kilkanaście lat temu uległa poważnemu wypadkowi. Od tej pory nie pamięta długiego burzliwego okresu swojego życia. David, chcąc pomóc przyjaciółce, rozpoczyna opowieść o jej młodości. W kolejnym rozdziale cofamy się do roku 1945, kiedy to osiemnastoletnia Greta zarabia marne pieniądze jako tancerka w teatrze i mieszka w dość obskurnym małym mieszkaniu. Pewnego dnia poznaje przystojnego amerykańskiego oficera i zakochuje się w nim bez pamięci. Gdy sekret o miejscu pracy Grety wychodzi na jaw, narzeczony porzuca ją na zawsze. Krótko później Greta dowiaduje się, że spodziewa się dziecka. Z opresji ratuje ją David. Dziewczyna wyjeżdża do rodzinnego miejsca zamieszkania wybawcy, gdzie poznaje jego wuja – Owena Marchmonta. Oboje uznają, że rozsądnie będzie wziąć ślub. Dzięki temu Greta uniknie hańby, jej dziecko będzie miało ojca, a Owen zyska dziedzica dla swojego majątku. Nowa pani Marchmont niespodziewanie rodzi bliźnięta – Jonny’ego i Cheskę, a ich radość trwa przez kilka lat, do momentu pewnego tragicznego wydarzenia, które zmusza Gretę do powrotu wraz z córeczką do Londynu. Zaradnej kobiecie udaje się szybko znaleźć mieszkanie i pracę, a dzięki znajomościom w branży filmowej, Cheska w zawrotnym tempie staje się gwiazdą. To wszystko rozpoczyna prawdziwą karuzelę zdarzeń. Nieprzewidywalna Cheska jako nastolatka zaczyna sprawiać problemy, a Greta nie potrafi pogodzić się z tym, że jej mała córeczka dorasta. W końcu dochodzi do katastrofy, która rozpoczyna kolejną lawinę skutków.

Muszę przyznać, że z wypiekami na twarzy czytałam o przeżyciach Grety. Nie mogłam się doczekać, aż dowiem się o kolejnych występkach niezrównoważonej Cheski i ich skutkach. Od bardzo długiego czasu nie czytałam książki, która tak zachwyciłaby mnie swoją wielowątkowością, rozbudowanymi charakterami bohaterów i nagłymi zwrotami akcji. W powieści dzieje się tak wiele, że nie sposób się od niej oderwać. Najchętniej przeczytałoby się ją całą w jeden wieczór, jednak przyjemności trzeba dawkować. Cieszę się więc, że mogłam rozkoszować się czytaniem tej znakomitej pozycji nieco dłużej.

Z czystym sumieniem polecam ,,Drzewo anioła” przede wszystkim paniom, które w długie zimowe wieczory mają ochotę usiąść wygodnie z kubkiem gorącej herbaty i zatracić się w świetnej lekturze. Pozycja ta sprawia, że z zapartym tchem śledzimy losy bohaterów, a docierając do końca, trudno nam się z nimi rozstać. Dzięki niej sami zaczynamy rozmyślać o naszej przeszłości, wyborach jakich dokonaliśmy i zdajemy sobie sprawę, że na odnalezienie prawdziwej miłość nigdy nie jest za późno. Zachęcam do podarowania sobie chwili przyjemności i odpoczynku, czytając te książkę. Ja zdecydowanie tego nie żałuję i z chęcią sięgnę po inne dzieła tej pisarki.

Julita Dąbek

Jakiś czas przed świętami zaczęłam poszukiwania bożonarodzeniowych prezentów dla najbliższych. Z racji tego, że książka to zawsze dobry pomysł, z większym niż zwykle zapałem przeglądałam nowości wydawnicze. W mojej pracy w księgarni czerpię szczególną przyjemność z obserwowania, na które książki czytelnicy czekają z zapartym tchem. Wśród wielu świątecznych długo...

Nie jest to dla nas tajemnicą, że tuż przed świętami w księgarniach pojawia się wiele nowych tytułów. Gdy kilka miesięcy temu przeglądałam zapowiedzi wydawnicze, zdegustowana spostrzegłam, iż przynajmniej kilkanaście z nich to świąteczne historie miłosne, każda z podobną fabułą, a nawet okładką. Wtedy moją uwagę przykuło dzieło Josie Silver pt. ,,Jeden dzień w grudniu”. Trudno powiedzieć czym w zasadzie tak się wyróżniła. Może to za sprawą ciekawie skonstruowanego opisu na odwrocie książki, a może przyciągającej wzrok okładki, od której aż bije magia świąt? Staram się być na bieżąco z wszelkimi nowościami wydawniczymi, ponieważ pracuję w księgarni i chcę jak najlepiej doradzić klientom proszącym o pomoc, zwłaszcza w tym gorącym okresie przedświątecznym. To wszystko sprawiło, że nie mogłam przejść obok tej książki obojętnie i jak najszybciej zabrałam się do czytania. To był strzał w dziesiątkę.

Pozycja ta jest debiutem literackim młodej pisarki Josie Silver, z natury niepoprawnej romantyczki, która na co dzień mieszka z rodziną w Anglii. Z okładki książki dowiadujemy się, że swego męża poznała, następując mu na stopę w jego dwudzieste pierwsze urodziny.

Nim zagłębię się w fabułę, muszę stwierdzić, że ani opis nie ma wiele wspólnego z całą książką, ani nie jest ona specjalnie świąteczna. Główni bohaterowie rzeczywiście spotykają się pewnego mroźnego dnia tuż przed Bożym Narodzeniem, lecz przez następnych dziesięć lat przyjaźnią się mniej lub bardziej i spotykają zdecydowanie częściej niż tylko raz w roku w święta. Wszystko zaczyna się, gdy Laurie James po ciężkim dniu w pracy, zupełnie przypadkiem przez szybę autobusu zauważa nieziemsko przystojnego Jacka O’Marę i oczywiście zakochuje się w nim od pierwszego wejrzenia. Czar pryska, ponieważ autobus odjeżdża, a ukochany zostaje na przystanku. Przez następny rok Laurie wytrwale wypatruje nieznajomego w każdym zakamarku Londynu. O dziwo, w końcu go odnajduje. Podczas świątecznego przyjęcia Jack sam puka do jej drzwi i zostaje przedstawiony jako miłość życia najlepszej przyjaciółki Laurie - Sarah. Wtedy rozpoczyna się prawdziwa karuzela uczuć. Laurie nie potrafi zniszczyć szczęścia przyjaciółki, więc nie wspomina, że odnalazła chłopaka z przystanku. Jest pewna, że gdyby Sarah tylko się dowiedziała, rozstałaby się z ukochanym. Przez kilka następnych lat główna bohaterka próbuje odkochać się w chłopaku przyjaciółki, natomiast ona, nieświadoma sytuacji, robi wszystko, by się zaprzyjaźnili. Laurie, pragnąca zacząć wszystko od nowa, wyjeżdża na długie wakacje do Tajlandii. Rzeczywiście jej się to udaje. Poznaje tam Oscara i wydaje się, że są dla siebie stworzeni. Pozostaje zadać sobie tylko pytanie, czy na pewno? Pochodzą z dwóch różnych światów, połączyły ich wspólne wakacje. Czy można tak łatwo zapomnieć o poprzedniej miłości i skupić się na nowej? Między Laurie a Jackiem nadal wyraźnie iskrzy, a ich obecni partnerzy zdają się niczego nie zauważać.

Słowa nie są w stanie opisać jak wiele emocji wzbudziła we mnie ta książka. Już od pierwszych stron towarzyszyły mi uczucia równe uczuciom bohaterów. Razem z nimi smuciłam się, radowałam, wzruszałam i pogrążałam w nostalgii. Nie potrafię zliczyć ile razy ich historia doprowadziła mnie do łez. Obserwowałam jak przez kolejnych dziesięć lat zmieniały się ich charaktery, przyjaźń, związki. Uświadomiłam sobie, że cenna jest każda chwila z bliskimi i naprawdę wiele może się wydarzyć w ciągu zaledwie chwili, a także jaki to może mieć wpływ na całe nasze życie.

Szczerze polecam tę książkę osobom, które pragną oderwać się choć na moment od codziennego zgiełku. Zachęcam wszystkich do porzucenia przyziemnych spraw, które na co dzień zaprzątają nasze głowy i oddania się całkowicie lekturze. Każdy zasługuje na chwilkę relaksu w towarzystwie dobrze napisanej książki, która sprawia, że zapominamy o otaczającym nas świecie i wprost nie potrafimy przestać jej czytać, a po dotarciu do ostatniej strony nie możemy uwierzyć, iż historia tak szybko dobiegła końca. Ta pozycja zdecydowanie będzie do tego idealna.

Julita Dąbek

Nie jest to dla nas tajemnicą, że tuż przed świętami w księgarniach pojawia się wiele nowych tytułów. Gdy kilka miesięcy temu przeglądałam zapowiedzi wydawnicze, zdegustowana spostrzegłam, iż przynajmniej kilkanaście z nich to świąteczne historie miłosne, każda z podobną fabułą, a nawet okładką. Wtedy moją uwagę przykuło dzieło Josie Silver pt. ,,Jeden dzień w grudniu”....

Mimo że nie mogłam się doczekać premiery kolejnej porcji przygód Harry'ego Pottera i historia okazała się naprawdę ciekawa, muszę przyznać, że jest to jednak odgrzewany kotlet. Przeczytanie zajęło mi ledwie parę godzin i zdecydowanie nie towarzyszyły mi te same uczucia, co podczas czytania poprzednich części. Harry, Ron i Hermiona są już zupełnie innymi ludźmi, zresztą i tak większość akcji dotyczy syna Harry'ego oraz syna Malfoy'a.
Miło było choć na chwilę powrócić do ukochanego świata magii, ciężko jednak uznać tę książkę za ósmą część serii, która powinna zakończyć się na siódmej części bez zbędnego przeciągania, zwłaszcza, że jest to tylko scenariusz sztuki teatralnej, którego czytanie jest dość męczące i nie sprawia tyle przyjemności co czytanie powieści.

Mimo że nie mogłam się doczekać premiery kolejnej porcji przygód Harry'ego Pottera i historia okazała się naprawdę ciekawa, muszę przyznać, że jest to jednak odgrzewany kotlet. Przeczytanie zajęło mi ledwie parę godzin i zdecydowanie nie towarzyszyły mi te same uczucia, co podczas czytania poprzednich części. Harry, Ron i Hermiona są już zupełnie innymi ludźmi, zresztą i...