Jesteśmy społecznością, która kocha książki

skoro książka jeszcze nawet nie wyszła a ktoś jakże odważnie ocenil ją na 2/10 to też pozwoliłem sobie na prorokowanie i wystawiam dla równowagi 10/10.

skoro książka jeszcze nawet nie wyszła a ktoś jakże odważnie ocenil ją na 2/10 to też pozwoliłem sobie na prorokowanie i wystawiam dla równowagi 10/10.

Tak więc... po Obrońcach Ahury, szczerze mówiąc, nie spodziewałem się niczego nadzwyczajnego. Myślałem sobie że będzie to następne takie sobie czytadełko. Tu od razu zaznaczyć muszę, że nigdy nie przepadałem za książkami na podstawie rozgrywek czy to w Warhammera czy to AD&D itp ( natomiast samo granie lubię jak najbardziej). To samo mam z książkami na podstawie gier ( Diablo czy Assasin).
Może dlatego moje początkowe nastawienie było ciut... zmanierowane? Sam nie wiem. Wiem natomiast, że początek książki, tak jakoś koło 100 stron, był dla mnie chaotyczny. Zawiązanie akcji było w moim odczuciu typowo jak kilka jakichś pierwszych questów z Baldura czy Icewind Dale. Niby fajne ale to nie to co lubię czytać... Jakoś nie czułem się wkręcany w fabułę.

Natomiast im więcej czytałem, tym było lepiej. I choć niejednokrotnie spotykałem tam rzeczy, których mógłbym się czepiać ( no i czepiałem się oj czepiałem, bo miałem taką okazję😜) to styl pisania autora bardzo mi się spodobał. Mateusz bardzo fajnie operuje słowem, ciekawie opowiada o historii tego świata jak i o samym świecie. Pisze ciekawym stylizowanym na średniowiecze językiem, ale nie przesadza z tym, dzięki czemu czyta się łatwo, lekko i przyjemnie. Widać wiele inspiracji, czy to historycznych czy to z klasyki fantasy, ale ogólnie podoba mi się styl jego światotwórstwa. Polubiłem też kilku bohaterów, w tym bardzo podszedł mi główny bohater Aris, chętnie wypiłbym z nim niektóre wina opisywane w książce, gdyż tak jak i on wynoszę wina nad inne trunki 😜. Ekipa Małych przedstawia się nader intrygująco, czy też towarzysze Arisa, tacy jak Vissen I Eleonora budzą moją ciekawość. Ogólnie jak na początku nie czułem się wkręcony, tak teraz wypatruję na horyzoncie tomu drugiego, gdyż kilka historii tu zaczętych jednak mnie... wkręciło 😁😁😁

Pomimo moich początkowych obaw, cieszę się że kupiłem i przeczytałem tą książkę. Cytując autora: "Niektórym nawet wady trafiają się jakieś takie lepsze"...

Tak więc... po Obrońcach Ahury, szczerze mówiąc, nie spodziewałem się niczego nadzwyczajnego. Myślałem sobie że będzie to następne takie sobie czytadełko. Tu od razu zaznaczyć muszę, że nigdy nie przepadałem za książkami na podstawie rozgrywek czy to w Warhammera czy to AD&D itp ( natomiast samo granie lubię jak najbardziej). To samo mam z książkami na podstawie gier (...

Po przeczytaniu pierwszego tomu troszeczkę narzekałem, a to na początkowo udziwniony styl pisania, a to troszkę na błędy redakcyjne itp. Ale stwierdziłem wówczas że autor z każdą stroną się rozkręca, że druga połowa książki jest o wiele lepsza niż początek... Postanowiłem więc dać autorowi dużą dozę zaufania, więc z niejaką niecierpliwością czekałem na tom drugi, który dziś z rana skończyłem czytać.

I tak... Chociaż nie czuję tu tego swoistego flow moich ulubionych pisarzy to jestem bardzo ale to bardzo mile zaskoczony. Pojawia się dużo nowych postaci, a niektóre z nich są nader intrygujące. Akcja jest lepiej zawiązana niż w tomie pierwszym, wiele wątków się wyjaśnia, wiele wątków się zawiązuje 😁 Pojawiły się też rzeczy, których wcześniej zdecydowanie mi brakowało. Autor bardzo udanie wplata dobry żart, wulgarność kiedy jest potrzebna i nawet lekko erotyczne sytuacje, ale tak naprawdę lekko 😜 Dzięki tym zabiegom w końcu bardziej widać indywidualność postaci. I chociaż może brak jakichś totalnych zwrotów akcji, to dzieje się i to nawet dużo i fajnie.

Czytało mi się bardzo przyjemnie, o wiele lepiej niż Mrok we Krwi. I językowo, i stylistycznie, i sytuacyjnie 🙃. I tu muszę przejść też do wad, w końcu jednak jakieś są. A mianowicie jak dla mnie książka zassała mnie na tyle że przeczytałem ją w sumie w dwa popołudnia i kawałek poranka. Naprawdę chciałbym aby była dłuższa i mam nadzieję że i to autorowi uda się pogodzić z wciągającą jeszcze bardziej treścią. A wada numer dwa to w sumie nieistotny szczegół jak bardzo tekturowy materiał okładki. Sama ilustracja jest jak najbardziej ok 😁

Widać że Paweł Kopijer rozwija się jako autor, że pracuje nad stylem, a może to styl popracował nad Pawłem? W każdym bądź razie ja widzę ogromny postęp, i jeżeli będzie tak dalej to wyglądać to wróżę Pawłowi sukces, a nam lata fajnego i zajmującego czytania.

Słowo końcowe? Hmm... po przeczytaniu tomu 1 miałem dosyć mieszane odczucia i tylko przysłowiowe przeczucie doradzało mi zakup drugiego tomu. Byłem ciekaw czy doza zaufania, którą obdarzyłem autora i jego twórczość, będzie dozą zyskaną czy straconą. Teraz kupie tom 3 bo po prostu jestem ciekaw co będzie dziać się dalej, ciekaw jestem treści a nie jakości jej przekazania. Dla mnie to dobry objaw, gdy książki/autor nieoczekiwanie spełniają pokładane w nich nadzieję.

Po przeczytaniu pierwszego tomu troszeczkę narzekałem, a to na początkowo udziwniony styl pisania, a to troszkę na błędy redakcyjne itp. Ale stwierdziłem wówczas że autor z każdą stroną się rozkręca, że druga połowa książki jest o wiele lepsza niż początek... Postanowiłem więc dać autorowi dużą dozę zaufania, więc z niejaką niecierpliwością czekałem na tom drugi, który dziś...