Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ledwie rozpoczął się rok, a mnie spotyka taka gratka jak powieść Demon Copperhead. To książka z gatunku tych, które po przeczytaniu pierwszych stron czytelnik ma niemalże stuprocentowa pewność, że będzie miał do czynienia z dziełem wybitnym. Jest nie tylko dobrze napisana, ale przede wszystkim to utwór pokrzepiający, może nie w takim sensie jak u Dickensa, bo tam jego postacie głównie musiały polegać na dobrej woli i życzliwości innych ludzi. Natomiast tu mamy bohatera, młodego chłopca wychowywanego przez matkę narkomankę, którego dość szybko osieroca, i który już od najmłodszych dziecięcych lat uczy się w jaki sposób przetrwać, a jednocześnie nie narobić zbyt wielu szkód sobie i innym. To dzieciak, który wie, że nie należy oczekiwać zbyt wiele od innych oraz to, że może polegać tylko na sobie. Podobnie tez jak u Dickensa ten młody bohater jest osoba szlachetna, prawa i odpowiedzialną. Przy okazji autorka też porusza bardzo istotny temat jakim jest nieudolność Opieki Społecznej, która zupełnie nie radzi sobie z takimi dzieciakami, opieka nad nimi spychana jest do rodzin zastępczych takich gdzie te dzieci są często wykorzystywane, a nawet maltretowane. Czy wynika z to deficytu pracowników czy też ich nieudolności grunt, że te dzieciaki niewiele kogokolwiek obchodzą. To co dla nie jest istotne, to problem ten przedstawiony jest w sposób wyważony bez niepotrzebnego melodramatyzmu. Narracja prowadzona jest w sposób linearny, poznajemy losy bohatera od narodzin poprzez okres dzieciństwa i dojrzewania aż do dorosłości. I chociaż nie raz działy musiałam przełykać wraz nim gorzką pigułkę, to ani razu nie przyszło mi do głowy, żeby się nad nim litować. To postać, którą czytelnik podziwia. Myślę, ze wynika to z tego, ze został stworzony bardzo odpowiedzialny bohater, który pomimo swojego młodego wieku, kiedy to czas jest na zabawę i beztroskę on musi dokonywać wyborów. Z jednej strony prowadzi destrukcyjny tryb życia, a z drugiej potrafi zatrzymać się i popełnić nad sobą refleksję. Co pozwala mu nie utonąć, co też czyni bohatera wiarygodnym. Wierzymy mu, wierzymy we wszystko to co się dzieje i rozumiemy intencję. Myślę, że gdyby Dickens mógł przeczytać te powieść, to zapewne byłby dumny z takiej wersji swojej powieści.

Ledwie rozpoczął się rok, a mnie spotyka taka gratka jak powieść Demon Copperhead. To książka z gatunku tych, które po przeczytaniu pierwszych stron czytelnik ma niemalże stuprocentowa pewność, że będzie miał do czynienia z dziełem wybitnym. Jest nie tylko dobrze napisana, ale przede wszystkim to utwór pokrzepiający, może nie w takim sensie jak u Dickensa, bo tam jego...

Jakby to powiedział Benedykt Gierosławski przeczytało się i zachwyciło tą książką. O tym, że Jacek Dukaj to wybitny pisarz, wiedziałam już wcześniej, a Lód tylko przypieczętował mi tę opinię. Po pierwsze dlatego, że nie idzie on w łatwe sztuczki literackie, ale z powieści wyciąga dużo więcej, tak że jego powieści wymykają się wszelkim gatunkom. Lód podobnie jak Wroniec to powieść oparta na symbolice. Otóż mamy Rok 1924, gdzie część Europy dosięga mróz, temperatury są tak niskie, że wykraczają poza zwykła skale na termometrze, i z tej zmarzliny wyłania się istota Luty. Równolegle w Moskwie na tronie zasiada Imperator, który wzajemnie sprzyja Lutym. Przypominam, że rewolucja październikowa wybuchła w 1919 i rozlała się na cała Europę. Oprócz tego w sposób inteligentny Dukaj czerpie wzorce z klasyki literatury, bo chociaż część powieści dzieje się w czasie podróży koleją transsyberyjską, to chwilami miałam wrażenie, że przeniosło mnie do sanatorium w Davos i wczytuję się w rozważania Castorpa z Joachimem Ziemssenem. Niemniej jednak różnica między Czarodziejską Góra, a Lodem jest tak, że w tej pierwszej czas płynął bardzo wolno, refleksyjnie, w Lodzie zamarza. Bohater książki Benedykt Gierosławski, ale tez i czytelnik niejednokrotnie nie jest w stanie rozstrzygnąć co jest prawdą, a co kłamstwem. I tu jest najciekawsze, bo Dukaj stworzył coś co nazywa się analogicznie do czarnej magii - czarną fizykę. Jest to coś co bardziej rozumiem intuicyjnie niż rozumem. Stworzył bowiem zjawisko, które jest przeciwieństwem światła: ćmiatło. działa tak samo jak energia elektryczna, ale odwrotnie (cokolwiek by nie miało to znaczyć). Tu tez należy pochylić się na przewrotnością i poczuciem humoru autora, gdyż mamy w powieści postać drugoplanową Nikole Tesle, który nomen omen żywi się energią. Nie sposób nie wspomnieć również o języku. Jacek Dukaj pisze świetnie. To pisarz, który nie boi się bawić językiem, tworzyć nowe słowa, a jednocześnie zachowuje styl w mowie odpowiedni dla epoki. Właściwie można powiedzieć, że Jacek Dukaj stwarza nie tylko ciekawą nietuzinkową fabułę, a prócz tego pokazuje ją czytelnikowi w w nietypowy sposób, a jednocześnie nie zauważa się, żeby autor popadał w egzaltacje nad swoją elokwencją i zachwytem nad własnym słowotokiem

Jakby to powiedział Benedykt Gierosławski przeczytało się i zachwyciło tą książką. O tym, że Jacek Dukaj to wybitny pisarz, wiedziałam już wcześniej, a Lód tylko przypieczętował mi tę opinię. Po pierwsze dlatego, że nie idzie on w łatwe sztuczki literackie, ale z powieści wyciąga dużo więcej, tak że jego powieści wymykają się wszelkim gatunkom. Lód podobnie jak Wroniec to...

Psie pazury - Thomas Savage

Uwielbiam takie książki, które w trakcie czytania powodują fantomowe swędzenie gdzieś z tyłu głowy. To jak słuchanie na jutubie piosenki Kosmiczne Energie Ralfa Kamińskiego, którego lubię bardzo z Dawidem Podsiadło, którego lubię jeszcze bardziej. Ta niezwykła książka została napisana w 1967 roku, natomiast w Polsce została wydana dopiero(!) w 2021 r. (tł. Magdalena Koziej), przy okazji adaptacji tej powieści na Netflixie. I w sumie to było na tyle jeśli chodzi o twórczość Thomasa Savage'a w Polsce. A szkoda, bo widziałam na Wikipedi, że kilka książek napisał.
Psie Pazury to bardzo ciekawa historia dwóch braci, których łączy mocna, ale i toksyczna relacja. Phil jest postacią dominującą, błyskotliwą, elokwentną ze skłonnościami do manipulowania i kontrolowania. W jego cieniu drugi z braci George wiedzie swoją egzystencję bez bez fajerwerków. Ot taki cichy spokojny gość, który nikomu nie przeszkadza, zbytnio się nie wychyla i jak jest robota, to ją wykonuje. Wydaje się, że między braćmi wszystko jest poukładane, każdy zna swoje miejsce w stadzie do czasu, aż niespodziewanie Goerge poznaje i poślubia kobietę, matkę nastolatka Rose. To powoduje, że w tym prawie idealnym układzie powstaje rysa. George głuchy na sugestie i protesty brata po prostu robi swoje. tak jak zawsze - po cichu. A kiedy do rodziny dołącza syn Rose, to zaczyna się prawdziwy czytelniczy rollercoaster. Jest to o tyle niezwykłe, ponieważ autor nie zaszczyca nas spektakularnymi zwrotami akcjami czy wyrafinowanymi rozgrywkami. Tu wszystko toczy się gdzieś pod powierzchnią, a emocje jakie następują miedzy bohaterami tej książki są niezaprzeczalne, prawie wręcz namacalne. Narracja jest tu prowadzona jest tu w sposób stonowana, spokojny, co sprawia, że jeszcze bardziej potęguje się napięcie i jeszcze bardziej pragnie się odkryć co kryje się za kolejna stroną.

Bardzo ciekawą i skomplikowaną postacią jest syn Rose Peter. Jest to chłopiec z jednej strony wrażliwy, może troszkę zniewieściały, przez to też wyobcowany, a jednak ktoś kto potrafi być bezwzględny kiedy musi chronić najbliższą mu osobę - matkę. To właśnie jest niezwykłe w tej powieści. Autor w tak umiejętny sposób łączy ze sobą skrajności zarówno na płaszczyźnie narracyjnej jak i fabularnej, ze nie sposób się od niej oderwać, a jak już się ją skończy to zacząć czytać jeszcze raz od nowa

Psie pazury - Thomas Savage

Uwielbiam takie książki, które w trakcie czytania powodują fantomowe swędzenie gdzieś z tyłu głowy. To jak słuchanie na jutubie piosenki Kosmiczne Energie Ralfa Kamińskiego, którego lubię bardzo z Dawidem Podsiadło, którego lubię jeszcze bardziej. Ta niezwykła książka została napisana w 1967 roku, natomiast w Polsce została wydana dopiero(!) w...