Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Lolita” Nabokova wkraczała na rynek czytelniczy w atmosferze skandalu. Przyklejono do niej karteczkę z napisem „Niemoralna!”. Potem dołączono: „Nieprzyzwoita!”, „Wulgarna!”, „Bulwersująca!”. Stos karteczek z epitetami się powiększał i z czasem zupełnie zasłonił okładkę książki. Zasłonił również jej realną wartość. „Lolita” to bowiem klasyka. Klasyka z działu „przerost formy nad treścią”. To prawdopodobnie jedna z tych powieści, o których każdy słyszał, a tylko nieliczni czytali. To jedna z tych pozycji, którą każdy zachwala, a prawie nikt nie wie za co. To w końcu jedno z tych dzieł, które miało być przełomowe, a żyje tylko dzięki reklamie. Historia będąca motywem zasadniczym powieści to dzieje Humberta Humberta – dojrzałego mężczyzny w średnim wieku – i tytułowej Lolity – dwunastoletniej Dolores Haze. Przeciętny Czytelnik wyobraża sobie w tym miejscu pełną niespodziewanych zwrotów akcję, zaskakujące perypetie, niemoralne i bulwersujące wydarzenia. A co dostaje? Nudne, jak przysłowiowe flaki z olejem, nader często ckliwe i usypiające wynurzenia Humberta. Książka NIE JEST ani bulwersująca, ani nieprzyzwoita, ani niemoralna czy tym bardziej – wulgarna. Według mnie – jest najzwyczajniej w świecie: NUDNA. Nie urzekła mnie ani kreacja bohaterów, ani wątki fabularne. Z uwagi na język i częste, wielozdaniowe wtrącenia po francusku – akt lektury bardziej męczył, niż sprawiał przyjemność. Czasu poświęconego na czytanie nie uznaję jednak za zmarnowany. Dzięki obcowaniu z „Lolitą” wiem, jak ważne jest SAMODZIELNE sprawdzenie czy książki powszechnie wychwalane pod niebiosa, faktycznie są warte polecenia.

„Lolita” Nabokova wkraczała na rynek czytelniczy w atmosferze skandalu. Przyklejono do niej karteczkę z napisem „Niemoralna!”. Potem dołączono: „Nieprzyzwoita!”, „Wulgarna!”, „Bulwersująca!”. Stos karteczek z epitetami się powiększał i z czasem zupełnie zasłonił okładkę książki. Zasłonił również jej realną wartość. „Lolita” to bowiem klasyka. Klasyka z działu „przerost...