Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miałam 1o lat kiedy po raz pierwszy zetknęłam się z Anią, podrzuciła mi ją starsza koleżanka, otworzyłam pierwszą stronę i odpłynęłam. Jeszcze do dziś dźwięczy mi w uszach pierwsze zdanie książki:"Dworek pani Małgorzaty Linde stał w tym właśnie miejscu, gdzie wielki gościniec, prowadzący do Avonlea, opadał w dolinę otoczoną olchami i porosłą paprociami, przez którą przerzynał się strumyk mający swe źródło het, daleko w lasach otaczających dwór starego Cuthberta". Pamiętam radość jaka mnie ogarniała, chyba powoli wtedy zaczynałam odkrywać radość czytania i magię książek, które potrafią tak pochłonąć, że zapomina się o całym świecie.
Taka była dla mnie Ania, choć bohaterka zupełnie nieżyciowa na dzisiejsze realia, z jej wybujałą wyobraźnią i nieustającą radością życia. Ale może właśnie to sprawiło, że do tej książki wracałam nie raz, już nawet nie pamiętam ile razy czytałam te powieść, wiem, że jedna z moich pierwszych kopii się rozpadła i musiałam zakupić drugą.
Ania była lekarstwem na smutki i nudę, oderwaniem się od rzeczywistości. Można było się zanosić ze śmiechu od historii z zafarbowanymi na zielono włosami czy połamaną tabliczką. Magia tej książki nigdy nie gaśnie, a cała seria kurzy się dalej na półkach z książkami.

Miałam 1o lat kiedy po raz pierwszy zetknęłam się z Anią, podrzuciła mi ją starsza koleżanka, otworzyłam pierwszą stronę i odpłynęłam. Jeszcze do dziś dźwięczy mi w uszach pierwsze zdanie książki:"Dworek pani Małgorzaty Linde stał w tym właśnie miejscu, gdzie wielki gościniec, prowadzący do Avonlea, opadał w dolinę otoczoną olchami i porosłą paprociami, przez którą...

Książkę kupiłam podczas wizyty w obozie w Oświęcimiu, dość długo czekała jednak by po nią sięgnęła.
Przyznam się szczerze, że trochę się bałam...literatura obozowa bardzo mnie interesuje, ale z drugiej strony po przeczytaniu każdej książki jestem bardzo przygnębiona.

Wiesław Kielar był przywieziony w jednym z pierwszych transportów do Oświęcimia. Jego historia jest długa i przerażająca, co mnie zadziwia, opowiada on o swoich losach w sposób beznamiętny i pozbawiony uczuć, co dodaje narracji jeszcze więcej dramatyzmu. to co dla niego było na porządku dziennym, codzienne selekcje, mord tysięcy ludzi, katowanie, znęcanie się dla mnie rozrasta się do rozmiaru niewyobrażalnej tragedii. Może właśnie ten suchy, beznamiętny ton pogłębia rozmiar tragedii...

"Sonderowcy to już nie ludzie. Obdarci ze wszelkich ludzkich uczuć, które spłonęły równocześnie z ich najdroższymi i najbliższymi sercu istotami-zostali znieczuleni na ludzką niedolę. Śmierć innych nie robiła już na nich żadnego wrażenia.Wiedzieli, że tłuści palili się lepiej niż chudzi, że z transportami przychodzącymi z Zachodu jest mniej kłopotu niż z miejscowymi. Po prostu wierzyli w te ręczniki i mydło."

Książkę kupiłam podczas wizyty w obozie w Oświęcimiu, dość długo czekała jednak by po nią sięgnęła.
Przyznam się szczerze, że trochę się bałam...literatura obozowa bardzo mnie interesuje, ale z drugiej strony po przeczytaniu każdej książki jestem bardzo przygnębiona.

Wiesław Kielar był przywieziony w jednym z pierwszych transportów do Oświęcimia. Jego historia jest długa i...

Pierwszy raz Wiśniewskiego czytałam na raty, ale nie dlatego że mi się książka nie podobała, zwyczajnie zaskoczył mnie całkowity brak czasu na czytanie. Ale skończyłam...
Już w trakcie czytania zaczęłam się zastanawiać, kim jest ten człowiek? Po lekturze 'Samotności w sieci' i 'Zespołów napięć' myślałam, że jest kobietą, bo kto wie tyle o kobietach, ile one same. A jego wiedza, dogłębna wiedza znajomości kobiecej psychiki i zachowań jest wręcz zdumiewająca....
Po lekturze 'Bikini' myślę, że on jest czarodziejem, albo ma maszynę czasu. Opisując obrazy zbombardowanego Drezna, powojennych Stanów tak jakby te wydarzenia były jego udziałem, niesamowite przywiązanie do szczegółów, niezwykle przejmujące obrazy.
Czytając to czułam przejmujący ból w klatce piersiowej, miałam wrażenia, że stoję gdzieś obok Anny i razem z nią widzę jej zbombardowany dom, śmierć bliskich.To było niesamowite przeżycie i dziękuję Panu Wiśniewskiemu za tą przygodę z jego książką.
Chciałabym jeszcze dodać, że najbardziej podziwiam w tym tę niesamowitą skłonność do przytaczania najbardziej zadziwiających i niezwykłych faktów z historii, potrafi tak pięknie opowiadać o sprawach, których nie wyczyta się z książek do historii czy gazet. Co więcej, jego powieści to niesamowita uczta intelektualna i emocjonalna. Panie Januszu chylę czoła :-)

Pierwszy raz Wiśniewskiego czytałam na raty, ale nie dlatego że mi się książka nie podobała, zwyczajnie zaskoczył mnie całkowity brak czasu na czytanie. Ale skończyłam...
Już w trakcie czytania zaczęłam się zastanawiać, kim jest ten człowiek? Po lekturze 'Samotności w sieci' i 'Zespołów napięć' myślałam, że jest kobietą, bo kto wie tyle o kobietach, ile one same. A jego...

Niesamowicie wciagajaca ksiazka, jedna z tych ktora otwierasz, pochlaniasz, zapominasz o Bozym swiecie i konczysz w okamgnieniu. Bohaterowie jak zywi,ich historie przejmujace. Bardzo ciekawa kompozycja narracji, z jednej historii rodzila sie nastepna i razem laczyly sie w jedna calosc. Swietna postac Bei i Nurii.
Jestem oczrowana, chetnie siegne po inne tytuly tego autora.

Niesamowicie wciagajaca ksiazka, jedna z tych ktora otwierasz, pochlaniasz, zapominasz o Bozym swiecie i konczysz w okamgnieniu. Bohaterowie jak zywi,ich historie przejmujace. Bardzo ciekawa kompozycja narracji, z jednej historii rodzila sie nastepna i razem laczyly sie w jedna calosc. Swietna postac Bei i Nurii.
Jestem oczrowana, chetnie siegne po inne tytuly tego autora.

Pewnie bliskie jest wam uczucie, że po przeczytaniu szczególnie dobrej i interesującej książki żałujecie, że się tak szybko skończyła. A te, które są wciągające czyta się szybko, w sumie to one same się czytają.

Znów trafiłam na książkę, która na długo pozostanie w mojej pamięci, z pewnością zamówię też drugi tom.
Wiedziałam jednak, że mi się spodoba, bo po pierwsze zawsze mnie fascynowała literatura anty-utopijna, po drugie 'Deklaracja' zebrała tyle pozytywnych recenzji, a po trzecie stanowiła miłą odskocznię od rzeczywistości.

Gemma Malley nakreśliła przerażającą wizję, świat zaludniony jest przez ludzi starych, którzy żyją wiecznie dzięki cudownemu lekowi na Długowieczność. Dzieci są niepotrzebne, zbędne, ich poczęcie to grzech, występek przeciwko Deklaracji, za to czeka kara. Dzieci są likwidowane, albo umieszczane w 'więzieniach', w których kształci się je na służących. Poniżane, indoktrynowane, bite, pozbawione własnej wartości i jakichkolwiek praw człowieczych...

Przerażające...prawda? Co więcej mamy główną bohaterkę, która wierzy w to co wmawiają jej przełożeni i nauczyciele, jej jedynym marzeniem jest bycie Użyteczną... do czasu aż pojawia się tajemniczy Peter i przewraca jej mały, solidnie poukładany światek do góry nogami...

Czy uda mu się złamać układną, wręcz obsesyjnie wierzącą we wpajane w nią zasady Annę? Przekonajcie się sami, sięgnijcie po 'Deklarację' bo naprawdę warto.
Rzadko piszę na temat okładek, ale stwierdzenie, że dawno nie widziałam tak dobrze dobranej okładki do treści książki nie będzie przesadzone.Cieszę się, że ta pozycja będzie stała w mojej biblioteczce, bo na pewno do niej wrócę.

Pewnie bliskie jest wam uczucie, że po przeczytaniu szczególnie dobrej i interesującej książki żałujecie, że się tak szybko skończyła. A te, które są wciągające czyta się szybko, w sumie to one same się czytają.

Znów trafiłam na książkę, która na długo pozostanie w mojej pamięci, z pewnością zamówię też drugi tom.
Wiedziałam jednak, że mi się spodoba, bo po pierwsze...

Miałam lekkie obawy czy aby w tej trzeciej części autorowi nie zabraknie pomysłów. A tu proszę, znów nie mogłam się oderwać.
Urzekła mnie niezwykła naturalność i lekkość opisu tych jakże tajemniczych, niesamowitych wydarzeń. Uśmiałam się przy hormonalnych wygłupach księżniczki, urzekła mnie historia i spryt Sędziwoja.
Jaka szkoda, że to już koniec tych przygód.

Miałam lekkie obawy czy aby w tej trzeciej części autorowi nie zabraknie pomysłów. A tu proszę, znów nie mogłam się oderwać.
Urzekła mnie niezwykła naturalność i lekkość opisu tych jakże tajemniczych, niesamowitych wydarzeń. Uśmiałam się przy hormonalnych wygłupach księżniczki, urzekła mnie historia i spryt Sędziwoja.
Jaka szkoda, że to już koniec tych przygód.

To nie jest dobry okres na czytanie tej książki, słońce i urokliwe lato z pewnością nie sprzyjały. Bo ten pamiętnik wstrząsa do głębi, porusza całym jestestwem i nie pozostawia obojętnym. Nie ma chyba gorszego obrazu niż widzieć wojnę oczami dziecka, dziecka które w nagły i brutalny sposób zostaje pozbawione w ciągu jednego dnia wolności, przyjaciół, szkoły, własnego domu, świeżego powietrza i zmuszone jest ukrywać się. Zamknięta, odcięta od świata, skazana na towarzystwo rodziców, siostry i czwórki całkiem obcych ludzi. To jakby pociąć skrzydła pisklęciu.
Zadziwiające jest to jak szybko przyszło jej dorosnąć, z rozpieszczonego podlotka zmieniła się w poważną, inteligentną, wrażliwą kobietę. Rozwinęła się w niej niespotykana mądrość życiowa, niezwykła dla tego wieku zdolność obserwacji i przywiązanie do detalu.
Skąd w tym dziecku brały się te niespotykane pokłady energii dobrego humoru, zapału do nauki i siły by być oparciem nie tylko dla siebie ale również dla otoczenia. Nawet w chwilach śmiertelnego zagrożenia.
Zakończenie wstrząsa....te kilka słów 'Dziennik Anne tutaj się kończy'...chyba nie trzeba mówić nic więcej.

To nie jest dobry okres na czytanie tej książki, słońce i urokliwe lato z pewnością nie sprzyjały. Bo ten pamiętnik wstrząsa do głębi, porusza całym jestestwem i nie pozostawia obojętnym. Nie ma chyba gorszego obrazu niż widzieć wojnę oczami dziecka, dziecka które w nagły i brutalny sposób zostaje pozbawione w ciągu jednego dnia wolności, przyjaciół, szkoły, własnego domu,...

Nie wiem czy mam w sobie tyle słów aby opisać kolejną z książek Zafona, w pewnym momencie słowa takie jak: tajemnicza, magiczna, wciągająca i niesamowita zaczną się robić oklepane i nieadekwatne, ale będąc świeżo po lekturze muszę stwierdzić, że nie sposób ich nie użyć.
Po raz kolejny zostałam dosłownie wchłonięta w losy pisarza- Davida Martina, głównego bohatera książki. Byłam oczarowana jego postacią- obsesyjny, niespokojny, mieszkający w tajemniczym domu z wieżą, cierpiętnik. Do tego miłość, niespełniona i dwie kobiety. Opowieść osnuta mroczną Barceloną wciągająca przygodą przez całe 600 stron.
Cóż za uczta, smakowałam każde zdanie, próbowałam razem z bohaterem rozwikłać zagadkę jego tajemniczego szefa...
Barwna postać Izabelli czarowała swym wdziękiem i humorem, wnosi dużo koloru do mrocznej powieści...
A Barcelona coraz bardziej mi się podoba:-)

Nie wiem czy mam w sobie tyle słów aby opisać kolejną z książek Zafona, w pewnym momencie słowa takie jak: tajemnicza, magiczna, wciągająca i niesamowita zaczną się robić oklepane i nieadekwatne, ale będąc świeżo po lekturze muszę stwierdzić, że nie sposób ich nie użyć.
Po raz kolejny zostałam dosłownie wchłonięta w losy pisarza- Davida Martina, głównego bohatera książki....

Każdy wielbiciel Nigelli powinien posiadać te pozycję w swoich zbiorach, bo to jest niesamowita. W tej książce jest wszystko: przepyszne wypieki, szybkie i proste potrawy oraz te bardziej wykwintne. Całość okraszona jest przepięknymi zdjęciami potraw na których widok cieknie ślinka...i mnóstwem ciekawych porad. Wypróbowałam już kilka przepisów i muszę przyznać,że wyszły smakowicie:-)

Każdy wielbiciel Nigelli powinien posiadać te pozycję w swoich zbiorach, bo to jest niesamowita. W tej książce jest wszystko: przepyszne wypieki, szybkie i proste potrawy oraz te bardziej wykwintne. Całość okraszona jest przepięknymi zdjęciami potraw na których widok cieknie ślinka...i mnóstwem ciekawych porad. Wypróbowałam już kilka przepisów i muszę przyznać,że wyszły...

Umieścić akcję książki w realiach PRL-u, dodać do tego wyjątkowo wyraziste postacie, dużą dawkę humoru sytuacyjnego i pokrętnych dialogów to według mnie przepis na udaną książkę. A z pewnością u mnie znajdzie ona uznanie.

To jest moje pierwsze spotkanie z twórczością Pani Marioli Gutowskiej-Adamczyk i z pewnością nie ostatnie. Książką czekała na półce cierpliwie, aż ja w końcu zdecyduję, że już nadszedł czas. Była to jedna z tych pozycji, którą wchłonęłam w dwa popołudnia i teraz żałuję, że tak szybko się skończyła....

O, ile bym dała, żeby na powrót przenieść się do małego miasteczka w PRL-u stać w kolejkach, kupować pończochy od koleżanek z pracy, pędzić nielegalny bimber i hodować świnie w teatrze.
Co ja bym dała, żeby spotkać takiego Towarzysza Martela...wybitna jednostka.
Cóż za charakter.

Sytuacje w tej książce były tak śmieszne, że spadałam z krzesła, tak absurdalne, że aż niemożliwe. Ale z drugiej strony wszystko w tamtych czasach było takie absurdalne. Nawet "Śluby panieńskie" na dramat ideologiczny w duchu robotniczym przerobić. Tego się nie spodziewałam...

Z pewnością sięgnę po 'Mariolę..' nie raz,polecam wszystkim entuzjastom dawnego ustroju;-)

Umieścić akcję książki w realiach PRL-u, dodać do tego wyjątkowo wyraziste postacie, dużą dawkę humoru sytuacyjnego i pokrętnych dialogów to według mnie przepis na udaną książkę. A z pewnością u mnie znajdzie ona uznanie.

To jest moje pierwsze spotkanie z twórczością Pani Marioli Gutowskiej-Adamczyk i z pewnością nie ostatnie. Książką czekała na półce cierpliwie, aż ja w...

Jestem jak urzeczona. Właśnie skończyłam czytać i dalej czuję się jakbym była w odległym świecie, daleko daleko stąd. Szczerze mówiąc nie spodziewałam się, że ta książka jest aż tak magiczna i wyjątkowa.
Nie tylko daje nam doskonały obraz życia, zachowania i obyczajów XIX-wiecznej Anglii. Mamy tu szkołę z internatem, dla dobrze wychowanych i przede wszystkim majętnych panienek z dobrych domów, która uczy jak tańczyć walca, pić herbatę, być damą i przede wszystkim dobrze wyjść za mąż. Doskonale oddaje klimat tak dobrze znany z powieści Austen czy sióstr Bronte.
Ten sznur konwenansów, podziałów klasowych i uprzedzeń.
Ale oprócz tego mamy również historię przyjaźni, miłości, niespełnionych marzeń i przebaczenia.
Do tego spora dawka magii, czarów, czarnych charakterów i ciemnych mocy.
Całość tworzy całkiem zaskakująco-wciągającą mieszankę. Nie mogłam oderwać oczu od tej książki a strony po prostu przemykały pomiędzy moimi palcami. Pochłaniałam historię Gemmy strona po stronie, coraz bardziej zafascynowana jej przygodami. Już nie mogę się doczekać drugiego tomu...

PS. Wiem, że nie powinno się oceniać książki po okładce, ale nie sposób o niej nie wspomnieć, bo jest fantastyczna:-)

Jestem jak urzeczona. Właśnie skończyłam czytać i dalej czuję się jakbym była w odległym świecie, daleko daleko stąd. Szczerze mówiąc nie spodziewałam się, że ta książka jest aż tak magiczna i wyjątkowa.
Nie tylko daje nam doskonały obraz życia, zachowania i obyczajów XIX-wiecznej Anglii. Mamy tu szkołę z internatem, dla dobrze wychowanych i przede wszystkim majętnych...

Nawet nie zdążyłam dodać tej książki do 'teraz czytanych' po prostu sięgnęłam po nią dziś, zaczęłam czytać...i zapomniałam o Bożym świecie. Sparks ma niesamowitą zdolność opowiadania historii tak pięknych i niesamowitych, że aż bolą. Przepięknie pisze o miłości, nieszablonowo, nie na pokaz, dalekiej o cukierkowatości i wiecznego happy endu, ale jednocześnie takiej, którą każdy (chyba- bo ja na pewno) chciałby przeżyć chociaż raz w życiu, nie ważne w jakim wieku...

Nawet nie zdążyłam dodać tej książki do 'teraz czytanych' po prostu sięgnęłam po nią dziś, zaczęłam czytać...i zapomniałam o Bożym świecie. Sparks ma niesamowitą zdolność opowiadania historii tak pięknych i niesamowitych, że aż bolą. Przepięknie pisze o miłości, nieszablonowo, nie na pokaz, dalekiej o cukierkowatości i wiecznego happy endu, ale jednocześnie takiej, którą...

Zdumiewajace jest to ze w tak niewelu slowach mozna opowiedziec tak urzekajaca i poruszajaca do glebi historie. Przepiekna ksiazka, niezwykle napisana, ta wazna i istotne sprawy nabieraja wiekszego sensu jak sa przekazane jezykiem dziecka w obliczu smierci.

Zdumiewajace jest to ze w tak niewelu slowach mozna opowiedziec tak urzekajaca i poruszajaca do glebi historie. Przepiekna ksiazka, niezwykle napisana, ta wazna i istotne sprawy nabieraja wiekszego sensu jak sa przekazane jezykiem dziecka w obliczu smierci.