Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgnęłam do niej przez przypadek, poleciła mi ja babcia opowiadając kawałek historii.
Historia, w której narratorem jest niespełna sześcioletni chłopiec porusza do głębi, zaskakuje trafnością spostrzeżeń, jednocześnie bawi i prowadzi do łez.
Myślę, żę jej najlepszą renomą jest to, że przerwałam czytanie w pociągu, bo łzy zaczęły mi płynąć, a skończyłam w domu, zanosząc sie płaczem jakbym straciła najlepszego przyjaciela i sama była bohaterem powieści - odczuwała te same emocje, myślała i tęskniła jak Zeze.
Jednego żaluję - że trafiłam na tę ksiażkę dopiero teraz.

Sięgnęłam do niej przez przypadek, poleciła mi ja babcia opowiadając kawałek historii.
Historia, w której narratorem jest niespełna sześcioletni chłopiec porusza do głębi, zaskakuje trafnością spostrzeżeń, jednocześnie bawi i prowadzi do łez.
Myślę, żę jej najlepszą renomą jest to, że przerwałam czytanie w pociągu, bo łzy zaczęły mi płynąć, a skończyłam w domu, zanosząc...

Kiedy pierwszy raz sięgnęłam po tę książkę, byłam oczarowana. Choć... może nie od pierwszej strony ;)
Książka składa się z kilkunastu opowiadań. O czym? O życiu. Jak mówi autorka „Mijam ludzi. Patrzę na nich. Pytam, o której rano wstają, w jaki sposób zarabiają na życie i jaki na przykład jest ich ulubiony deser. A potem o nich myślę. Myślę o nich cały czas. Ponownie widzę ich twarze, ręce, a nawet kolor skarpetek. Myślę o nich godzinami, wręcz latami, a potem, pewnego dnia, próbuję o nich napisać”. Bohaterów poznajemy w bardzo krótkim czasie, autorka przedstawia czytelnikowi fragment ich życia. Część z tego co o nich wiemy pozostaje w sferze naszych domysłów, jakby ukryte za zasłoną mglistej tajemnicy. Bardzo szybko się do nich przywiązujemy. Bawią nas, denerwują. Ale zawsze wzbudzają emocje. Łączy ich poczucie osamotnienia oraz pragnienie miłości.
Gavalda pokazuje nam nie tylko jak świetną jest obserwatorką. Poprzez poszczególne wersy przemawia do nas wrażliwa i empatyczna dusza, swobodnie przelewająca na papier dokładnie to co ma na myśli. Urzeka swoją prostotą. Każde, nawet najkrótsze opowiadanie zwiera w sobie cały kalejdoskop emocji.
Czekamy na happy end.
A ten, jak to w prawdziwym życiu bywa, nie zawsze jest taki jak byśmy chcieli, nie zawsze „happy”. I to właśnie czyni tę książkę tak wyjątkową, sprawiając że pamiętamy o niej na długo po odłożeniu na półkę.
No i tytuł. Tak. Też chciałabym, żeby ktoś gdzieś na mnie czekał...

Kiedy pierwszy raz sięgnęłam po tę książkę, byłam oczarowana. Choć... może nie od pierwszej strony ;)
Książka składa się z kilkunastu opowiadań. O czym? O życiu. Jak mówi autorka „Mijam ludzi. Patrzę na nich. Pytam, o której rano wstają, w jaki sposób zarabiają na życie i jaki na przykład jest ich ulubiony deser. A potem o nich myślę. Myślę o nich cały czas. Ponownie widzę...

Mamy rok 2012. Zmierzch? Kicz i komercha! Beznadzieja! (pominę inne komentarze i opinie, wszak każdy wie z czym Saga się kojarzy).
Kiedy jednak po raz czytałam tę książkę, nie miałam przed oczami Roberta Pattinsona w roli Edwarda oraz otwartych ust Kristen Stewart. W czasach gdy książka była mało znaną, leżącą na półce propozycją dla nastolatek, miała s sobie coś niezwykłego.Pewnie specyficzny klimat. Kolejna lekka historia gdy chcesz odpocząć i nie myśleć. Nigdy nie miała zachwycić krytyków, bo i czym?
Dla nastolatek, by mogły uwierzyć, że nie muszą być gwiazdą liceum by ktoś dostrzegł w nich "to coś". Udowadniała, że nie ważny jest wygląd i opakowanie. Prosty styl, dodatkowy zmiażdżony przez polskiego tłumacza. Trochę przykre.

Mamy rok 2012. Zmierzch? Kicz i komercha! Beznadzieja! (pominę inne komentarze i opinie, wszak każdy wie z czym Saga się kojarzy).
Kiedy jednak po raz czytałam tę książkę, nie miałam przed oczami Roberta Pattinsona w roli Edwarda oraz otwartych ust Kristen Stewart. W czasach gdy książka była mało znaną, leżącą na półce propozycją dla nastolatek, miała s sobie coś...