Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szmira straszna

Szmira straszna

Liczyłem na coś dużo lepszego, i ogólnie całkowicie innego.

Liczyłem na coś dużo lepszego, i ogólnie całkowicie innego.

Jedna z tych książek którą się kocha, lub nienawidzi. Nie ma miejsca na oceny pośrednie. Mnie prywatnie urzekła.

Ależ to ciężka książka, po 50 stronach chciałem ją wyrzucić, po 100 stronach kochałem, i później wielokrotnie to samo. Różnica między grafomanią, a idealnym stylem pisania jest naprawdę cienka. Do mnie Tawrdoch trafił idealnie, i ta książka całkowicie mnie pochłonęła. Główny bohater i wewnętrzna "żółć", która mu towarzyszyła i komentowała jego działania, w tym losy drugoplanowych bohaterów, działa na czytelnika na prawdę mocno.

Mamy tutaj jakąś tam wojnę, która tak naprawdę nie najmniejszego znaczenia. Wojna jest pokazana jako szorstka i prawdziwa - nie jest urzekająca, nie ma w niej nic z honoru i wolności. Wojnę tę opisały nam oczy urodzonego w Polsce Niemca walczącego za Polskę, który został porwany przez okoliczności i ludzi, którzy go otaczali. Nasz bohater nie ma nic wspólnego z heroizmem. I przez całą opowieść szuka odpowiedzi na pytanie: kim Ja tak naprawdę jestem?

Oszałamia, omamia, uzależnia. To jedna z tych pozycji którą ciężko od razu przeczytać w całości, trzeba sobie ją dawkować. Jeśli jednak poświeci się jej wystarczająco dużo czasu i zainteresowanie to, ta książka zmiażdży czytelnika emocjonalnie. Dobre kilka po skończeniu miałem kaca egzystencjalnego.

Jedna z tych książek którą się kocha, lub nienawidzi. Nie ma miejsca na oceny pośrednie. Mnie prywatnie urzekła.

Ależ to ciężka książka, po 50 stronach chciałem ją wyrzucić, po 100 stronach kochałem, i później wielokrotnie to samo. Różnica między grafomanią, a idealnym stylem pisania jest naprawdę cienka. Do mnie Tawrdoch trafił idealnie, i ta książka całkowicie mnie...