Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rozczarowanie - to słowo, które najlepiej oddaje emocje po przeczytaniu ostatniej strony "Początku". Choć mamy tutaj sławnego Roberta Langdona, który już nieraz zabrał nas w pełną zagadek i zagrożeń podróż, choć znów zwiedzamy razem z nim europejskie zabytki, choć u jego boku pojawia się dorównująca mu inteligencją kobieta, a po przeciwnej stronie barykady stoi tajemnicza organizacja religijna, to... brak tutaj napięcia powodującego ciarki na plecach. Wątki historii sztuki, które w poprzednich dziełach Browna były kwintesencją książki, teraz są, bo być muszą - w końcu to opowieść o Langdonie. Nawet starcie z zabójcą, jest jakieś takie...mdłe. Postać genialnego futurysty jest tak plastikowa i pusta, że już więcej ludzkich cech ma stworzona przez niego sztuczna inteligencja. Odpowiedź na odwieczne pytanie ludzkości "Skąd przyszliśmy i dokąd zmierzamy?" jest sztampowa i pojawiła się już w nie jednej książce SF prezentującej wizję przyszłości naszego gatunku. Nie zaskakuje też zakończenie i główny sprawca, bo już mniej więcej w połowie książki można się domyślić, kto za tym wszystkim stoi. Przeczytałam wszystko, co zdarzyło się popełnić Dawno Brownowi i ta książka jest zdecydowanie najgorsza.

Rozczarowanie - to słowo, które najlepiej oddaje emocje po przeczytaniu ostatniej strony "Początku". Choć mamy tutaj sławnego Roberta Langdona, który już nieraz zabrał nas w pełną zagadek i zagrożeń podróż, choć znów zwiedzamy razem z nim europejskie zabytki, choć u jego boku pojawia się dorównująca mu inteligencją kobieta, a po przeciwnej stronie barykady stoi tajemnicza...

Siódmy tom Miecza Prawdy to całkiem nowa historia, choć nawiązująca do poprzednich części. Tym razem Richarda i Kahlan spotkamy dopiero u kresu podróży, a dramatyczne losy świata poniosą potomkowie Rahla Posępnego, którym przeznaczenie odmówiło magicznej iskry. Choć historia i przeciwności z jakimi muszą się stykać Lord Rahl i Matka Spowiedniczka sprawiają, że z zaciekawieniem śledzi się rozwój wypadków dotyczących tej pary, to jednak po piątej części człowiek jest już znużony. Kolejne wydarzenia zbudowane na schemacie: zaistnienie problemu, zdobycie szczątkowych informacji, odwołanie do kolejnego prawa magii i rozwiązanie, które prowadzi do jeszcze większych tarapatów - nie zaskakują już tak jak w początkowych tomach. Przyznać trzeba, że Nadzieja Pokonanych oderwała się od tej sztampy. Po znudzeniu jakie odczułam odkładając "Duszę Ognia" szósty tom tchnął we mnie nadzieję, że może autor ma jeszcze coś w zanadrzu. Całe szczęście T.Goodkind w siódmej części wpadł na pomysł opowiedzenia historii z perspektywy nowych bohaterów. Odświeżyło to historię i nadało jej nowej lekkości. Dla osób, które zaczną przygodę z "Mieczem Prawdy" od tego tomu będzie to na pewno ciekawe doświadczenie, a zakończenie okaże się całkowicie zaskakujące.

Siódmy tom Miecza Prawdy to całkiem nowa historia, choć nawiązująca do poprzednich części. Tym razem Richarda i Kahlan spotkamy dopiero u kresu podróży, a dramatyczne losy świata poniosą potomkowie Rahla Posępnego, którym przeznaczenie odmówiło magicznej iskry. Choć historia i przeciwności z jakimi muszą się stykać Lord Rahl i Matka Spowiedniczka sprawiają, że z...

Kto jest głównym bohaterem tej książki? Tytuł wskazywałby, że pies, ale taka odpowiedź nie oddaje istoty sprawy. Głównym bohaterem jest potwór. Potwór zaniedbania i ignorancji dorosłych, którego ofiarą padają niewinne istoty. Książka pokazująca jak niewiele trzeba, żeby proza zwykłego życia zmieniła się w film grozy, którego bohaterem może mimowolnie stać się każdy.

Była to moja pierwsza książka Kinga, która mocno zraziła mnie do tego autora. Czytając ją miałam wrażenie, że albo autor początkowo miał całkiem inny pomysł na historię, ale ostatecznie wyszło mu to co wyszło, albo nad tekstem usiadł ktoś z nożyczkami i powycinał niektóre wątki. Ogrom nazwisk i faktów, które okazują się bez znaczenia dla opowieści i fabuły. Fani autora może zlinczują mnie za tak negatywną opinię, ale nie pamiętam kiedy tak bardzo męczyłam się z książką. Dlatego serdecznie odradzam ją jako pierwszy kontakt z twórczością Kinga, być może dla osób, które pisarz już wciągnął w swój świat, będzie to nie lada gratka, ale Ci, którzy go nie poznali raczej po lekturze "Cujo" nie polubią jego twórczości. Zresztą nie jest to "klasyczny King", więc jeśli ktoś chce poznać tego pisarza, powinien zacząć od jego sztandarowych dzieł.

Kto jest głównym bohaterem tej książki? Tytuł wskazywałby, że pies, ale taka odpowiedź nie oddaje istoty sprawy. Głównym bohaterem jest potwór. Potwór zaniedbania i ignorancji dorosłych, którego ofiarą padają niewinne istoty. Książka pokazująca jak niewiele trzeba, żeby proza zwykłego życia zmieniła się w film grozy, którego bohaterem może mimowolnie stać się każdy.

Była...