Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po lekturze stu stron straciłem cierpliwość. Przeskoczyłem o prawie drugie tyle w poszukiwaniu czegokolwiek, co zrekompensowałoby poczucie straconego czasu. Nic nie znalazłszy, wystawiłem tytuł na sprzedaż.

Po lekturze stu stron straciłem cierpliwość. Przeskoczyłem o prawie drugie tyle w poszukiwaniu czegokolwiek, co zrekompensowałoby poczucie straconego czasu. Nic nie znalazłszy, wystawiłem tytuł na sprzedaż.

Mimo iż debiut prozatorski Hanksa przez większość portali, pism i innych dostarczycieli recenzji został uznany za odkrycie i nie sposób było natrafić na choćby jedną negatywną opinię, po przeczytaniu całości pozostawia pewien niesmak. Część tekstów - i myślę, że nie jestem w tym przekonaniu osamotniony - nie powinna ujrzeć światła dziennego (chociażby: "Oto refleksje mojego serca", "Zatrzymajcie się u nas", czy kończące zbiór: "Miejskie sprawy. Wasza Ewangelistka Esperanza" oraz "Steve Wong jest doskonały"). W kontrze wobec tego co powyżej, muszę przyznać, że są w tym zbiorze dwie perełki. Dla mnie są nimi następujące po sobie "Witaj na Marsie" oraz "Miesiąc na ulicy Greene". Te dwa teksty z powodzeniem mogłyby się stać częścią obszerniejszej historii i najlepiej prezentują potencjał autora. Co do reszty - jak wyżej. Myślę, że z publikacją pisarskich szlifów Hanksa zwyczajnie się pospieszono. Tak czy inaczej, dobrze będzie śledzić jego dalsze poczynania w tej dziedzinie.

Mimo iż debiut prozatorski Hanksa przez większość portali, pism i innych dostarczycieli recenzji został uznany za odkrycie i nie sposób było natrafić na choćby jedną negatywną opinię, po przeczytaniu całości pozostawia pewien niesmak. Część tekstów - i myślę, że nie jestem w tym przekonaniu osamotniony - nie powinna ujrzeć światła dziennego (chociażby: "Oto refleksje...

"Dziewczyna z poczty" jest niezwykle trudno dostępną pozycją wydawniczą (której wznowienia najprawdopodobniej już w Polsce nie będzie, jak usłyszałem od przedstawicielstwa W.A.B.), lecz choć dotarcie do niej wymaga pewnej dozy wysiłku oraz wytrwałości, zdecydowanie warta jest przeczytania. Unikalność tej książki opiera się na języku, jakim operuje autor oraz na obumarłej już, a zachowanej na kartach książki, obyczajowości ludzi ubiegłego stulecia. Dziwne, że twórczość Zweiga nie przyjęła się w kraju, w którym bez problemów można zakupić Manna, czy Kunderę, a których styl wydaje się blednąć w zestawieniu z austriackim pisarzem.
"Dziewczyna z poczty" jest przemianowaną na realistyczną modłę historią kopciuszka. Urzędniczka pocztowa otrzymuje zaproszenie na pobyt w Alpach od opływającej w luksusy ciotki. Przez krótki pobyt w kurorcie górskim zaznaje wszystkich, nieznanych jej dotąd uciech życia. Na tym jednak - niejako wbrew Disneyowskiej bajce - nie kończy się historia młodej Austriaczki. Musi stawić czoła traumie wynikającej z bolesnego powrotu na stare śmieci; trafia bowiem z blasku reflektorów wprost do zatęchłej, zapomnianej przez Boga wiochy i nie wie co ze sobą począć. Tak w skrócie prezentuje się fabuła tejże książki, która okraszona jest, modnym w tamtym czasie, pogłębionym psychologizmem postaci. Na porządku dziennym są tu zatem wewnętrzne dialogi bohaterów. Pikanterii dodaje fakt, iż książka ta nie została przez Zweiga ukończona. W moim odczuciu jest to kawał naprawdę dobrej powieści, a przy tym rodzaj ciekawostki literaturoznawczej.

"Dziewczyna z poczty" jest niezwykle trudno dostępną pozycją wydawniczą (której wznowienia najprawdopodobniej już w Polsce nie będzie, jak usłyszałem od przedstawicielstwa W.A.B.), lecz choć dotarcie do niej wymaga pewnej dozy wysiłku oraz wytrwałości, zdecydowanie warta jest przeczytania. Unikalność tej książki opiera się na języku, jakim operuje autor oraz na obumarłej...