Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Knucie, ignorowane początkowo intrygi, znudzenie, wściekłość, duchota, lekceważenie, wyzysk, zakazana przyjaźń, małostkowe uczucie, wilgoć - to pierwsze skojarzenia z „Birmańskimi dniami”, jakie pojawiają nie w mojej głowie.
W tle urzeka, a zarazem męczy zmienna pogoda - raz palące słońce, raz deszcze przypominające raczej wodę płynącą z wodospadu, niż typową burzę i wiecznie towarzysząca każdemu oddechowi duchota, która prowadzi do istnej powodzi potu. Trudno też nie wzdrygnąć się, wyobrażając sobie smak mdłych potraw i ciepłych napojów🤢. W zaroślach dżungli czai się bunt. Do tego tubylcy, ze swoją służalczością oraz panowie świata, patrzący na każdego z góry, z drinkiem, który od rana nie opuszcza ich rąk - po prostu nie wypada im zachowywać się inaczej niż tępy buc. Urodzenie zdecydowanie im na to nie pozwala. W końcu w Kayauktad utrzymują jedyny klub, w którym członkami są jedynie biali ludzie.
W tym wszystkim na pierwszy plan wysuwa się Flory. Człowiek z blizną, który w niczym nie przypomina Tonego Montany😜
Sam zdaje sobie sprawę z tego, że odwagi ma w sobie tyle co mysz spotykająca na swej drodze kota, kompleksy budzi w nim rzeczona blizna na policzku, z którą zmaga się od urodzenia. W swoim inwentarzu ma dwóch służących, budzącą oburzenie i niesmak jego rodaków przyjaźń z tubylcem, kochankę, której obecność również nie powoduje szacunku wśród śmietanki towarzyskiej oraz gromadzoną latami frustrację i samotność. Życie wydaje mu się miałkie i pozbawione sensu, znajomych anglików i ich rozmówki o niczym doprowadzają go do szewskiej pasji, ale, żę nie lubi kłótni, wszystko tłumi w sobie. Największe marzenie - poznać kogoś z kim będzie mógł dzielić wspomnienia, omawiać książki, dyskutować. Niby nic wybujałego, a jednak nieco przerasta możliwości Kayauktada.
Oprócz Flory’ego śledzili U Po Kina - dostojnika tubylczego, który doskonale zdaje sobie sprawę, za jakie sznurki należy pociągnąć, aby wznieść się wyżej w hierarchii urzędniczej, uzyskać upragnione zaszczyty i zapewnić sobie elegancką reinkarnację. Bohater cierpliwy i uważny, a przy tym bezlitosny.
Na dokładkę panna Elizabeth - zagorzała przeciwniczka literatury i sztuki, miłośniczka umięśnionego ciała i dostatku. Znana też, jako wielka pomyłka w życiu głównego bohatera.

Orwell z właściwą sobie precyzją i wrażliwością kreśli ówczesny świat uścisku dokonywanego na skolonizowanych obszarach, obnaża obłudę swoich rodaków, wskazuje również na przywary tubylców. Czuć, że drażni go ich poddańczość i brak motywacji do walki, choć nie odmawia im przebiegłości. Autor wskazuje również na rynek matrymonialny, który poniekąd przypominał licytację na targowisku. Nie zapomina też o polityce. Dużo miejsca poświęca nierówności i niczym nieuzasadnionej nienawiści do rdzennych mieszkańców opisywanego miejsca oraz samotności. W końcu to strach przed jej działaniem prowadzi do takiego, a nie innego końca „Birmańskich dni”.
Jest to książka, którą warto przeczytać. Mnie oczarowała bogactwem konfliktów, doświadczeń głównych bohaterów, aktualnością niektórych problemów oraz siłą z jaką Orwell potrafi ukazać klimat panujący w Kayauktada. Kolejne strony przypominają sceny z filmu, który szybko się kończy, ale na długo pozostaje w pamięci.

Knucie, ignorowane początkowo intrygi, znudzenie, wściekłość, duchota, lekceważenie, wyzysk, zakazana przyjaźń, małostkowe uczucie, wilgoć - to pierwsze skojarzenia z „Birmańskimi dniami”, jakie pojawiają nie w mojej głowie.
W tle urzeka, a zarazem męczy zmienna pogoda - raz palące słońce, raz deszcze przypominające raczej wodę płynącą z wodospadu, niż typową burzę i...

Książka, która budzi wiele spostrzeżeń, wciąga w świat osoby, która próbuje sobie radzić z traumą, okraszona gorzkim humorem, fantastycznym światem, który pozornie stanowi lek, odskocznię do tego, czego już z głowy nie da się wyciągnąć, nawet na innej planecie. Czyta się ją szybko, co nie jest w tym przypadku takie dobre, bo zostawia w głowie natężenie myśli, które wybuchają raz za razem. Z tego powodu szybko do niej wrócę. Na spokojnie. Moje pierwsze spotkanie z Vonnegutem. Na pewno nie ostatnie.

Książka, która budzi wiele spostrzeżeń, wciąga w świat osoby, która próbuje sobie radzić z traumą, okraszona gorzkim humorem, fantastycznym światem, który pozornie stanowi lek, odskocznię do tego, czego już z głowy nie da się wyciągnąć, nawet na innej planecie. Czyta się ją szybko, co nie jest w tym przypadku takie dobre, bo zostawia w głowie natężenie myśli, które...

Ironiczne poczucie humoru, tajemnicze zabójstwo, gra pozorów... tej książki się nie czyta, ją się pożera :)

Ironiczne poczucie humoru, tajemnicze zabójstwo, gra pozorów... tej książki się nie czyta, ją się pożera :)