Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękna okładka, ogromna kampania reklamowa. Ciężko było nie natknąć się na tę książkę gdzieś w przestrzeni internetowej. Muszę przyznać, że i na mnie to podziałało, nie mogłam się doczekać aż po nią sięgnę, intrygowała mnie. Teraz jestem świeżo po przeczytaniu jej i… kompletnie nie wiem, co o niej myśleć. Była dla mnie zimna, odległa, intymna. Dynamika związku między Marianne i Connellem była dla mnie bardzo dziwna i obca. I często irytowałam się ich zachowaniem. Czasem chciałam nimi potrząsnąć i powiedzieć “zachowujcie się jak normalni ludzie!”. No właśnie - normalni ludzie. Bohaterzy na pewno nimi nie byli, choć oboje bardzo tego chcieli. I śledzimy ich, zagubionych, próbujących się wpasować. Ale zaraz, to brzmi jakby książka mi się bardzo podobała. Nie jest to, niestety, prawda i myślę, że zawiniły tu głównie moje wysokie oczekiwania. W trakcie czytania książki zaczęłam wręcz zastanawiać się, czy nie oceniłabym jej jeszcze gorzej, gdyby miała brzydszą okładkę. Niekonwencjonalny sposób zapisu dialogów, to jak bardzo nie potrafiłam czasem zrozumieć decyzji bohaterów - to wszystko razem sprawiło, że “Normalnych ludzi” oceniam na 6.

Piękna okładka, ogromna kampania reklamowa. Ciężko było nie natknąć się na tę książkę gdzieś w przestrzeni internetowej. Muszę przyznać, że i na mnie to podziałało, nie mogłam się doczekać aż po nią sięgnę, intrygowała mnie. Teraz jestem świeżo po przeczytaniu jej i… kompletnie nie wiem, co o niej myśleć. Była dla mnie zimna, odległa, intymna. Dynamika związku między...

Ta książka jest...dobra. Dobry jest styl pisania autorki. Dobra jest fabuła. Postacie też są dobrze skonstruowane. Sam motyw powieści także wydaje mi się bardzo ciekawy. Jednak czegoś “Muzie” brakuje i nawet ciężko mi powiedzieć czego, kiedy przecież wszystko było w niej poprawne. Może to wina bohaterów, którzy - jak ktoś tutaj trafnie określił - byli mało angażujący. Wydawali mi się wręcz chłodni i nieprzystępni - po przeczytaniu powieści miałam wrażenie, że w ogóle nie zdążyłam ich poznać, nie zgłębiłam ich charakterów. Nie czułam ich emocji, niespecjalnie im kibicowałam; byli dla mnie tylko fikcyjnymi postaciami na kartkach papieru - nawet Izaak Robles, który miał być buńczucznym artystą, czy utalentowana Odelle, która przypłynęła z Trynidadu zapowiadali się na genialne i złożone postaci, a pozostali beznamiętni, nieciekawi i płascy. Mam wrażenie, że sama fabuła także nie została w pełni rozwinięta (szczególnie motyw hiszpańskiej wojny domowej) a opisy, mimo że momentami bardzo ładne, nużyły mnie.
Wszystko to - fabuła, postaci, opisy - świetnie przedstawiają się w teorii, ale niestety mniej w praktyce. Moim zdaniem potencjał nie został wykorzystany; “Muza” mogła być wybitna, a jest jedynie dobra.

Ta książka jest...dobra. Dobry jest styl pisania autorki. Dobra jest fabuła. Postacie też są dobrze skonstruowane. Sam motyw powieści także wydaje mi się bardzo ciekawy. Jednak czegoś “Muzie” brakuje i nawet ciężko mi powiedzieć czego, kiedy przecież wszystko było w niej poprawne. Może to wina bohaterów, którzy - jak ktoś tutaj trafnie określił - byli mało angażujący....