Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W ramach osobistej refleksji sądzę, iż pod miano „sztuki” można podciągnąć wszystko to, co oddziałując na nas wywołuje określone emocje, (jakiekolwiek by one nie były). Lecz każdy człowiek zawiera w sobie pewien poziom absurdu, który jest w stanie przyswoić. Więc, gdy granica owej absorpcji zostanie przekroczona momentalnie przestaje postrzegać się coś w kanwach sztuki, a zaczyna dopatrywać się w danym tworze dzieła wariata bądź dewianta.
Sądziłam, że tak właśnie spojrzę na „Szewców” Witkacego. Jednak ku memu zaskoczeniu, nie przekroczył on u mnie tej granicy w tak znacznym stopniu, jak przypuszczałam. Choć mimo wszystko bardziej doceniam wartość merytoryczną tego utworu, niż jego formę, bez której to Witkiewicz nie byłby wszakże Witkiewiczem, a która to jednak była dla mnie wysoce nieapetyczna.

W ramach osobistej refleksji sądzę, iż pod miano „sztuki” można podciągnąć wszystko to, co oddziałując na nas wywołuje określone emocje, (jakiekolwiek by one nie były). Lecz każdy człowiek zawiera w sobie pewien poziom absurdu, który jest w stanie przyswoić. Więc, gdy granica owej absorpcji zostanie przekroczona momentalnie przestaje postrzegać się coś w kanwach sztuki, a...

W pełni podziwiam autora za jego nieprzeciętną wyobraźnię i trafne uwagi względem ludzkiej natury. Światy, które kreuje Grzędowicz są nieodmiennie oryginalne, chodź dotykają podwórka przeciętnego człowieczka. Czuć, iż tworzenie powieści wychodzi od niego w sposób całkowicie niewymuszony. Jest to typ pisarza, który doskonale wie czego chce od własnych książek. Przekuwa on swój światopogląd na niesztampowe historie, pakując je przy tym w kunsztowne, jeśli chodzi o warsztat pisarski, opakowanie.
"Klub Absolutnej Karty Kredytowej" był przekombinowany i przez to nijaki; w ogóle mi się nie podobał, ale już reszta opowiadań okazała się być w porządku.
"Wiedźma i wilk" złamało mi serce, a "Czarne motyle" - majstersztyk.

W pełni podziwiam autora za jego nieprzeciętną wyobraźnię i trafne uwagi względem ludzkiej natury. Światy, które kreuje Grzędowicz są nieodmiennie oryginalne, chodź dotykają podwórka przeciętnego człowieczka. Czuć, iż tworzenie powieści wychodzi od niego w sposób całkowicie niewymuszony. Jest to typ pisarza, który doskonale wie czego chce od własnych książek. Przekuwa on...

Tak oto kończy się moja wielka sympatia względem Geralta, a zaczyna okres, gdzie wiedźmin permanentnie mnie irytuje i niestety z doświadczenia wiem, że sytuacja ta nie prędko ulegnie zmianie. Na szczęście owa cześć sagi przynosi ze sobą postacie, takie jak Milva czy Regis oraz przybliża personę Cahira, którzy to w moim skromnym panteonie stanowią Świętą "Wiedźmińską" Trójcę.
Doskonała cześć; jedna z bardziej humorystycznych, pomimo iż w dominującej mierze skupia się na coraz bardziej zagmatwanej sytuacji politycznej i próbach odnalezienia się poszczególnych postaci w powszechnie szerzącym się bałaganie.

Tak oto kończy się moja wielka sympatia względem Geralta, a zaczyna okres, gdzie wiedźmin permanentnie mnie irytuje i niestety z doświadczenia wiem, że sytuacja ta nie prędko ulegnie zmianie. Na szczęście owa cześć sagi przynosi ze sobą postacie, takie jak Milva czy Regis oraz przybliża personę Cahira, którzy to w moim skromnym panteonie stanowią Świętą "Wiedźmińską"...