Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jestem w stanie ocenić tej pozycji, bo tego zwyczajnie nie da się czytać. Treść wydaje się dobra, ale niestety wydawca postanowił zaoszczędzić i książka nie przeszła ani przed redakcję. W rezultacie jest pełna błędów językowych.

Na każdej stronie pojawiają się kwiatki w postaci "poziomu czczości", "ludzi w komie" i "obłożonych oskrzeli". Moim osobistym faworytem jest fragment o włosie, który wyrastał autorowi z mózgu.

Bardzo poważnie zastanawiam się, czy osoby, które wystawiają tej książce pozytywne recenzje w ogóle ją czytały. Dziwnie wątpię.

Ogólnie jest mi bardzo przykro, bo to mogłaby być naprawdę wspaniała lektura, gdyby wydawca zainwestował w korektę...

Naprawdę wstyd.

Nie jestem w stanie ocenić tej pozycji, bo tego zwyczajnie nie da się czytać. Treść wydaje się dobra, ale niestety wydawca postanowił zaoszczędzić i książka nie przeszła ani przed redakcję. W rezultacie jest pełna błędów językowych.

Na każdej stronie pojawiają się kwiatki w postaci "poziomu czczości", "ludzi w komie" i "obłożonych oskrzeli". Moim osobistym faworytem jest...

Uwielbiam "Bogów, honor i Ankh Morpork", deszcz słoni (a właściwie jednego), deszcz sardynek (w puszkach) i deszcz deszczu, a także Dregów, ciekawe mątwy i regiment jego łaskawości sir Samuela Vimesa.

W przeciwieństwie do większosci książek Pratchetta ta stanowi nie tylko doskonałą satyrę, przedstawiającą w krzywym zwierciadle ludzkie słabości, ale posiada także ciekawą i zaskakującą akcję. Terry Pratchett z lekkim przymrużeniem oka i pobłażliwym uśmiechem na ustach, wyjaśnia nam, dlaczego tak naprawdę wybuchają wojny, jak kształtuje się międzynarodowa polityka i dlaczego tam, gdzie króluje ignorancja i chciwość, potrzeby zwykłych ludzi się nie liczą.

A wszystko to na tle śledztwa prowadzonego przez Samuela Vimesa, którego celem jest wykrycie i powstrzymanie przestępców winnych największej z możliwych zbroni - wojnie.
Gorąco polecam!

Uwielbiam "Bogów, honor i Ankh Morpork", deszcz słoni (a właściwie jednego), deszcz sardynek (w puszkach) i deszcz deszczu, a także Dregów, ciekawe mątwy i regiment jego łaskawości sir Samuela Vimesa.

W przeciwieństwie do większosci książek Pratchetta ta stanowi nie tylko doskonałą satyrę, przedstawiającą w krzywym zwierciadle ludzkie słabości, ale posiada także ciekawą i...

Jedna z gorszych książek Pratchetta. Błyskotliwa i zabawna, ale na dłuższą metę dość męcząca. Nie mogę powiedzieć, że w ogóle mi się nie podobała, ale nie czytałam jej z zapartym tchem. Polecam miłośnikom dobrej satyry, natomiast odradzam osobom, które lubią szybką, wciągającą i nieprzywidywalną akcję, bo "Muzyka duszy" charakteryzuje się przerostem treści nad formą. Jest dość interesująca, ale brakuje jej - nomen omen - duszy,

Jedna z gorszych książek Pratchetta. Błyskotliwa i zabawna, ale na dłuższą metę dość męcząca. Nie mogę powiedzieć, że w ogóle mi się nie podobała, ale nie czytałam jej z zapartym tchem. Polecam miłośnikom dobrej satyry, natomiast odradzam osobom, które lubią szybką, wciągającą i nieprzywidywalną akcję, bo "Muzyka duszy" charakteryzuje się przerostem treści nad formą. Jest...