Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hazel jest niby "typową" nastolatką chorą na raka. Pogodzoną ze swoim losem, buntowniczo nastawioną do śmierci. A Augustus... niesamowicie przystojny, z seksowną protezą zamiast nogi i na dodatek od samego początku zwraca uwagę na Hazel. To oczywiste, że coś MUSI sie narodzić z takowej znajomości. I owszem. Ich miłość jest naturalna, piękna, cudowna w swej prostocie i zdecydowanie nie przesłodzona. To nie jest smutna historia. To nie jest opowieść o chorobie i śmierci. To obraz wzajemnego wsparcia i ukazania, że śmierć to tylko fizyczna zmiana stanu, która nie stanowi żadnej bariery w obliczu miłości. Piękne.

Hazel jest niby "typową" nastolatką chorą na raka. Pogodzoną ze swoim losem, buntowniczo nastawioną do śmierci. A Augustus... niesamowicie przystojny, z seksowną protezą zamiast nogi i na dodatek od samego początku zwraca uwagę na Hazel. To oczywiste, że coś MUSI sie narodzić z takowej znajomości. I owszem. Ich miłość jest naturalna, piękna, cudowna w swej prostocie i...

Jakie jest dziedzictwo?
Może najpierw należałoby zacząć, że jest to jedna z tych książek, po której przeczytaniu odczuwa się (a przynajmniej ja) wielką pustkę. Gdy dochodzi się do epilogu ma się nieodparte wrażenie, że to zdecydowanie nie jest jeszcze koniec. Czytam kolejny raz, następny i jeszcze jeden. Treść epilogu nie uległa zmianie, a ja nadal tkwię w martwym punkcie spoglądając w ścianę. To koniec TEGO tomu.
A więc jakie jest? Bardziej zróżnicowane niż pierwsza część sagi. Zmusza nas, abyśmy wspólnie z Allie podejmowali słuszne decyzje, a tych okazji jest naprawdę sporo. Nie chodzi tu jedynie o wybór pomiędzy dwoma zakochanymi w niej chłopakami. Wydaje mi się nawet, że jest to jeden z mniejszych problemów. Co ma zrobić główna bohaterka, jeżeli każdy jej dzień przepełniony jest strachem? Jeżeli w każdej chwili na teren szkoły może wtargnąć któryś z ludzi Nathaniela i zaciągnąć do swojego taboru?
Allie rozpoczyna naukę w Nocnej Szkole. To dzięki zdobytym tam umiejętnościom uratuje życie swoje, jak i jednego ze swoich przyjaciół. Jednak czy okaże się wystarczająco silna?
„Dziedzictwo” zrobiło na mnie tak ogromne wrażenie, że pewnie nie będę mogła się otrząsnąć przez najbliższy tydzień. Z utęsknieniem czekam na kolejną część (luty!) i polecam tą książkę wszystkim miłośnikom trójkątów miłosnych, zabójstw, nibezpieczeństwa i nie tylko!

Jakie jest dziedzictwo?
Może najpierw należałoby zacząć, że jest to jedna z tych książek, po której przeczytaniu odczuwa się (a przynajmniej ja) wielką pustkę. Gdy dochodzi się do epilogu ma się nieodparte wrażenie, że to zdecydowanie nie jest jeszcze koniec. Czytam kolejny raz, następny i jeszcze jeden. Treść epilogu nie uległa zmianie, a ja nadal tkwię w martwym punkcie...

Oh, nic dodać, nic ująć.

Oh, nic dodać, nic ująć.