Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przystępnie napisana historia największych plag jakie dotknęły ludzkość oraz krótka opowieść o tym, jak sobie z nimi radzono. Wbrew pozorom - przyjemna lektura. Brakowało trochę większej ilości suchych faktów, ale po te można zawsze sięgnąć już po lekturze tej konkretnie pozycji.

Przystępnie napisana historia największych plag jakie dotknęły ludzkość oraz krótka opowieść o tym, jak sobie z nimi radzono. Wbrew pozorom - przyjemna lektura. Brakowało trochę większej ilości suchych faktów, ale po te można zawsze sięgnąć już po lekturze tej konkretnie pozycji.

Nieczęsto zdarza mi się stwierdzić, że książka wypada gorzej niż ekranizacja. A jednak. Może miałam zawyżone oczekiwania - film był lekki, przyjemny, a Meryl Streep w roli Mirandy - fenomenalna. Zaś książka okazywała się momentami (albo i częściej) nudna, banalna, żeby nie powiedzieć irytująca.
Fajnie było to przeczytać z ciekawości, jednak w tym wypadku pozostanę fanką filmu, nie książki. Raczej nie sięgnę po nią ponownie.

Nieczęsto zdarza mi się stwierdzić, że książka wypada gorzej niż ekranizacja. A jednak. Może miałam zawyżone oczekiwania - film był lekki, przyjemny, a Meryl Streep w roli Mirandy - fenomenalna. Zaś książka okazywała się momentami (albo i częściej) nudna, banalna, żeby nie powiedzieć irytująca.
Fajnie było to przeczytać z ciekawości, jednak w tym wypadku pozostanę fanką...

Saga Wiedźmińska została ukończona już spory kawałek czasu temu, jednak A. Sapkowski postanowił dopisać do cyklu jeszcze jedną część. Część nie będącą ani prequelem, ani kontynuacją, została sprytnie wpleciona w środek wydarzeń, jednocześnie nie wpływając na dalej posunięte w fabule wcześniej wydane tomy. Co się w "Sezonie Burz" zaczęło, w "Sezonie Burz" zostało zakończone. Pomysł ciekawy, trzeba przyznać. Pytanie tylko - po co?
Autor sam sobie ustawił poprzeczkę wysoko. Jako fanka cyklu o Geralcie z Rivii zasiadłam do lektury ze sporą dozą ciekawości, po cichu licząc na coś dorównującego całej sadze. I dostałam Wiedźmina, pogromcę potworów z parą mieczy na plecach, z jego zakochanym w sobie i swej sztuce przyjacielem Jaskrem, dostałam czarodziejki, równie piękne co tajemnicze, dostałam zadufanych w sobie czarodziejów, skorumpowanych urzędników, butnych monarchów, cały wachlarz opryszków i potworów. Kilka problemów, trochę trupów, heroizm i okrucieństwo, iście wiedźmińskie poczucie humoru...Pozornie wszystko na swoim miejscu.
Niestety, spomiędzy tych elementów wieje... Nudą. Jest to pierwszy tom, podczas czytania którego czułam momentami znużenie. Akcja wyraźnie straciła na tempie, opisom brakuje dynamizmu i "pazura". Jest poprawnie, aż za bardzo. Wiedźmina kochałam za nieprzewidywalność, w tej chwili Geralt robi po prostu to, co powinien. Dostaje zlecenie, wpada w kłopoty, wychodząc z nich wpada w jeszcze większe. Jak żabka przeskakuje z jednego problemu na drugi, zręcznie wychodząc z każdego poprzedniego. Po drodze prześlizguje się przez łóżka pięknych kobiet i zostawia za sobą ślad z trupów tych, którzy próbowali stanąć mu na drodze. Został wprowadzony tu pewien schemat, który troszeczkę razi i odbiera czytelnikowi radość wynikającą z niepewności w jaki sposób potoczą się wydarzenia. Schemat pt. problem - szybkie rozwiązanie, z którego wynika kolejny problem... I tak kilka razy. Sapkowski miał dobre pomysły fabułę, ale odnoszę wrażenie, że zabrakło mu miejsca by wszystkie rozwinąć, więc je streścił.
"Sezon Burz" nie jest złą książką. To poprzednie tomy kładą cień na swej młodszej siostrze. Jest to część warta przeczytania, ale jako ciekawostka, sympatyczne nawiązanie do sagi ale stojące nieco obok, nie wchodzące w skład całości.

Saga Wiedźmińska została ukończona już spory kawałek czasu temu, jednak A. Sapkowski postanowił dopisać do cyklu jeszcze jedną część. Część nie będącą ani prequelem, ani kontynuacją, została sprytnie wpleciona w środek wydarzeń, jednocześnie nie wpływając na dalej posunięte w fabule wcześniej wydane tomy. Co się w "Sezonie Burz" zaczęło, w "Sezonie Burz" zostało zakończone....