„Sezon na ptaszka”, bo o nim będzie mowa, ma w sobie właśnie te nuty. Już od pierwszych stron wciąga bez litości, otwierając świat, w którym pełno jest mniejszych i większych obrazów wspaniałości. Niewielkie miasteczko Bellone kryje w sobie wiele historii. Małych i dużych tajemnic, które otwierają swoje podwoje z każdą stroną. Energia miesza się tu z ekscentrycznością, niepozorne sytuacje przybierają rangę wielkich wydarzeń.

Czytając książkę Andrei Vitaliego czułem się, jakbym siedział w wygodnym fotelu. Przebywał w miejscu, które dobrze znam, czuję jego klimat i mogę się nim rozkoszować. Poznawanie losów, postaci, które tworzą te mieścinę przynosiło mi wielką przyjemność. Całość wprost pęcznieje od charakterystycznych person, którym w sukurs idą niecodzienne sytuacje. Wiele wcieleń żony burmistrza, gołąb, który zagraża życiu i zdrowiu, czy zagadka czarnej ręki, to tylko garść przykładów na pozornie uśpioną, ale w gruncie rzeczy tętniącą życiem społeczność.

Łakomstwo, to słowo chyba najlepiej oddaje moje obcowanie z tą pozycją. Ile bym nie przeczytał, tyle było zbyt mało. Setki stron zdawały się być dziesiątkami. Rzeczywistość naszpikowana realizmem magicznym od razu złapała mnie w swoje sidła i nie miałem zamiaru mieć jej tego za złe. Syndrom jeszcze jednego rozdziału jest tu niezmiernie silny. Jeśli więc czas nie jest waszym sprzymierzeńcem zastanówcie się dwa razy, zanim zdecydujecie się na tę przygodę.

Cóż mówić więcej, co najważniejsze zostało powiedziane. Sezon na ptaszka, to moje klimaty, którym oddałem się w pełni. Otoczeniu wyciętym z filmów Tornatore, tak samo wypełnionym atmosferą bajkowości, zaskakujących problemów i niecodzienności za każdym rogiem. Jeżeli przemawia do was taka koncepcja, sięgnięcie po książkę Andrei Vitaliego będzie wspaniałym pomysłem. W innym wypadku również zalecam danie szansy. Takiej niezobowiązującej, a jednocześnie smakowitej i sycącej humorem pozycji wypada się przynajmniej przyjrzeć.

Patryk Rzemyszkiewicz