„Szkice z życia” to zbiór opowiadań, których autorami są blogerzy. Pewnie część z Was ich zna, podziwia, szanuje i czytuje. Ja miałem okazję zapoznać się z ich twórczością po raz pierwszy. Co więcej, w dawce uderzeniowej, gdyż lektura tylu opowiadań dostarcza naprawdę „kopa” emocjonalnego. Na dodatek, ich tematyczne zróżnicowanie, które nie pozwala się nudzić, sprawia, iż z ciekawością, graniczącą wręcz z niezdrową fascynacją, czekamy na kolejną opowieść. Bo cóż może nas bardziej interesować niż tragedie i radości innych ludzi? A to jest właśnie ta „siła sprawcza”, którą blogerzy przelali na e-papier.

Kobiety piszą o miłości; mężczyźni wolą „twarde” opowieści. Takie wrażenie towarzyszy przez cały czas obcowania z tym e-bookiem. Na dodatek, tej miłości – niespełnionej, szczęśliwej czy tragicznej – jest dużo, bardzo dużo. To z pewnością już na wstępie zawęża grono odbiorców. Ale czy na pewno? Ja, samiec, mimo całkowitego oddania książkom mrocznym i krwawym, czytałem te wszystkie opowieści z (to nie recenzencka przesada) wypiekami na twarzy. Czemu? Bo, powtórzę raz jeszcze, tak niesamowita dawka emocji, która tkwi w każdym, lepszym czy gorszym opowiadaniu, sprawia, że nawet największy macho zaczyna inaczej patrzeć na świat. A przynajmniej ten, którego wrażliwość jest nieco większa niż poziom własnego ego.

Naprawdę trudno jest opisać każde z opowiadań – o poszukiwaniu idealności, o tajemniczym lustrze, o śmierci na misji w Iraku, o dzieciach i strachu przed nimi lub o nie. A takie tematy, od prozaicznie codziennych, do magicznie tajemniczych, dominują w tej antologii. Jak wspominałem – nie jestem znawcą i wielbicielem blogów. Nie lubię czytać o problemach (choć pojęcie empatii jest mi znane) innych. Lecz mimo to, zapamiętałem dwa niesamowite opowiadania – „Kobieta, którą nigdy nie będę” oraz „Powrót ojca”. Pierwsze – o poszukiwaniu siebie przez pryzmat innych, o szukaniu Boga, o zagubieniu – urzekło mnie kunsztem pisarskim i niewymuszoną „prawdziwością”. Drugie, mówiące o stracie żony i kilkuletniej córki, wywołało suchość w ustach i pieczenie pod powiekami. Przyznam, kryminały rzadko tak działają.

Ta książka, mimo różnego poziomu tekstów, mimo kilku redakcyjnych błędów i straszącej niekiedy nowomowy, jest doskonałą lekturą dla tych, którzy w blogach widzą tylko pole do bezsensownych rozmów i wylewania własnych żalów. Te dwadzieścia siedem opowiadań udowadnia, że blogerzy pisać o uczuciach potrafią. Nie wiem, jak poradziliby sobie z czymś większym, ale w tym co robią, są naprawdę dobrzy.

Lekturę „Szkiców z życia” polecam sobie dawkować – dobrze jest bowiem choć na chwilę przysiąść i zastanowić się, czy to przeczytane właśnie opowiadanie nie mówi przypadkiem o mnie, o moich uczuciach i wątpliwościach? Czasem odpowiedź na to pytanie może wiele w życiu zmienić.

Bartek Szpojda