Jack i Grace to para idealna. On to przystojny, bogaty dżentelmen, ona to opanowana, perfekcyjna pani domu. On zapewnia jej wszystko, o czym tylko można zamarzyć. Ona zajmuje się domem i wydaje przyjęcia. On nie odstępuje jej ani na krok. Ona jest bardzo powściągliwa, jakby bała się zrobić jakiś fałszywy krok. Wszyscy znajomi zazdroszczą im ich miłości i szczęścia. I tylko nieliczni dziwią się, że ona poświęciła dla niego wszystko, rzuciła pracę, wyrzekła się niezależności i dała się zamknąć w domu jak perfekcyjna żona ze Stepford. A ona oddała swoją niezależność z miłości. I w zamian za obietnicę szczęścia swojej upośledzonej siostry, którą się opiekuje. I bajka trwa, jej bajka się właśnie ziszcza. Pierwsza rysa na szkle pojawia się jednak już w czasie podróży poślubnej. Lecz Grace zabrnęła za daleko w tej idealnej bajce, nie ma już dla niej odwrotu…

Debiutancka powieść B.A. Paris, porównywana do suspensu Hitchcocka, napisana jest jak przeplatanka wydarzeń z teraźniejszości i przeszłości. „Teraz” i „kiedyś”, z rozdziału na rozdział odkrywają przed czytelnikami kolejne szczegóły mrocznej tajemnicy. Czasami aż trudno powstrzymać się od przewinięcia rozdziału „kiedyś”, aby jak najszybciej rozwikłać kolejne zagadki „teraz”. Czy Ty dasz radę się powstrzymać?

Mimo takiego, pozornie skomplikowanego, prowadzenia fabuły, ta nie jest zawikłana i łatwo się w niej odnaleźć. Mała liczba pobocznych wątków i bohaterów nadają tej historii dodatkowej lekkości, przejrzystości. Jesteśmy w samym środku życia Grace i Jacka, za żelaznymi żaluzjami, w ciemnym pokoju ich perfekcyjnego domu. W samym środku wydarzeń, które jeszcze nie są jasne, musimy je odkryć podążając powoli od „kiedyś” do „teraz”. I ta niecierpliwość odkrywania towarzyszyła mi cały czas podczas tej lektury. Podążałam do „teraz” nie mogąc doczekać się odpowiedzi, wyniku tej historii.

Z reguły sceptycznie podchodzę do hitów i bestsellerów. To, że coś jest hitem, nie znaczy, że jest dobre i warto poświęcić temu kilka godzin swojego życia. Spójrzmy choćby na „Pięćdziesiaąt twarzy Greya”. Nie, to ja podziękuję. Dotąd nie udało mi się sięgnąć nawet po osławioną „Dziewczynę z pociągu”, mimo wielu pozytywnych recenzji. Jakie zatem było moje zaskoczenie gdy zaczęłam czytać „Za zamkniętymi drzwiami”. Znacie ten frazes – to książka, od której trudno się oderwać? Nadużywany w notach na tylnych okładkach marketingowych majstersztyków wystawionych w witrynach sieciowych księgarni?

Cóż, okazuje się, że czasami to jest prawda. Ukryta za zamkniętymi drzwiami ostatniego rozdziału. O ile masz na tyle silnej woli, aby oprzeć się pokusie i nie przeczytać go wcześniej… Twierdzę zatem z pełnym przekonaniem, że to jest właśnie jedna z tych opowieści, o których możemy napisać – nie sposób się od niej oderwać… Bezdech i dreszcze ekscytacji każdą kolejną stroną, każdym kolejnym zwrotem akcji - gwarantowane!

Joanna Jurzyk