Ksawery - bohater opowieści to romantyk i wizjoner, który postanowił dogonić zorzę polarną i oddać się całkowicie pracy. Dlatego, kiedy nadarzyła się okazja zaszyć się w ośrodku meteorologicznym na Czarcim Garbie, nie protestował w ogóle. Dla Ksawerego - doktoranta instytutu meteorologii miała być to wyśmienita przygoda wypełniona spokojem, badaniami, odczytami i niezmąconą przyrodą...Jednak tam, gdzie światem rządzi ciemny las, sprawy mają się trochę inaczej. Dni mijały, śnieg padał, a codzienność zaczęła przytłaczać.

W powieści las przybrał złą formę, stając się nośnikiem negatywnych odczuć i emocji. Nie ma w nim baśniowości lasu pełnego magicznych stworzeń. U pisarki to przestrzeń pustki i śmierci. Las staje się morzem, które porywa, więzi i topi.

Był taki ciemny, przegniły, zawsze wilgotny. [...] Las był tutaj martwy.

Ksawery, ciągle czuje niepokój, wydaje mu się, że w budynku jest ktoś jeszcze, że jest obserwowany. Z czasem cisza i stagnacja zostają zachwiane przez dźwięki i światła. Czytelnik obserwuje powolną przemianę bohatera, widzi jak z marzeń i pasji, które przygnały Ksawerego w góry, zostaje tylko strach, niepewność i zwątpienie we własne zmysły i możliwości. A najlepsze w tej powieści jest to, że czytelnik nie wie, czy to prawda czy ułuda. Bo na Czarcim Garbie sen gryzie się z jawą. Ułuda z rzeczywistością.

Stopa podzieliła powieść na rozdziały, w których odlicza dni pobytu naukowca w ośrodku, a między jawę wplata rozdziały o snach, które go nawiedzają. Jednak z czasem, to oddzielenie przestaje mieć znaczenie, bo różnice między nocą a dniem zacierają się.

Ksawery jednak postanawia podjąć walkę, czy słuszną, czy w dobrym kierunku? O tym musicie przeczytać sami. To powieść dla tych, co lubią się zatrzymać i pomyśleć, to powieść o samotności, strachu i rezygnacji. To powieść, w której mgła i szarość mącą w głowie i nie pozwalają opuścić lasu...

Grzegorz Śmiałek