Dobroduszna, uśmiechnięta twarz księdza pojawia się na czarno-białych fotosach między rozdziałami. Jakby z boku przyglądał się wątpiącemu czytelnikowi. Wyrozumiały dla ludzkich ułomności, choć im nie pobłaża. Nie zawaha się nawet przed wytknięciem błędów swoim pobratymcom. „Vademecum” jest lekcją, którą trzeba odrobić nawet (albo zwłaszcza) jeśli bliżej nam ku agnostycyzmowi. Nie trzeba być wierzącym, by zrozumieć te nauki, ale warto posłuchać rad kogoś doświadczonego. Vade mecum znaczy przecież „pójdź ze mną”. Na tym polega uniwersalny wymiar nie tylko tej książki księdza Bonieckiego. Udowadnia, że wiara to wcale nie ślepe posłuszeństwo, nie wyklucza trzeźwego myślenia.

Fenomen księdza Bonieckiego bierze się między innymi z jego głębokiego humanitas. W centrum stawia człowieka, również siebie, istotę niedoskonałą. Uczy patrzeć tak, by widzieć, słuchać - by usłyszeć.Nie sposób przy tym uniknąć porównania z innymi wybitnymi duchownymi: Twardowskim czy Tischnerem. Razem tworzą ziemską trójcę, wszakże Omne trinum perfectum.

W świetle ostatnich wydarzeń istotne staje się przesłanie rozdziału przeznaczonego dla generała (czyli każdej osoby dzierżącej choćby krztynę władzy). Niemało w nim wskazówek, co należy i czego nie powinno się robić, jeśli się władzę posiądzie. Wobec takiego dictum chcę zadedykować go Markowi Sawickiemu, ministrowi rolnictwa, który niedawno popisał się daleko idącą ignorancją. Otóż dziennikarze zapytali go czy ubój w jednej z rzeźni jest humanitarny. Na co ten mąż stanu odrzekł: „Z pytaniami o humanitaryzm proszę zwrócić się do humanistów”. Świętą rację ma więc ksiądz Boniecki pisząc, że władza nie idzie w parze z mądrością i nie przybędzie od niej rozumu...

Magdalena Świtała