„Srebrne cienie” skończyły się bezpiecznym dotarciem Sydney i Adriana na morojski dwór oraz elektryzującą wiadomością o zaginięciu księżniczki Dragomir. Jest to sprawa wagi bez mała państwowej, ponieważ stawia rządy Wasylisy, królowej o bardzo niepewnej pozycji, pod wielkim znakiem zapytania. Nie ukrywam, że spodziewałam się rozwinięcia tego tematu – czyż nie emocjonujące byłoby czytanie o przynajmniej kilku intrygach politycznych? – tymczasem zawiązanie akcji „Rubinowego kręgu” bardziej przypomina „Trudne sprawy”. Miłosne tête-à-tête Adriana i Sydney przerywa nagłe pojawienie się starszej lady Iwaszkow.

Pierwsze dwadzieścia stron to pobieżny ogląd sytuacji nowożeńców w społeczności morojów. Sprawa istotna w kontekście całej ich historii, jednak uważam, że można było to zrobić w sposób bardziej wysublimowany niż tworzyć konflikt na linii teściowa–synowa lub czynną napaść godną raczej rasistowskich bojówek, a nie, bądź co bądź, arystokratów.

Kiedy wracamy do porwania Jill, akcja zaczyna nabierać rumieńców i tempa, do którego Mead przyzwyczaiła nas we wcześniejszych książkach. Sposób rozwinięcia intrygi wprawdzie zaskakujący nie był i nie trzymał w napięciu, bo od początku było wiadomo, że wszystko skończy się dobrze, ale mimo to czytałam z zainteresowaniem.

Konstrukcja fabularna nieco kuleje. Wątek Sydney i Adriana doczekał się zgrabnego domknięcia – i to było tak naprawdę najważniejsze. Jednak autorka mogła się bardziej postarać w pozostałych kwestiach. A tak urwał się motyw pracy nad szczepionką nasyconą mocą ducha, przepadł dawno niewidziany krewny, który nie wiadomo po co został wprowadzony, rozmyło się tarcie między Sydney a Daniellą, konflikt Sage i Alicji nie doczekał się porządnego finału. Liczę na to, że przynajmniej wątek szczepionki doczeka się dopowiedzenia w zasugerowanej przez Mead kolejnej serii.

Ostatecznie, mimo kilku niedociągnięć, „Rubinowy krąg” stanowi przyzwoite zakończenie cyklu. Sydney i Adriana polubiłam od pierwszego tomu i nie będę kryć, że zwyczajnie ucieszył mnie happy end, którego się doczekali. Sześć części to też ilość w sam raz – co najważniejsze zostało powiedziane, bohaterowie swoje przeszli i teraz bez uczucia przesytu można się z nimi pożegnać.

Ewa Jemioł