Pierwszy to zrealizowany w tym roku serial i sama tu zawiniłam. Obejrzałam połowę odcinków nim zaczęłam czytać książkę, co nie było najlepszym pomysłem. Brytyjski serial jest świetny, ale inaczej rozkłada akcenty, no i całkiem sporo miesza w charakterach postaci (zresztą obsada jest rewelacyjna a gra aktorska to największy atut produkcji). To bolesne doświadczenie wykazało, że podwójny obraz zaburza mi percepcję. No i zamiast Burra widziałam fenomenalną Olivię Colman, przez książkową Jed przebijała piękna Elizabeth Dembicki, a Jonathan Pine bez Toma Hiddlestone'a nie budził mojej szczególnej sympatii. Tylko Hugh Laurie - najgorszy człowiek na świecie - pięknie zrósł mi się z książkowym Roperem.

Drugi to długość książki. Z 600 stron wycięłabym choć 150, w tym cały wątek kornwalijski. W „Nocnym recepcjoniście” sposób narracji nie zmienia się ani na chwilę. Buduje poczucie zagrożenia, odbywamy wraz z Jonathanem podróż do piekła ale dla mnie przez brak kontrastów i światłocienia ta podróż stawała się nie tylko niewiarygodna, ale co dużo gorsze - niestraszna. Przydałyby się choć malutkie amplitudy.

Trzeci to dialogi. Błyskotliwe, dwuznaczne, inteligentne. Takie same niezależnie od tego kto z kim rozmawia. Ogólnie może nawet przełknęłabym wymówkę, że niedomówienie to angielski sposób na konwersację (i to mimo ze narodowości jest tu wiele więcej) ale znowu kłania się te 600 stron i w tym wypadku przesada poza znużeniem, rodziła nadmiarowy komizm sytuacji.

Przy czym warto podkreślić, że to są zastrzeżenia do bardzo dobrego pisarza i dobrej książki. Choć uważam, że powieściowy Jonathan Pine nie umywa się do swojego serialowego odpowiednika, to Le Carré erotyczne napięcie między Jed a Jonathanem zbudował mistrzowsko; pauzy, zwyczajne słowa i powszednie gesty tworzą miedzy bohaterami więź, której nie powstydziłby się wielki romans. Równie mocne są w tej książce (co chyba jest stałą twórczości Le Carrégo) obserwacje społeczne. Opis najdroższego hotelu w Zurychu i jego gości oraz zbytku wyspy Ropera i jej gości to dwa razy to samo całkowicie amoralne, absurdalne i przerażające środowisko.

Spodoba się „Nocny recepcjonista” wielbicielom twardych bohaterów, pięknych kobiet i globalnych teorii spiskowych, ja zostanę ze wspomnieniem głosu Aure Atiki (film), piwnicy win ubezpieczonej na miliony franków (książka) i wnioskiem, że czasem albo książka albo film.

Agnieszka Ardanowska