Literatura dziecięca i młodzieżowa to niekończąca się opowieść. Nic dziwnego, że niektórzy mogą się w jej gąszczu pogubić. Autor szeroko omawia więc różne gatunki i rodzaje (kołysanki, poezję, bajki, baśnie, pouczające rymowanki, czy fantastykę) oraz funkcje utworów dla najmłodszych. Analizuje ewolucję gatunków, przemiany jakie zaszły na przestrzeni lat w literaturze dziecięcej, oddziela kicz i tandetę od lektur wartościowych, wskazuje na pułapki czyhające na nieuświadomionego w pełni czytelnika. Przywraca wiarę w moc literatury przytaczając przykłady i przemyślenia na temat czytania jako działania twórczego.

Leszczyński nie skupia się tylko na klasyce, ale sięga również do autorów nam współczesnych, omawia pojawiające się trendy. Zwraca szczególną uwagę na rzecz niezmiernie istotną przy wyborze literatury dziecięcej, czyli szatę graficzną. To ilustracje najpierw przyciągają uwagę dziecka, zanim jeszcze nauczy się ono samodzielnie czytać. To te kolorowe rysunki wprowadzają je w świat opowieści. Rozdział „Sztuka książkowego uwodzenia”, w którym autor omawia rolę ilustracji w książkach dla dzieci, wart jest szczególnej uwagi. Dobrze zilustrowana książka, podobnie jak dobrze napisana, pomaga kształtować gust i wrażliwość estetyczną malucha, rozwinąć wyobraźnię. Ta marnej jakości niekoniecznie.

„Wielkie małe książki” zostały podane w formie przystępnej, ciekawie, bez zadęcia i z odpowiednią dawką humoru. Choć Leszczyński, będąc literaturoznawcą, używa niekiedy języka dość hermetycznego, nie jest to jednak książka stricte naukowa. Raczej dzielenie się przemyśleniami, podejmowanie dyskursu z czytelnikiem i próba nakłonienia go do uważnego przyglądania się literaturze dla swoich pociech. Tłumaczy, interpretuje, podpowiada i nie zgadza się, by na półki dla najmłodszych trafiły książki nudne. Te bowiem potrafią wyrządzić wiele szkody i skutecznie zniechęcić do czytania. Z dwojga złego lepiej nie czytać wcale, niż sięgać po kiepską literaturę.

„Wielkie małe książki” mają świetną szatę graficzną, solidną twardą oprawę i szycie, gwarantujące wytrzymałość podczas wielokrotnych powrotów do lektury. Ważniejsze treści zostały odpowiednio uwypuklone. Kolejna zaleta to lekko kremowy, grubszy papier stronic. To książka wydana z myślą o częstym czytaniu, przeglądaniu wybranych fragmentów, zachęcająca wręcz do sięgnięcia po nią. Nie należy oceniać książki po okładce, ale muszę przyznać, że widok znajomej ilustracji na tejże od razu przyciągnął moją uwagę. Treść książki wzbogacają między innymi ilustracje Emilii Dziubak, Iwony Chmielewskiej, Józefa Wilkonia i innych. Warto robić w trakcie czytania notatki, a jeszcze lepiej co jakiś czas wracać do treści.

Książka o książkach uświadamia, jak istotny jest właściwy dobór literatury dla najmłodszych. Autor podpowiada, że warto sięgnąć również do własnych czytelniczych doświadczeń i literackich zachwytów, i bazując na nich właśnie można podsunąć dzieciom co ciekawsze lektury. Choć „Wielkie małe książki” nie wyczerpują tematu i niektórym może doskwierać brak ulubionych książek czytanych z wypiekami na twarzy w dzieciństwie, nie należy się zniechęcać. Grzegorz Leszczyński nie obiecywał we wstępie, że stworzy wyczerpujące temat kompendium. A rozbudziwszy tym samym apetyty czytelników sprawił (mam nadzieję), że każdy mały człowiek znajdzie swoje ulubione wielkie książki. 

Magdalena Świtała