Emilios Solomou każe powrócić swemu dojrzałemu bohaterowi na wyspę, która odegrała tak zasadniczą rolę w jego życiu zawodowym i osobistym, by mógł on skonfrontować teraźniejszość z przeszłością. W obecnym, trudnym dla bohatera momencie życia, jest mu to niezwykle potrzebne. Jego żona zaginęła. Czy szuka jej na wyspie? Czy ona się tam pojawi? A może w tej przestrzeni zrozumie, co stało się przyczyną zniknięcia?

Samotny bohater odtwarza dla siebie i czytelnika przeszłość. Autor pozwala za sprawą mocno zdystansowanego narratora przyglądać mu się trochę jak eksponatowi, którego historię archeolodzy odtwarzają i racjonalizują. Narrator precyzyjnie, warstwa po warstwie, odsłania pędzelkiem ślady dawnego życia Jorgosa.

To zrozumiałe, że tytuł powieści odnosi się w sposób nader oczywisty do głównego bohatera. Czytelnik dostaje anatomiczny obraz zdrady, która odmienia życie bohatera. Problem ten sam w sobie niezbyt oryginalny nie został jakoś specjalnie twórczo potraktowany. Jednak nie wiąże się wyłącznie z romansami. Zdrady doświadczają i inne kluczowe dla historii postacie. Te współczesne, jak i sprzed wieków. Tym samym pojęcie zdrady nieco się rozszerza. Powieść zaś stawia pytania o to, czy świat ludzkich uczuć i emocji podlega przemianom w czasie? A miłość, niezmiennie, niesie ze sobą i szczęście, i gorycz? Euforię i cierpienie?

Specyfiką książki jest kreacja narratora, jego dystans względem świata i bohatera, których opisuje. Trzeba się do tego przyzwyczaić i zaakceptować. Podobnie jak leniwy tok opowieści, właściwy przestrzeni, w której się rozgrywa?

„Dziennik zdrady” wydany w II połowie 2015r. we wrocławskim wydawnictwie Książkowe klimaty został uhonorowany Europejską Nagrodą Literacką, powołaną przez Parlament Europejski w 2008 roku. Zdaniem komisarza UE do spraw edukacji, kultury, młodzieży i sportu Tibora Navracsicsa nagroda ,utalentowanym pisarzom pomaga pokonywać granice, zaś czytelnikom - cieszyć się bogactwem ich dorobku. Ma to kluczowe znaczenie, gdyż literatura otwiera umysł, co nam pozwala zbliżyć się do siebie i lepiej zrozumieć, co dziś wydaje się bardziej potrzebne niż kiedykolwiek przedtem. Polskimi laureatami nagrody są Jacek Dukaj („Lód”), Piotr Paziński („Pensjonat”) i Magdalena Parys („Magik”). Szukajmy więc w świecie powieściowym tego, co nas łączy i zbliża mimo odległości.

Justyna Radomińska