Takim właśnie wielkim i głuchym plaśnięciem podłogę, rozpoczyna się miłosna powiastka rodem z arlekinów, bollywoodzkich zaśpiewów i brazylijskich telenowel, jednak wszystko to nie do końca... bo chociaż autorka Federica Bosco zdaje się korzystać ze wszelkich miłosnych gatunków, to jednak zgrabnie to potrafi wymieszać i podać wspaniałą, dorodną i pulchną ropuchę, która czeka na pocałunek, coby zmienić się w pięknego księcia.

Cristina się mota i miota, trochę jej w życiu nie wychodzi, trochę ją życiowo potargało, ale nie poddaje się i chociaż z płaczem, to jednak idzie do przodu. Bosco rzuca bohaterkę w wir niejasności, podkłada jej nogę i rzuca kłody, patrzy jak się wywraca i jak idzie dalej. Pisarka eksperymentuje ze swoją bohaterką, wywraca jej życie do góry nogami i patrzy co będzie dalej. Bosco nie pozwala się nudzić czytelnikowi, któremu czasami Cistiny jest po prostu szkoda...

Cristina pozbawiona dachu nad głową trafia pod dach rodziców i brata bliźniaka, dawno jej tu nie było i nadal ma ochotę, aby tak pozostało, bo rodzice to obecnie Kluseczka i Pysiu, a brat to ekscentryczny bywalec własnego pokoju i jakoś nie może się z nimi wszystkimi porozumieć.

Jednak to są dopiero urocze początki, Cristinę czekają nowe wyzwania, konfrontacja z rodziną, ze starą szefową i chłopakami. Będzie sporo śmiechu, nieprzewidzianych sytuacji i miłosnych wyznań.

Ekscentryczna rodzina, dziwaczna szefowa, nowa-stara praca i on! ten jeden jedyny, ale zajęty. Polecam te powieść zwłaszcza paniom, jest miła, zabawna, nieskomplikowana i pełna radości.