Gdy poznajemy Madorę jej życie toczy się z dala od świata, a konkretnie na obrzeżach małego miasta skąpanego w piachu i słońcu południowej Kalifornii. Ona i jej chłopak, Willis skrywają ponurą tajemnicę - w ich naczepie uwięziona jest ciężarna nastolatka, a do obowiązków Madory należy opieka nad nią. Kilka lat wcześniej to Madora wymagała troski i pomocy. Jej kłopoty zaczęły się krótko po tragicznej śmierci ojca. Zaniedbywana przez matkę pocieszenia szukała w alkoholu i narkotykach. Dopiero Willis poświęcił jej uwagę i uchronił przed dalszymi skutkami tego nieodpowiedzialnego zachowania. Ta znajomość nie zmierzała w złym kierunku aż do chwili gdy Willis przyprowadził do ich domu ciężarną Lindę i zamknął ją w naczepie. A Madora patrzyła na to ufając jego zapewnieniom, że to dla dobra dziewczyny.

Coś jednak zakłóci spokój Madory na tyle, by w jej głowie zaczęło rodzić się coraz więcej wątpliwości. Dziewczyna poznaje 12-latka, który jest w stanie przemówić do niej bardziej niż krzyki i płacz Lindy. Chłopak poddaje pod wątpliwość jej pełen ograniczeń związek z Willisem. Madora zaczyna powoli dostrzegać, że jej świat skurczył się do minimalnych rozmiarów wyznaczanych z jednej strony przez Willisa a z drugiej przez Lindę. Dziewczyna pragnie zmian, widzi krzywdę wyrządzaną Lindzie, ale brakuje jej odwagi, by podjąć radykalne kroki.

Choć wątek uprowadzenia nie jest jedynym występującym w powieści Campbell to właśnie on należy do najbardziej rozwiniętych i najlepiej poprowadzonych. Wzajemne relacje rozgrywające się w trójkącie bohaterów (Willis, Madora, Linda) mają bardzo ciekawą dynamikę i nie brakuje im prawdy psychologicznej. Ten układ nie ma w sobie nic z schematów właściwych podobnym przypadkom. W powieści ważną rolę odgrywa także 12-letni chłopiec borykający się ze stratą rodziców, ale jego problemy zepchnięte są trochę na margines. Tak więc nawet sama autorka traktuje go po macoszemu, co jednak nie przeszkadza jej by dzieci kreować na mądrzejsze od dorosłych.

Powieść Drusillii Campbell jest dalece bardziej skomplikowana i nieoczywista niż to może sugerować jej tytuł. Na pierwszy plan wysuwają się tu uzależniające związki, toksyczne relacje, izolacja czy ból po stracie najbliższych. Można to uznać za zwiastun smutnej i przygnębiającej prozy, ale w przypadku "Uwięzionej" te określenia nie mają zastosowania. Zamiast tego znajdziemy dynamiczną powieść w której proces wychodzenia na prostą odgrywa ważną rolę. Bardzo pozytywne zaskoczenie.

Anna Aniszczenko