M. John Harrison stworzył bohaterów, których poza halucynacjami nękają również wszelkie niszczące ich ciała choroby – te psychiczne i te cielesne. W to wszystko wplątana jest niezwykła i trudna miłość, upadki, oddalanie się i powroty głównych bohaterów. Płacz, oczekiwanie, szpitale, które umiejscawiają powieść w ochrypłym klimacie ciągłej niepogody.

To jedna z tych powieści, w których początek jest zupełnie niezrozumiały i czytelnik ma nadzieję, że dalej będzie już tylko lepiej – niestety w przypadku Harrisona środek i koniec są zupełnie podobne, jakby pisarz celowo uniemożliwiał poznanie czegokolwiek.

Jest to bardziej rodzaj literackiego eksperymentu, w którym chaos dominuje, a zadaniem czytelnika jest wyłuskać z niego szkielet fabularny i sens całej słownej zabawy. I taki trzon mamy, jednak nijak ma się on do całej reszty, bo trudno postawić jednoznaczną kropkę i powiedzieć: aha, a więc o to chodziło.

Powieść jest zlepkiem epizodów, niejasnych sytuacji i niepowiązanych z sobą scen. Ciężka przygoda literacka, której daleko do opisu na okładce. Harrison splata przeszłość z teraźniejszością i przy pomocy bohaterów Lucasa i Pam tworzy nierealne miasto o nazwie Couer, które tonie w nieco poetyckim i odrealnionym potoku informacji.

Podczas czytania tej powieści zarówno czytelnik, jak i sam autor podejmują wyzwanie. Książka wymaga skupienia i nie należy do najłatwiejszych. Strona fabularna niknie w gąszczu niezrozumiałych dialogów i monologów, w których próżno szukać choćby imienia głównego narratora i bohatera.

A może ja się po prostu nie znam…